In 2016 pakte Kimia Alizadeh (21) als eerste Iraanse vrouw een olympische medaille, een paar weken geleden vluchtte de taekwondoka naar Nederland. Uit protest tegen haar regime.
‘Ik droeg de kleding die ze wilden en zei wat ze me opdroegen om te zeggen. Ik ben een van de miljoenen onderdrukte vrouwen in Iran. Een vrouw telt niet mee, wordt vernederd en is slechts gereedschap’, was Kimia Alizadeh emotioneel op haar Instagramaccount, waarin ze uitlegde waarom ze naar Nederland was gevlucht, in de hoop haar olympische droom – goud winnen – intact te houden.
Ze woont sinds een paar weken bij een vriendin in Eindhoven, waar ze ook traint en de basis wil leggen om in Tokio beter te doen dan op de Spelen in Rio, waar ze verrassend het brons pakte. Het was de eerste olympische medaille ooit voor een Iraanse vrouw, maar zelfs na haar zilveren plak op het WK in 2017 zag ze geen verandering in de positie van de vrouwen in de Islamitische Republiek. ‘Ik wil niet langer aan de tafel van de schijnheiligheid zitten of medeplichtig zijn aan corruptie en leugens’, aldus nog Alizadeh, die in Eindhoven een herdenking bijwoonde voor de slachtoffers van het Oekraïense passagiersvliegtuig, neergeschoten door Iraanse raketten.
Alizadeh was niet de eerste topsporter die vluchtte, want na het WK van vorig jaar biechtte judoka Saeid Mollaei op dat hij van de Iraanse judofederatie de opdracht had gekregen om in de halve finale te verliezen, zodat hij niet tegen de Israëlische wereldkampioen Sagi Muki zou moeten kampen. Hij kreeg asiel in Duitsland en aanvaardde onlangs het staatsburgerschap van Mongolië.
Ook Schohreh Bajat, scheidsrechter op het WK schaken voor vrouwen in Shanghai, kreeg een reprimande van de Iraanse schaakfederatie omdat ze haar hoofddoek te nonchalant had gedragen en werd verplicht om een uiterste kuise hidjab te dragen. ‘Dat is tegen mijn waarden. Vrouwen moeten zelf kunnen beslissen hoe ze zich kleden.’ Ook Bajat keerde niet meer terug naar haar land.
