Op 30 juni ruilt Ahmed Hassan, op Westerlo weer invaller, Anderlecht voor Al Ahli, de 29-voudige kampioen uit Egypte waar hem een contract voor drie jaar wacht.

Waarom die keuze?

“Omdat ik mezelf de laatste jaren een afwezige vader en echtgenoot voelde. Dus legde ik al die aantrekkelijke aanbiedingen uit de golfstaten die ik op de Afrika Cup kreeg naast me neer.”

Je hebt je woord gegeven aan Al Ahli maar nog niet getekend.

“Omdat mijn contract hier nog loopt tot 30 juni. Ik blijf bij Anderlecht tot 30 juni tenzij de club me toestaat vroeger te vertrekken.”

Heb je niet het gevoel dat men je hier zachtjes buiten duwt?

“Ik voel me minder gewaardeerd dan tevoren, maar de fantastische band met het publiek hier blijft mijn beste souvenir. In eigen land een ster zijn, is gemakkelijk. In een ander land is dat moeilijk. In Turkije had ik er jaren voor nodig, hier één match: de Supercup tegen Zulte Waregem. Nooit tevoren had ik mijn naam zo hevig horen scanderen. Die band met het publiek bleef. Wie weet kom ik hier nog terug, als Allah het wil.”

Hoe bedoel je?

“In het contract dat ik met Al Ahli ga tekenen, zal een clausule staan dat ik op elk moment weg kan: naar de Emiraten of naar België. In dat geval is alleen Anderlecht een optie.”

Waarom die clausule, als je terug naar huis wil?

“Ik ben al tien jaar uit Egypte weg. Wat me in België beviel, is de rust. Ik kon hier als een gewoon mens leven en rondlopen. In Caïro wordt dat anders.”

Je gaat spelen naast Mohamed Abou-Treika, je ploegmaat in de nationale ploeg. Alleen is hij daar spelmaker en jij verdedigende middenvelder.

“Ik heb die rol vaak vervuld voor men me in het buitenland in een meer offensieve taak duwde. Abou-Treika kan maar op één plaats spelen. Had men me dat op Anderlecht gevraagd, ik had ook als verdedigende middenvelder kunnen spelen, zoals Lucas Biglia. Maar leg me geen woorden in de mond: Lucas is een uitstekende speler, zijn positie staat niet ter discussie.”

Die van jou wel.

“Ik was op de Afrikabeker toen Anderlecht begon te draaien. Ik snap dat de trainer een winnend team niet verandert. Ik betwist mijn rol als invaller niet, maar twee of drie minuten voor tijd invallen is nog wat anders.”

Interpreteer je dat als een gebrek aan respect?

“Als prof leg ik me neer bij de keuzes van de technische staf. Maar als ik de trainer hoor zeggen dat Anderlecht blij mag zijn dat het een speler als mij heeft, verwacht ik wel dat ik speel.”

Je hebt het over respect. Waar is jouw respect tegenover je club als je telkens te laat uit het buitenland terugkeert?

“Daar was ik fout, dat geef ik ook toe. Door vroeger terug te keren na de Afrikabeker had ik de ploeg niet kunnen helpen, want ik was geblesseerd. Wat me stoort is dat de pers het alleen maar had over die vertraging en niet over het feit dat ik ginder een stuk sportieve geschiedenis schreef. Na die galamatch in Tunesië heb ik het eerste vliegtuig naar Brussel genomen. Vooraf zei men me dat de vrijdagtraining in de namiddag was, en niet ’s ochtends.”

Hoeveel hebben al die misverstanden je in totaal gekost?

“De aankoopprijs van een Porsche.”

Je kocht er net nog één.

“Ik hou van snelle auto’s, in Caïro heb ik een hele vloot limousines.”

Wat is je antwoord op de opmerking dat jij alleen in kleine matchen uitblinkt?

“Dat ik toch drie finales om de Afrikaanse landenbeker gewonnen heb.”

We hadden het over België.

“Er zijn nog matchen tegen Standard en Club Brugge. Alleen moet men me dan ook opstellen. Ik wil nog iets tonen en Anderlecht verlaten langs de grote poort, niet door een achterdeurtje.”

DOOR BRUNO GOVERS