Dé vraag waar ik mee worstel is : wie wordt wereldkampioen, Adidas of Nike ? Nooit komen er in de eindfase andere merken aan te pas. Altijd is de finale Adidas-Nike, Adidas-Adidas of Nike-Nike. De winnaar bepaalt de kleuren en het merk van T-shirts dat straks ons straatbeeld siert.
Op het voetbalvlak vraag ik me af welke speelstijl het straks haalt en wat we daaruit moeten afleiden. Kunnen we daar iets van opsteken om de komende jaren het Belgische voetbal beter te maken ? Dat zal nodig zijn. Het afgelopen jaar kon je er niet omheen dat de boel dusdanig dichtzat dat de echte voetballiefhebber daar de dupe van werd. Het duidelijkst bleek dat uit de manier waarop de top vijf buitenshuis de tanden stukbeet op de georganiseerde verdedigingen. Op een paar uitzonderingen na konden ze die muren niet meer slopen. Thuis lukte dat af en toe wel nog eens. Ik geef toe dat ik als trainer van Sint-Truiden ook vaak geen oplossing vond tegen een stevige organisatie. Gent kon het soms wel, met een technisch vaardige Mbark Bous-soufa. Anderlecht schakelde met de komst van Nicolas Frutos over op een mix van techniek en kracht. Als ik zie hoe zij zich profileren op de transfermarkt, hebben ze begrepen dat ze iets fundamenteels moeten veranderen willen ze volgend jaar wel gemakkelijk winnen op Roeselare.
Ik vraag me af of we op het WK hetzelfde te zien krijgen. Domineert kracht, dan wel techniek of toch de voetbaltactische variant, wat Guus Hiddink in 2002 met Zuid-Korea toonde ?
Wat me benieuwt, is hoe het thuisland zich presenteert. In de Bundesliga vangt Duitsland het gebrek aan techniek op door massale import uit vooral Zuid-Amerika, maar met de nationale ploeg zijn ze die balvirtuozen kwijt. Kunnen ze dat gebrek met arbeid en wilskracht opvangen, terwijl de kritiek almaar aanzwelt ? Amper 3 procent van de Duitsers voorspelt een wereldtitel voor het thuisland. Ik ben benieuwd hoe een team dat niet barst van het pure talent met dergelijke immense druk omgaat. Ik ben ook benieuwd hoe Brazilië, dat techniek aan efficiëntie koppelt, zijn favorietenrol beleeft. Met minder dan de wereldtitel neemt men daar geen genoegen. Ik vraag mij ook af wat Italië, de ploeg die verdedigen tot kunst maakte, zal presteren.
Op elk WK heb je een uitschieter. In 2002 slaagde Hiddink erin met een hoge pressie het gebrek aan intrinsiek talent bij Zuid-Korea te camoufleren. Voor dit WK ben ik ook benieuwd naar wat de Afrikaanse landen ervan bakken. Op elk WK merk je dat ze de kloof met de wereldtop verkleinen. Daarom houd ik het als mogelijke uitschieter bij Ivoorkust. Ik kijk ernaar uit of ze nu al in staat zijn hun frivoliteit te koppelen aan de efficiëntie die hun spelers oppikten in de West-Europese competities.
In 2002 merkte je dat een aantal favorieten problemen kende omdat veel topspelers moe waren na slopende competities en Europabekerduels. Dat kan ook nu een invloed hebben op de kwaliteit van het spel, maar zeker is dat niet. Of dat zal doorwegen, hangt af van wat er in de eerste wedstrijd van zo’n topland gebeurt. Los van het individuele talent ben je afhankelijk van het feit of je team wel of niet snel een wedstrijd kan beslissen. Slagen de grote landen daarin, dan spelen de topspelers in een zetel en kunnen ze hun kwaliteiten tonen. Kunnen ze niet snel een wedstrijd beslissen of laten ze zich verrassen in de eerste match, dan kom je als topteam in de problemen. Dan moeten de toppers, die al vijftig of zestig zware matchen in de benen hebben, nog eens in het rood gaan om het verschil te forceren. En dan worden ze kwetsbaar.
Welke spelers zich straks in de kijker zullen spelen, is moeilijk te voorspellen. Ik denk vooral aan jonge voetballers die door omstandigheden nog geen vijftig zware matchen in de benen hebben : spelers die nog fris zijn en iets willen bewijzen. Zoals bij Duitsland Lukas Podolski, een enorm talent dat door omstandigheden niet altijd aan bod kwam.
Herman Vermeulen is voetbaltrainer.
HERMAN VERMEULEN
