Plots lag de lat voor Tia te hoog

Na Londen wilde ze niet meteen stoppen, het EK werd haar volgende doel. Daarna zou ze wel zien. Plots vond ze die lat, waar ze voorheen zo makkelijk overheen ging, toch wel wat te hoog liggen.

In de prestigieuze eetzaal van Inner Temple wordt, net voor het BOIC zijn eindrapport van de Spelen in Londen bekend maakt, een lekker nagerecht geserveerd. Tia Hellebaut, de laatste Belgische atlete die te gast is in het Belgian House, ziet dat helemaal zitten. “Deze keer krijg je mijn dessert niet”, zegt ze tegen haar trainer en partner Wim Vandeven. Voor de competitie hield Hellebaut een streng dieet aan. Pas de dag voor ze moest springen, mocht ze een pasta eten. “Daar kijk ik nu al naar uit, zie”, zei ze een paar dagen eerder, likkebaardend.

Hellebaut is één van die Belgen die in Londen sterk presteerde, maar net buiten de prijzen viel. Zij vond toen dat de buitenwereld soms te snel en te streng oordeelt over wat topsporters doen: “Met een zak chips en een pint bier in je zetel voor je TV in je zetel is het makkelijk oordelen en roepen dat het allemaal op niets trekt, vind ik.”

Een paar dagen eerder vertelde Wim Vandeven hoe het koppel een paar jaar eerder met vakantie was in Spanje toen hij hoorde dat Justine Henin een come-back plande, kort na Kim Clijsters. “Terug in het hotel zei ik tegen Tia: ‘nu ga jij dat soort vragen nog meer krijgen, of jij zoiets niet overweegt’. ‘En waarom niet?’, repliceerde ze. Ik viel bijna van mijn stoel. Nooit hadden we daar in dat jaar na Peking zelfs maar over gepraat. Toen zijn we beginnen nagaan wat er nodig was om dat doel te bereiken. Want dat was het spannende: plots had je weer een doel voor ogen. Net dat doel ontbrak na Peking. Haalt ze daar geen medaille, was ze waarschijnlijk door gegaan.”

Dat Hellebaut opnieuw goesting kreeg, kwam door de omstandigheden. Wat doe je, als je man professioneel trainer is en regelmatig voor zijn werk naar het buitenland gaat? Blijf je dan alleen thuis met de twee kinderen, of ga je dan mee, vooral omdat die stages in de winter vallen, wanneer het hier grauw en grijs is en ginder lekker weer? En als je daar dan toch bent, ga je dan ook niet eens mee naar het atletiekstadion, dat tenslotte twee derden van je leven je tweede thuis is geweest? En krijg je dan, op een dag, geen goesting om zelf nog eens te lopen? En als je dan kan lopen, bekruipt de zin je dan niet om nog eens te zien of je nog over die lat geraakt? Zo is het bij Tia gegaan.

Toch was de comeback best zwaar geweest, met de geboorte van twee kinderenen vooral de vele slapeloze nachten, gaf Vandenven in Londen toe. Hij herinnert zich hoe Tia na haar tweede bevalling mee op stage trok en voor het eerst ging joggen. “Na 400 meter moest ze uitgeput stoppen”. Anderhalf jaar later stond ze op de Spelen in de finale.

Op de afsluitende lunch in Londen benadrukte Tia zelf dat ze geen spijt had van haar come-back, ook al kon ze die niet bekronen met een nieuwe medaille. “Er is niets mooiers dan ergens voor te kunnen leven of voluit voor iets te gaan.” Terwijl ze toegaf dat het bij momenten zwaar geweest was, stokte haar stem. De emoties welden op, maar ze herpakte zich snel “Als je dochter je na je wedstrijd zegt: ‘mama, ik houd toch van jou’, is dat toch het mooiste moment.”

Tia Hellebaut was een ruwe diamant op sportvlak toen ze met Wim Vandeven begon te werken (hij was eerst haar trainer, daarna ook haar partner). Dat ze pas op latere leeftijd van de meerkamp naar het hoogspringen verstapte, bleek geen nadeel. Haar sterke punt was haar stressbestendigheid. Tia hield van grote momenten, waarop de spanning te snijden was. Het deed haar niets. Hoe meer volk en hoe meer druk, hoe liever. In Peking bezorgde ze België het laatste Olympische goud. Samen met Justine Henin zorgde ze voor de twee enige Belgische gouden medailles van het nieuwe millennium.

Na Londen wilde ze niet meteen stoppen, het EK werd haar volgende doel. Daarna zou ze wel zien. Plots vond ze die lat, waar ze voorheen zo makkelijk overheen ging, toch wel wat te hoog liggen.

Geert Foutré