Daags na de olympische wegrit tekende Peter Sagan present op het natourcriterium van Ninove. “Ik hoopte zaterdag op een massasprint, maar die is er jammer genoeg niet gekomen”, stelde de Slovaak.
“Er zaten te veel renners in de kopgroep, waardoor de Britten het gat niet meer dicht kregen”, vatte Sagan het wedstrijdverloop samen.
“Uiteindelijk was het vet van de soep bij de jongens van Groot-Brittanië, die ook wat steun hadden gekregen van de Duitsers. Ik heb niet geprobeerd mee te glippen met de vlucht, want ik dacht dat de Britten simpelweg alles gingen controleren. Ik spaarde zo mijn krachten. Dat bleek achteraf een verkeerde keuze te zijn geweest. De Britten kregen weinig steun. Zelf kon ik moeilijk ploegmakkers in steun geven, want ik was helemaal alleen van mijn land. Het waren mijn eerste Olympische Spelen. Ik kom wellicht nog wel eens terug. Het was alvast een speciale ervaring.”
“ANDERE LANDEN WILDEN NIET WINNEN”
Ook Mark Cavendish was erbij in Ninove. “Dat ik de olympische wegrit niet won, is het einde van de wereld niet”, relativeerde die net voor de start van het natourcriterium. “Ik heb ondanks alles toch een goede nacht achter de rug. Ik won 23 ritten in de Tour, terwijl ik als klein jongetje droomde van één etappewinst. En ik mag hier weer rondtoeren met die mooie regenboogtrui. Ik mag niet ontevreden zijn.”
“Natuurlijk ben ik wel wat teleurgesteld. De ploeg deed alles voor mij. Wij stelden voor de wedstrijd een plan op, maar dat werkte niet. We hoopten dat ook andere landen voor hun sprinter zouden werken. Dat deden ze dus blijkbaar niet. Ik begrijp de houding niet van de Duitsers en de Australiërs, die ons al het werk lieten opknappen. Blijkbaar hadden de andere teams simpelweg niet de ambitie om te winnen. De Duitsers kwamen even helpen, maar dan zaten we al op 20 kilometer van de finish en bracht het ook niet veel meer op.”
“Het was ongelooflijk om in eigen land de olympische wegrit te rijden. De toejuichingen waren zo fel,dat je je eigen teamgenoten niet kon verstaan. Het geroep van de fans deed mijn oren tuiten. Vandaag is een andere dag en is er weer koers. Ik rijd heel graag in België, een koersgek land. Had ik olympisch kampioen geworden, zou ik hier nog gestart zijn. Ik heb iets met dit land. Het is ook goed voor het hoofd om bezig te blijven.”
