Sint-Treurig
Niets minder dan een kaakslag is het voor de Truiense familie, de manier waarop de Japanse eigenaars hun Limburgs speeltje nu al maanden laten spartelen. De halve leegloop na het mooie seizoen was onvermijdelijk – in het dossier van De Sart is naar verluidt wel pijnlijk geblunderd – maar de club, de fans en zeker ook Marc Brys verdienen een krachtig antwoord van hun bazen in de vorm van waardige vervangers. Tomiyashu, De Sart, Kamada en straks ook nog Boli en Endo? Dat is armen en benen afhakken, dat krijgt zelfs een zeer goeie trainer als Brys niet opgelost met een Vietnamees en jonge, onervaren talenten als Van Dessel of De Bruyn. Het kan niet de bedoeling zijn dat de Japanners de Truienaars de kunst van de harakiri gaan leren, toch ? De adelbrieven van de nieuwe spits Suzuki ogen wel veelbelovend – wanneer is die klaar – en De Smet wordt een waardevolle speler voor STVV, maar het is onvoldoende. Het maakt bijvoorbeeld dat Acolatse nog altijd zijn elftal in de problemen brengt met zijn slordigheden en tot overmaat van ramp waren defensieve zekerheden als Teixeira en Garcia in een viermansdefensie ook op de dool. Dan kun je er dezer dagen makkelijk zes krijgen in Jan Breydel.
Sander Dwerge
De exponent van de non-prestatie van Genk in Mechelen: Sander Berge. Niet de imposante reus die als een generaal vanuit de controletoren het dartele aanvalsspel van de kampioen bewaakte. Duels winnen, balvast zijn, positiespel, fysieke présence: Berge was klaar voor de Premier League. Kostprijs 25 miljoen. Tegen KV Mechelen versie supercup was dat nog zo, maar de competitiestart heeft Berge vooralsnog gemist. Ook tegen KV Kortrijk al voor de rust en opvallend in Mechelen: balverlies, nochtans nagenoeg onbestaande bij de beste Berge. En een paar keer opvallend ook met gemak van de bal gezet, Berge is niet in zijn normale doen. Maar het probleem van Genk was uiteraard collectief. Verrassend gebrek aan drive, mentaliteit en scherpte en dat was toch een hele poos geleden. Mazzu was dáár nog het meest ontgoocheld over. En voetballen deden de Limburgers zoals vroeger onder te veel trainers vóór Philippe Clement: traag, breed en ideeloos. Spelers hadden het zelf over voetballen als kampioenen die te zelfverzekerd waren. Dat is opmerkelijk voor een kleedkamer die anderhalf jaar een voorbeeldige mentaliteit heeft getoond. Mazzu moet vroeger dan verwacht al aan een paar oren trekken en dat voelt nooit lekker voor een nieuwe coach.
