De kapitein van Zulte Waregem heeft het al jaren naar zijn zin bij de club. Maar voetbal is niet alles. ‘Mijn vrouw heeft mij een bredere kijk gegeven.’

L udwin Van Nieuwenhuyze, kapitein van Zulte Waregem: “Ik kreeg gisteren nog van mensen een Engelse zandsteen. Nooit van gehoord. Maar dat moest gelegd worden van hun tuinarchitect. Dan moet je beginnen op te zoeken hoe of wat, want je moet toch ook wat op de hoogte blijven. Stoepen, klinkers, terrastegels, je hebt tegenwoordig een zeer groot gamma. In de zomer gaat het met de zaak weer wat drukker worden en dan beginnen ze te bellen om terrassen te leggen. Dan ben ik geregeld drie, vier avonden in de week weg om zaken op te meten en te bespreken wat ze precies willen.

“Maar het is ook leuk om het voetbal te kunnen meemaken. Jaar na jaar wordt hier professioneler gewerkt, de omkadering groeit en groeit. Wie dit leven niet wil, moet eigenlijk een grote dommerik zijn. Alles krijg je op schoot, je krijgt eten ’s middags, ontbijt ’s morgens, met keuzemogelijkheden, je kunt het je niet voorstellen. Echte verwennerij.”

Je bent desondanks een van de zeldzame voetballers die niet schreeuwt dat hij na zijn spelerscarrière in het voetbal wil blijven.

Ludwin Van Nieuwenhuyze: “Totaal niet.”

Waarom niet?

“Het is eigenlijk een droom dat ik van mijn hobby mijn beroep kon maken, maar ik zie mij geen trainer worden. Ik zal misschien later een keer uitgenodigd worden, maar voor de rest zullen ze mij niet veel meer zien op een voetbalveld. Ik doe het nog graag, maar ik doe het nu 26 jaar. Het is een mooi leven, maar je moet er ook veel voor opgeven. Je kunt niet meer op reis gaan, vakanties liggen anders dan die van de kinderen. Hoe ouder je wordt, hoe meer je naar de familie toe wilt leven en je kinderen, Thias en Sien, wilt zien opgroeien.

“Mijn vrouw kwam vroeger nooit naar het voetbal en nu komt ze wel eens kijken omdat ze mij wil steunen, maar eigenlijk interesseert het voetbal haar totaal niet. Ik denk dat ik veel meer voldoening zal voelen door weer te gaan werken. Bij de mensen langs gaan, daar ga ik veel meer plezier aan beleven dan op het veld te staan. Ik heb zeven jaar de combinatie werk en voetbal gemaakt en ik vind een hele dag buiten kunnen werken echt genieten. In provinciale gaan spelen zal er zéker niet in zitten. Misschien tweede of derde klasse nog, maar als ik het niet meer aankan, is het kruis erover.

“Ik heb nog altijd een zaak met twee mensen en ik volg de werken op. De dag dat ik stop met eersteklassevoetbal ga ik elke dag weer werken met die jongens. Vroeger gaf mij dat voldoening: zien dat wat je gelegd hebt nog altijd goed ligt als je er een paar maanden of een jaar later eens voorbijrijdt. Ik doe nu alleen de admi-nistratie: offertes, facturatie, een deel van de boekhouding.”

Je hebt een eigen zaak en je bent kapitein: draag je graag verantwoordelijkheid?

“Ik ben van nature uit nochtans niet echt een leider. Ik kan niet voor een groep staan en beginnen te commanderen. Dat zit niet in mij. Mijn zaak ben ik noodgedwongen begonnen om prof te kunnen worden. Ik wil iets achter de hand hebben voor na het voetbal. Mijn zaak moet blijven draaien, want vandaag de dag is het niet eenvoudig om een goed draaiende zaak uit de grond te stampen. Je doet investeringen en als je die dan drie, vier jaar aan de kant legt, moet je opnieuw je naam beginnen te maken: dat is eigenlijk het moeilijkste. Ik heb een camionette, een aanhangwagen, een kleine bulldozer … Ik vind het zonde om dat te laten vervallen.”

Op de website van de club gaf je als favoriete vrijetijdsbesteding op: werken. Je vrouw zal het graag lezen.

“Maar we zijn aan het bouwen ook en ik moet met van alles wat bezig zijn. Ik kan geen vier, vijf uur voor de PlayStation of de Wii zitten. Ik moet iets omhanden hebben. Ik heb dat nodig. Ik kan niet zomaar in de zetel zitten.”

Francky Dury heeft het wel voor spelers zoals jij, niet? In een interview toen jullie pas in eerste klasse speelden, verklaarde hij: ‘Ludwin kwam laatst na zijn werk binnen hollen, recht naar de kinesist. Ik liep langs de tafel, wreef over zijn knie en had een brok cement mee. Ja, zei hij, ik heb de hele dag klinkers gelegd op mijn knieën. Dat dus. Ik zou voor eeuwig met zulke mensen willen werken.’

“Dat waren de eerste jaren, ja. Mocht ik nu zo aankomen, hij zou er wel iets van zeggen, denk ik. ( lachje) We zijn altijd maar gegroeid en de eerste jaren voelde hij vaak eens aan mijn handen hoe ruw ze waren. ‘Je hebt vandaag veel steentjes gelegd zeker?’ Hij maakte daar wel eens een grapje over. Maar we moeten nu mee met de club. Hoe beter de resultaten, hoe meer plezier je eruit haalt. We staan nu in de top zes, alles draait goed, dat geeft zeker ook voldoening.”

Bungeejumpen

Het Griekse Panionios was in je geïnteresseerd. Waarom ging die transfer niet door?

“We zijn daar in het tussenseizoen mee bezig geweest. De club en mijn manager zaten samen en ik heb dan ook nog met de trainer gepraat. Hij zei dat hij graag zou hebben dat ik bleef. Ik ben hier altijd correct behandeld en betaald geworden. Bovendien was de situatie van de trainers ginder ook niet zo zeker: de ene dag kun je god zijn en de andere dag sta je op straat. Je moet verhuizen met je hele familie, mijn vrouw was net zwanger. Je moet een beetje de voor- en nadelen kunnen afwegen.”

Op de een of de andere manier klopt zo’n buitenlandse transfer ook niet met het beeld dat de buitenwereld van jou heeft. Jij bent een clubman, een noeste middenvelder, geen exotische wereldreiziger.

“Het was financieel aantrekkelijk, waardoor ik de overstap eventueel wel had willen maken. Ik word er binnenkort 32, het zou mijn laatste kans geweest zijn om een keer in het buitenland gespeeld te hebben. TimMatthys zei mij ook: het leven is schitterend. Je verdient geld en je zit een jaar in het buitenland. Ik zou mij daar waarschijnlijk enorm verveeld hebben, maar ik wou toch die ervaring eens meemaken.

“Het moet niet altijd allemaal gepland zijn in het leven, je moet eens wat nieuwigheden meemaken ook. Mijn vrouw is ook wel zo. Je leven mag niet te saai worden, je moet af en toe eens iets spannends durven doen om vooruit te gaan. Vroeger was ik meer een waaghals. Toen ik mijn vrouw pas leerde kennen wilden we samen bungeejumpen, maar nu we twee kinderen hebben, ziet ze dat niet meer zitten. Ik zou nog wel durven. Als ik gedaan heb met voetballen, zullen we af en toe wel eens een avontuurlijke reis maken, denk ik. De auto nemen en ergens naartoe rijden – we zien wel waar we uitkomen. Daar hebben we het al dikwijls over gehad.”

De stille middenvelder is eigenlijk toch een avonturier?

“Het is ook wel een beetje mijn vrouw die mij zo gemaakt heeft. Zij heeft daarin een belangrijke rol gespeeld. Ik speelde in tweede toen we mekaar leerden kennen. Ik was vroeger nogal een losbol, mij amuseren met vrienden, maar zij heeft mij een houvast gegeven, waardoor ik waarschijnlijk ook beter ben beginnen te presteren. Ik heb veel te danken aan haar. Ze heeft mij een bredere kijk gegeven.”

Dat zal je vrouw dan weer wel graag lezen waarschijnlijk.

“( lachje) De dag na Valentijn waren we zeven jaar samen. Mijn vrouw heeft mij er het meeste op gewezen dat ik veel meer kwaliteiten had dan om in derde of tweede te spelen. Ze zag als ze eens kwam kijken dat ik veel beter was dan de rest. Het geloof in mijzelf was er niet echt.

“Mijn vrouw is opvoedster bij kinderen tot achttien jaar. Kinderen met een beperking. Geen gemakkelijke job. Ik ga daar wel eens langs op een opendeurdag of ik heb er op een woensdagnamiddag ook al eens gevoetbald. Je moet er emotioneel sterk voor staan om daarmee om te kunnen. Mijn vrouw moet die klik kunnen maken tussen werk en thuis. Dat zijn zaken waar je het samen wel eens over hebt. Ik kan die klik ook maken. Geen enkel probleem. Ik trek de deur dicht in Waregem en het voetbal ligt achter mij – tenzij ik een wedstrijd slecht gespeeld heb. Toen ik op de bank zat, ging ik echt niet klagen bij mijn vrouw. Het leven gaat voort.”

door raoul de groote – beelden: belga

Mijn vrouw heeft mij erop gewezen dat ik veel meer kwaliteiten had.