Flashback naar 24 juni 2010: een tennismatch van 11 uur en 5 minuten

Tien jaar geleden zogen twee tennissers alle aandacht naar zich toe: John Isner en Nicolas Mahut zetten op donderdag 24 juni 2010 een punt achter een historische tenniswedstrijd die … op 22 juni begon. Het verhaal van de langste tennismatch ooit.

De feiten

Het is 17.13 uur in Londen wanneer John Isner, Amerikaan, en kwalificatiespeler Nicolas Mahut, Fransman, op court nummer 18 aan hun wedstrijd in de eerste ronde kunnen beginnen. Drie uur later begint het boven Londen te schemeren. Het staat 2-2 gelijk in de sets (6-4, 3-6, 6-7 en 7-6). De scheidsrechter besluit dat de vijfde set ’s anderendaags zal worden afgewerkt.

Op woensdag 23 juni verschijnen beide tennissers opnieuw op de court om iets voor twee Engelse tijd. Klaar om dat varkentje even snel te wassen. Een vijfde set kan in Londen niet op een tiebreak eindigen, er moet een verschil van twee spelletjes zijn om een winnaar aan te duiden. Isner is de beste en heeft geregeld de overhand, maar laat telkens beslissende matchpunten liggen. Hij krijgt een eerste bij 10-9, maar Mahut redt zijn opslagspel. Er komen er twee bij 33-32, maar Mahut krabbelt opnieuw recht.

Om 17u45 Engelse tijd is er nog geen beslissing en breken de spelers het record van de langste tennismatch ooit. Dat staat op naam van Fabrice Santoro en Arnaud Clément: zij stonden in 2004 op Roland Garros 6 uur en 33 minuten tegenover elkaar.

Bij 47-47 valt het scorebord langs de lijn uit. Dat is niet geprogrammeerd voor dit soort toestanden. IBM-ingenieurs beloven het probleem zo snel mogelijk te fiksen. De website gaat nog even door, maar bij 50-50 valt ook daar de stand uit. Net dan is er een nieuwe break mogelijk: Mahut heeft de kans om door de opslag van Isner te gaan, en het daarna af te maken, maar hij faalt. Even later begint het weer te schemeren. Isner krijgt bij 59-58 op de opslag van Mahut een nieuwe kans om het af te maken, maar de Fransman redt opnieuw zijn vel.

Daarop beslist de ref de wedstrijd opnieuw te schorsen, omdat hij het te donker vindt. Tegen de zin van het publiek, dat scandeert: ‘We want more, we want more.’

Afgepeigerd zoeken beide atleten hun hotel op. Isner neemt een ijsbad en krijgt van Andy Roddick voedsel aangeleverd: drie dozen pizza, puree en allerlei vormen van kip. De Amerikaan en zijn coach vallen voluit het voedsel aan. ‘Ik had wel twaalf Big Macs kunnen eten’, zal Isner later verklaren. Veel water voorkomt krampen.

Mahut neemt ook een koud bad en kan amper slapen van de inspanning. Op donderdag 24 juni beginnen ze er opnieuw aan. De wedstrijddirectie programmeert hen om 15.40 uur Engelse tijd. Andy Murray ziet Mahut opwarmen al tennissend, terwijl Isner op de loopband de spieren los maakt.

De wedstrijd, met intussen een hersteld scorebord zodat iedereen kan volgen, gaat opnieuw gelijk op. Beide spelers blijven mikken op hun service om in de match te blijven. Na 67 minuten is het voorbij. Bij 68-68 serveert Isner. Mahut komt 0-30 voor, maar Isner wint dan vier punten op rij. De Fransman kraakt. In het volgende spelletje staat het 15-15 als Mahut eerst een dropshot in het net ziet belanden en vervolgens aan het net gepasseerd wordt door een return van de Amerikaan die net binnen valt.

Het vijfde matchpunt van Isner, het eerste op dag drie, is meteen het goeie: met een backhand langs de lijn wordt de match beëindigd. Isner wint de langste tenniswedstrijd ooit met 70-68 in de vijfde set. De wedstrijd duurt in totaal 11 uur en 5 minuten.

Making-of

Fransen zou je haast traditioneel op gravel veel winstkansen toedienen, maar kwalificatiespeler Nicolas Mahut, geboren in Angers, is een echte grasspecialist. Hij wint in 2000 Wimbledon bij de jeugd en wordt dan prof. Zijn vroege successen behaalt hij vooral in het dubbelspel.

In 2006 zien we hem voor het eerst opvallen op Wimbledon: hij worstelt zich door de kwalificaties en bereikt de derde ronde. Dat levert hem een plaats in de top 100 op. In 2007 gaat zijn opmars verder: op Queen’s, de traditionele opwarmer op gras vlak voor de start van Wimbledon, bereikt hij de finale, die hij verliest van Andy Roddick. Op Wimbledon bereikt hij de tweede ronde, maar sneuvelt daar tegen Richard Gasquet. In 2009 haalt hij het tornooi niet, in 2010 weer wel.

Isner slaat in die langste wedstrijd ooit 113 aces: het is zijn handelsmerk. In 2007 wordt hij prof, in 2008 komt hij voor het eerst naar Wimbledon, waar hij al in de eerste ronde sneuvelt. In 2009 haalt hij niet de tabellen, 2010 is pas zijn tweede deelname. De tenniswereld leert hem meteen goed kennen.

En daarna

Beide spelers krijgen na afloop applaus en worden gevierd door de All England Club. Ze krijgen champagneglazen en een kristallen beker. Aan court 18 wordt later een bordje opgehangen, om mensen te herinneren aan het duel. Er is ook een fotoshoot, met de twee naast het scorebord dat de historische stand aangeeft. Op 14 juli geven ESPN en ABC hen nog een speciale trofee voor sportverdienste. Isner gaat die in naam van beiden ophalen in Los Angeles.

Isner moet normaal op 24 juni al in de tweede ronde optreden, maar krijgt een dagje respijt. Dat helpt geen bal: in amper 74 minuten verliest hij met 0-6, 3-6 en 2-6 van de Nederlander Thiemo de Bakker. Voor zijn ook op 25 juni geplande dubbel geeft hij forfait. Isner heeft een grote blaar op de voet. Op de persconferentie verklaart hij in te zijn voor alles: het WK voetbal kijken, gaan vissen, wat ze maar willen. Maar even geen tennis meer.

Mahut gaat wel nog even door. Na zijn uitschakeling verschijnt hij nog dezelfde dag opnieuw op court 18, dit keer voor een dubbel. Met Arnaud Clément verliest hij tegen twee Britten de eerste set waarna de match vanwege de invallende duisternis wordt geschorst. ’s Anderendaags komen beide tennissers vanwege uitlopende andere wedstrijden niet aan spelen toe. Op zaterdag 26 juni mogen ze weer tennissen, maar worden ze uitgeschakeld.

In 2011 brengt het lot Isner en Mahut op Wimbledon opnieuw tegenover mekaar, opnieuw in de eerste ronde. Dit keer komt er geen record: 7-6-6-2, 7-6 voor Isner in 2 uur en 3 minuten.

Het record kan op Wimbledon nooit meer worden gebroken. In 2018 recidiveert Isner opnieuw, dit keer in de halve finales. Tegen Kevin Anderson, die de finale zal halen, valt in de vijfde set pas de beslissing bij 26-24. Beide tennissers hebben dan 6 uur en 36 minuten op de court gestaan.

In oktober beslist de organisatie daarop om de regels te veranderen. Als in de toekomst in de vijfde set 12-12 wordt bereikt, komt er een tiebreak. De finale van 2019 wordt op die manier beslist. Alleen Roland Garros doet dat nog niet, slechts daar zou in theorie het record nog kunnen sneuvelen.