Uitkijken wordt het op het WK 2006 naar Argentinië. In Athene won de best voet-ballende ploeg olympisch goud. Én de meest aanvallende, want ‘voetbal is ook show.’
Het voelt vreemd aan om even na negen uur ’s ochtends een leeg olympisch stadion te betreden, waar minder dan een uur later een finale plaats moet vinden. Alleen de Tsjechische hoofdstad Praag heeft nog een team dat traditioneel zijn thuiswedstrijden om tien uur ’s morgens afwerkt, op zondag : Viktoria Zizkov. In Athene heeft het ongewone uur alles met de temperatuur te maken, die in de tweede helft al zo hoog oploopt dat ze het spel flink vertraagt.
Wanneer de spelers het terrein betreden, zit er hooguit 10.000 man in de kuip die er voor voetbalwedstrijden 52.000 kan bevatten. Uiteindelijk dagen er 41.000 betalenden op. Het olympisch record uit 1968, toen thuisland Mexico voor 105.000 aanhangers tegen Japan voetbalde voor brons, blijft makkelijker overeind dan in Sydney, waar 104.000 kijkers de strijd tussen Spanje en Kameroen volgden.
Eigenlijk was de winnaar al bekend voor de tweede Zuid-Amerikaanse finale uit de olympische geschiedenis (na Uruguay-Argentinië uit 1928) een aanvang nam. In de halve finale had Argentinië nog eens duidelijk gemaakt wie de beste ploeg was op dit toernooi. De Argentijnen kwamen naar Athene voor goud, verkondigden ze vooraf. Onderweg naar de finale lieten ze geen steek vallen. Ook in de finale bleek de afwerking niet hun sterkste kant, maar hun doelpuntenverhouding (zeventien voor, nul tegen in zes wedstrijden) liet niets aan de verbeelding over.
Wie een topper als aanvaller Javier Saviola, in het dagelijkse leven spits bij Barcelona, op de bank kan laten, heeft aan kwaliteit geen gebrek. Saviola kwam in zes wedstrijden maar aan 83 speelminuten. Dat komt omdat trainer Marcelo Bielsa opteerde voor de 20-jarige Carlos Tevez hoewel die ‘slechts’ in de eigen Argentijnse competitie speelt. De spits van Boca Juniors lukte voor de finale al zeven goals en maakte ook de enige treffer tegen Paraguay. Met acht goals is hij topschutter van het toernooi. “Onthoud die naam”, riep de Argentijnse pers al voor de wedstrijd. Haalt Argentinië het WK, dan wordt hij een van de nieuwe vedetten. Dat Tevez nog in eigen land speelt, is niet omdat hij door de topclubs nog niet opgemerkt werd. In januari wilde Bayern München hem al, maar het was niet bereid de 22 miljoen euro te betalen die River Plate vroeg. Na de Spelen zal dat bedrag niet meteen omlaag gaan.
De prestaties in Athene zijn een opsteker voor coach Bielsa, die in eigen land met de grond gelijk gemaakt werd toen Argentinië in 2002 voortijdig gewipt werd op het WK. Zwaar aangeslagen liet Bielsa zich overhalen om na het afhaken van Gabriel Batistuta en co te bouwen aan een jong, nieuw team voor de Spelen, dat de basis zou vormen voor de nationale ploeg. Dat lukt vrij aardig. Want het team dat in Athene won, is het échte Argentijnse nationale team dat straks de kwalificatiewedstrijden voor het WK aanvat, weet elke Argentijn. Alleen de jonge doelman German Lux (22) van River Plate komt niet aan bod in de selectie die onlangs de Copa América afwerkte en die volgende week Peru partij geeft met het oog op het WK 2006.
Van de WK-selectie in Japan waren in Athene naast Saviola enkel Roberto Ayala (Valencia) en Killy Gonzalez (Inter) aanwezig, samen met flankverdediger Gabriel Heinze (Manchester United) de drie oudere spelers in de selectie. Misschien roept Bielsa voor de komende WK-kwalificatiewedstrijden nog linksachter Walter Samuel of middenvelders Javier Zanetti en Juan Verón op, maar heeft hij met Saviola en Tevez als diepe spitsen nog een topper als Hernan Crespo nodig ?
Het nieuwe Argentinië is een aanvallend ingesteld, jong team dat bulkt van talent. Javier Mascherano (amper 20) van River Plate bijvoorbeeld doet het centraal in het middenveld uitstekend naast een andere lefgozer. Een plezier is het om een technisch vaardige speler als de 23-jarige Andres d’Alessandro langs hulpeloze Paraguayaanse verdedigers te zien wandelen alsof het kegeltjes zijn. Erik Gerets mag zich als trainer van Wolfsburg gelukkig prijzen over zo’n man te beschikken.
Tegen zoveel geweld was Paraguay, met amper vier A-internationals en dertien van de achttien spelers die in de eigen competitie spelen, niet opgewassen. Terwijl Bielsa toppers van Barcelona en Manchester United selecteert, moest Paraguay het, op Carlos Gamarra van Inter na, doen met spelers die in het buitenland voetballen voor NEC Nijmegen, het Argentijnse San Lorenzo, het Spaanse Valladolid en het Mexicaanse Toluca. Bovendien miste Paraguay de geblesseerde 33-jarige smaakmaker Jose Cardozo (Toluca), die in de vorige wedstrijden telkens het verschil maakte (vijf goals in evenveel matchen).
Bielsa stuurde zijn team met open vizier in het veld, met drie spitsen en drie verdedigers “omdat aanvallend voetbal het spel is dat het best de kwaliteiten van mijn spelers tot uiting brengt en omdat voetbal ook show is.” Overigens was Paraguay niet echt ontgoocheld na de nederlaag. De zilveren medaille is immers de allereerste olympische medaille ooit voor het land.
Van bronzen medaille Italië, voor wie in de troosting Alberto Gilardino tegen Irak de enige goal scoorde, werd meer verwacht. Van de topclubs kreeg trainer Claudio Gentile weinig medewerking. Alleen Milan stond na veel moeite middenvelder en motor van de ploeg Andrea Pirlo af. Vooral aanvallend had het team waarmee Gentile Europees kampioen bij de beloften werd, te weinig in huis. Voorin stond Gilardino (Parma) eenzaam in de spits. De 22-jarige aanvaller was supergemotiveerd nadat ex-bondscoach Giovanni Trapattoni hem voor het EK thuis liet hoewel hij met 23 goals in de Serie A slechts één goal minder lukte dan topschutter An-driy Shevchenko.
Geen medaille won revelatie Irak, wel veel sympathie. In tegenstelling tot de andere Irakese olympiërs, die op de Spelen raakten via een wildcard, kwalificeerde het voetbalteam zich wél, in moeilijke omstandigheden dan nog. Omwille van de oorlogssituatie speelde Irak al zijn wedstrijden buitenshuis in de Jordaanse hoofdstad Amman. Duur van dat traject met de bus : zestien uur. De meeste van de jonge Irakese spelers namen op weg naar Athene voor het eerst in hun leven het vliegtuig. Zonder de 700.000 euro die de Fifa investeerde, had Irak nooit Athene gehaald. Dat welbestede geld leverde het land net geen tweede bronzen medaille in de olympische geschiedenis op.
door Geert Foutré
Wie een topper als Javier Saviola op de bank kan laten, heeft aan kwaliteit geen gebrek.
