Belg, geboren op 25 november 1987 in Beveren. 1,91 meter – 90 kilo. Profiel: de vrolijke.

D avino Verhulst: “Mijn pa stuurde me vier jaar geleden op zijn trouwfeest om één uur naar huis. Nochtans had hij speciaal voor mij een vrijdag uitgekozen. Ik had pas zondagavond match en zou op de bank zitten. Het was weer typisch iets voor hem. Een ander zou zeggen dat het goed is voor één keer, hij niet. Hij kwam bij het dessert ook even zeggen dat ik moest letten op wat ik at.

“Ik wist altijd wel waarom hij zulke dingen deed. Om goed te doen. Een doel hebben en ervoor gaan, zo ging het bij ons.

“Ik erfde zijn vastberadenheid. Mijn ma, die dacht altijd: we zien wel wat er gebeurt. Mijn pa was streng. Hij volgde me overal, stond elke match achter mij. Een enorme steun.

“Het was indertijd ook mijn pa die me kwam vertellen dat hij en mama uiteengingen. Ik was zeven.

Yannick en ik bleven bij mijn ma. Mijn pa en stiefmoeder woonden in Kalmthout, zo’n veertig kilometer verderop. Als ik bij hen was ingetrokken, had ik in Antwerpen naar school moeten gaan en zou ik nooit op tijd op de trainingen geraakt zijn in Beveren.

“Mijn ma raakte na de scheiding op het verkeerde pad. Ze liet ons wat aan ons lot over … ( stilte) Ik kan me niet inbeelden dat er iets ergers bestaat. Zo veel dingen die me gekwetst hebben. Een moeilijke tijd. Yannick en ik moesten voor onszelf zorgen.

“Ik had niet elke dag warm eten, maar ik had mijn broer. Hij is altijd mijn beste vriend geweest en zal dat altijd blijven. Hij is vier jaar ouder en ving me op.

“We zijn totaal verschillend. Yannick is de slimmerik, bij mij was het altijd: sport, sport, sport. Maar vanbinnen hebben we veel gemeen. Dat hield ons recht.

“Yannick ging niet vaak uit. Wellicht ook omwille van mij. Als je ziet dat je oudere broer elke week op stap gaat, wil je dat misschien ook. Hij zei: ‘Ik blijf thuis, dan kunnen we samen iets doen.’ Mijn pa had hem gevraagd om mij wat kort te houden. Niet dat het echt nodig was, maar toch. Hij was er voor mij op moeilijke momenten.

“Yannick en ik trokken bij pleegouders in, bij onze grootouders … Uiteindelijk zijn we een tijdje gaan samenwonen. We wilden al die miserie achter ons laten en met ons tweeën verder. Dat lukte.

“Ik kan nu zeggen dat het ergste in mijn leven achter de rug is. Ik doorstond het. Dat kan me enkel motiveren om er nu nog iets moois van te maken. Je komt daar sterker uit. Nu ben ik hard. Als je me morgen in Qatar dropt, dan trek ik mijn plan.

“Ik ben tegenwoordig een vrolijke jongen die in alles plezier heeft. Je moet niet aan het verleden blijven kleven.

“Misschien had ik zonder dat alles hier niet gezeten. Misschien zou ik bij mijn pa een luxeleventje gehad hebben. Dan zou ik mogelijk het karakter gemist hebben om door te bijten op lastige momenten.

“Mijn ma begon intussen een nieuw leven. Ze vond zichzelf wat terug. Dat maakt me blij. Ik pikte de draad met haar weer op. We laten het achter ons. Ze kan altijd op mijn steun rekenen. Ze blijft mijn ma. Mijn pa bel ik elke dag, bij haar ligt dat moeilijker. Maar ze kan op me rekenen, en ik op haar.

“Ik ben zo blij en fier dat Yannick en ik nu staan waar we staan. Enkele weken geleden kwam hij mijn dochtertje bezoeken. Hij was zo gelukkig. Ik las het in zijn ogen.”

door kristof de ryck

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content