Belg, geboren op 12 februari 1988in Ukkel. 1,82 meter – 75 kilo.Profiel: Mister Serious.

D avid Hubert: “Als ik naar de tv kom gewandeld, reiken ze mij de afstandsbediening spontaan aan. We zijn met zes kinderen thuis. Twee zijn al de deur uit, waardoor ik nu de oudste ben van de vier die overblijven. Als mijn ouders op stap zijn, speel ik dus de baas. Daar wordt geen probleem van gemaakt, omdat ik meestal bij mijn gastgezin ben. De kleintjes zijn blij als ze hun oudere broer nog eens zien.

“Ik vond het leuk om in een groot gezin op te groeien. Je leert met anderen rekening houden en voor jezelf opkomen.

“Van jongs af ben ik een goedgezinde jongen. Gaat iets slecht, dan laat ik dat niet direct merken. Als je met achten onder één dak woont en direct nukkig bent vanaf het moment dat iets niet klopt, dan loop je constánt met een zuur gezicht rond. Niet fijn voor de anderen. Ik probeerde altijd al veel alleen te verwerken.

“Gelukkig had mama me van bij het begin door. Papa wen-ste me ’s avonds goedenacht en ging weer naar beneden. Zij bleef op mijn bed zitten, omdat ze zag dat er iets scheelde. Dan moest ik zeggen wat er was, anders ging ze niet weg.

“Vanaf mijn veertiende ging ik op internaat, in Leuven. Ik wou absoluut naar de topsportschool. Elke dag heen en weer pendelen naar Ranst, dat was onbegonnen werk. Op die leeftijd je thuis achterlaten, dat vormt je. Je wordt snel volwassen, moet zelf bepaalde dingen regelen.

“Soms lachen ze in de kleedkamer met mij. Ze vinden dat ik iets te serieus ben voor een gast van eenentwintig. Dat zit nu eenmaal in mij. Ik ben altijd ernstig en heb daar geen probleem mee, omdat ik me ook niks ontzeg. Ik was nog nooit ziekelijk zat, maar mocht ik de behoefte voelen, dan zou ik dat zeker eens proberen.

“Hoewel het moeilijk te combineren is met het voetbal, studeer ik nog altijd. Toegepaste economische wetenschappen. Het hoeft niet echt meer van mijn ouders, het is een keuze die ik zelf maak. Ik stelde altijd al doelen voor mezelf voorop.

“Mama vertelde me vaak haar verhaal. Ze heeft hard moeten werken. Ook zij groeide op in een gezin met veel kinderen. Twee onder hen waren ernstig ziek. Mucoviscidose. Ze moesten met het hele gezin naar Frankrijk verhuizen, omdat het klimaat daar beter is voor mensen met zo’n longziekte. Beiden stierven vroeg, rond hun twintigste. Mama gaf ons mee dat we altijd rekening moeten houden met anderen die het minder goed hebben, zonder onze eigen doelstellingen los te laten. Je moet zelf ook vooruit raken.

“Mama zegt nu weleens dat zij het gevoel heeft dat ze me weinig thuis gehad heeft. Ze kon altijd veel liefde geven aan haar kinderen, voor hen zorgen. Maar ik was vaak weg. Ze zit daar wat mee, ervaart dat als een probleem voor zichzelf. Ik leg haar uit dat ze geen spijt en geen schuldgevoel moet hebben, dat het mijn eigen keuze was. Ik toon mijn waardering, want het is mede dankzij haar en mijn vader dat ik hier nu bij Genk zit.

“( glimlacht) Maar ja, zo is ze. Een vrijgevige, liefdevolle huisvrouw … Misschien kun je wel stellen dat ik een mama’s kindje ben.

“Papa was de strenge, serieuze figuur en zij loste de problemen op. Ik kreeg echt een ideale opvoeding, denk ik. Ik weet nu perfect wat voor vader ik later wil zijn: een mix van de twee.”

door kristof de ryck

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content