Ismael Bako werd verkozen tot Speler van het Jaar in de Belgische basketbalcompetitie. Sport/Voetbalmagazine had onlangs een uitgebreide babbel met de jonge Belgische center van Antwerp Giants.
Hoewel hij al enkele jaren meedraait in onze hoogste nationale basketbaldivisie _ eerst vijf jaar bij Leuven Bears, nu zijn tweede bij Antwerp Giants _ krijgt de naam van Ismael Bako (23) pas sinds enkele maanden wat weerklank bij de neutrale Belgische sportfan. Samen met de Amerikaanse spelverdeler Paris Lee, verkozen tot MVP van onze competitie (dus inclusief de buitenlanders),is de in Leuven geboren center de grote roerganger van het topseizoen dat Antwerp Giants momenteel beleeft. Ook hijzelf voelt dat er iets veranderd is sinds vorige zomer.
De hoofdreden? ‘Ik ben breder geworden’, grijnst Bako. ‘Op mijn positie, onder de ring, moet je vaak opboksen tegen kolossen van 100 kg en meer, als je dan maar 90kg in de schaal kunt werpen, word je opzijgezet. Deze zomer heb ik heel hard gewerkt aan mijn fysiek, zowel in de fitness als met een diëtiste. Ik word nu nog zelden uit balans gebracht door een duw.’
‘Een andere reden is dat Moses Kingsley, mijn concurrent op de centerpositie, geblesseerd uitviel, waardoor ook bleef staan wanneer het eens minder liep. Daar put je geweldig veel vertrouwen uit. Het is natuurlijk jammer voor Moses, maar zo werkt topsport helaas. We zullen hem trouwens nog kunnen gebruiken in deze drukke periode.’
S/VM: Het is vooral offensief dat je dus geëvolueerd bent?
Ismael Bako: ‘Defensief vond ik mezelf altijd al redelijk goed en voor een grote jongen ben ik ook snel. Dus ja, het is offensief dat de grootste progressiemarge lag voor mij. Daar heb ik aan gewerkt met onze assistentcoach Christophe Beghin. Hij leerde me meer met de ellenbogen werken, gebruik maken van de tegenstander, zoals hij dat als speler deed. Vroeger probeerde ik contact te vermijden.’
‘Maar de progressie ligt ook aan de connectie met Paris Lee. We voelen perfect van elkaar wat we willen doen en de ploeg profiteert daarvan mee. Dat komt omdat we ook naast het veld zo goed overeenkomen: we wonen in hetzelfde gebouw, hij is mijn onderbuur, we eten en rijden geregeld samen.’
S/VM: Lee is, net als jij, veranderd tegenover vorig seizoen.
‘Hij kwam van de Amerikaanse college, daar wordt helemaal anders gebasket. Individueler, en zelfs de regels zijn anders. Een speler mag daar in de verdediging maximum drie seconden onder de ring blijven staan, wat maakt dat hij in de VS makkelijk naar de ring kon dribbelen en scoren. In België botste hij telkens op een center die daar nog stond. Het is normaal dat hij wat tijd nodig had om zich aan te passen, mede te danken aan de goede begeleiding van onze coach Roel Moors, zelf een spelverdeler vroeger.’
Groeispurt
S/VM: Hoe komt het dat je pas deze zomer intensief aan je lichaam bent gaan werken?
‘Ik ben daar al heel lang mee bezig, maar zolang je in volle groei zit, is het moeilijk om veel bij te komen. Bij Leuven ging ik al wekelijks naar een voedingsspecialist, maar het is pas door naar Antwerp te komen dat ik echt ben gaan geloven in een profcarrière en dat ik het dieet serieuzer ben gaan nemen. Door letterlijk meer gewicht mee te dragen, steeg mijn zelfvertrouwen ook. Nooit gedacht dat het die psychologische impact zou hebben.’
S/VM: Ooit een tegenstrever gehad die jou fysiek kon intimideren?
‘Mike Myers van Oostende. Een kleerkast. Na één duw lag ik in de tribune. Toen besefte ik: hier moet ik iets op vinden, want anders maak ik nooit een kans tegen hem. In het buitenland heb je enkel dat soort krachtpatsers, dus ik moést beter worden.’
S/VM: In hoeverre gebruik jij je indrukwekkende dunks en blockshots als een vorm van intimidatie?
‘Met die dunks en blocks probeer ik in de eerste plaats een energieboost te geven aan mijn ploeg en de supporters. Ik ben niet het type die een hele wedstrijd een tegenstander zal opzoeken. Iets wat de Amerikanen wel graag doen. (grijnst) Vroeger liet ik me daardoor soms afleiden, maar nu glijdt dat van mij af.’
‘De natuur heeft me wel wat voordelen meegegeven: ik heb lange armen en ben wendbaar. Best grappig, want in de familie is niemand groter dan 1m90. Vanaf mijn twaalfde kreeg ik een groeispurt. Niet altijd even praktisch: om de twee weken moest ik nieuwe schoenen of nieuwe jeans kopen. Op school in Leuven werden er vaak grapjes over gemaakt. Ik was een lange, magere slungel. Beetje verlegen ook, uitblinken in het basketbal heeft me daarin geholpen.’
S/VM: Ben je niet te lang bij Leuven gebleven? Je had misschien al verder kunnen staan in je ontwikkeling was je vroeger naar Antwerp of Oostende gegaan.
‘Dat wordt soms gezegd, ja, maar ik ben daar nog niet zo zeker van. De mogelijkheden waren er. Ook de topsportschool weigerde ik, ik zat liever tussen mijn vrienden. Ik neem graag mijn tijd voor de dingen en ik ben nogal familiegebonden. Pas in mijn laatste jaar bij Leuven, op mijn 21ste, voelde ik dat klaar was voor een volgende stap. Ik ben niet zo zeker dat ik al verder had kunnen staan en ik zal Leuven altijd dankbaar blijven, dankzij hen heb ik de stap van jeugd naar profbasketbal kunnen zetten.’
S/VM: In 2017 werd je verkozen tot beste jonge speler in onze competitie, diezelfde zomer deed je mee aan een toernooi voor de grootste Europese talenten en werd je uitgenodigd voor NBA-summercamps.
‘De eerste wedstrijd daar was ik bloednerveus, je voelde dat ook aan al die andere gasten: dit was dé kans om opgemerkt te worden door de topscouts. Ik miste zelfs simpele layups. Na die openingsmatch en een peptalk van de coach liep het plots vanzelf. Ik werd genomineerd bij het First Team van dat toernooi. Nadien speelde ik Summer League voor Dallas Mavericks. Ik deed workouts bij onder andere Oklahoma, Milwaukee en Brooklyn. Een unieke ervaring: je reist alleen rond, je wordt in de duurste hotels ontvangen _ leuk om die foto’s te delen met je vrienden thuis (lacht) _, de volgende dag heb je een intensieve training van een paar uur en dan reis je weer door naar de volgende bestemming. Voor mij was het gewoon een belevenis, ik liet er mijn carrière niet van afhangen. Ik reis graag alleen, zo leer je jezelf kennen.’
Nu of nooit
S/VM: Leeft in de ploeg ook het gevoel dat het nu of nooit is voor Antwerp Giants? De kans dat Paris Lee en jij hier volgend seizoen nog rondlopen, lijkt immers zeer klein.
‘Onder de spelers wordt daar zelden over gesproken. Je wilt geen jaloezie creëren. We hebben ook nog wat doelen te bereiken. Maar oké, de helft van onze ploeg is einde contract, je weet dat er een aantal dingen zullen veranderen deze zomer.’
S/VM: Waar ligt jouw toekomst?
‘Ik ben daar heel voorzichtig in. Ik heb geen zin om naar het buitenland te gaan om daar op de bank te zitten. Met de coach heb ik daar een open communicatie over, ik vertrouw op zijn advies, hij weet van bepaalde clubs wat de achtergronden zijn. Als een trainer bijvoorbeeld graag werkt met een center die een driepuntschot heeft, dan maak ik weinig kans. Je mag niet enkel kijken naar het aantal uren zon.’ (lacht)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
