Op 24 september scheurde Koen Daerden tegen Cercle Brugge de ligamenten van zijn enkel. Sinds twee weken pas kan de Genkse linksmidden weer het veld op. Net op tijd om mee te doen in de strijd om plaats vier.
Hoezeer was je tijdens je revalidatie betrokken bij de groep ?
Koen Daerden : “Je gaat naar wedstrijden, hoewel dat pas na zeven weken lukte omdat ik na mijn operatie nog zolang met krukken moest lopen. Die momenten op de wedstrijd zijn de enige waarop je nog bij de groep kan zijn. Het contact gaat toch een beetje verloren. Je ziet vanaf de tribune wat goed en fout loopt en je woont wel eens een wedstrijdbespreking bij, maar na een aantal maanden sta je er automatisch verder van af, daar moet ik eerlijk in zijn.”
Hoe serieus neem je deze competitie in het licht van de omkoopaffaire ?
“Ik denk dat juist nu de geloofwaardigheid kan groeien omdat er in het onderzoek resultaten worden geboekt. Ik lees en zie overal dat er bij Lierse weer meer mensen naar het voetbal komen omdat degenen die nu op het veld staan niks te maken hebben met de hele affaire en omdat jongens uit de streek hun kans krijgen. Dus misschien is dat een positief effect. Voor de competitie zelf kan het natuurlijk geen goede zaak zijn.
Genk kampte met veel blessures, maar in hoeverre mag je die inroepen voor de mindere prestaties ?
“Het is een heel belangrijke factor geweest, want we hebben daardoor heel veel verschillende speelwijzen en elftallen moeten uitproberen en dan is het heel moeilijk om tot resultaten te komen. Het is positief dat een aantal jongens versneld kon doorstoten, maar na de winterstop wonnen we heel weinig wedstrijden waarin we vanuit een achterstand konden terugvechten. De weerbaarheid was op bepaalde momenten zoek.”
Daar kreeg met name Orlando Engelaar kritiek voor. Heb je daar met hem over gepraat ?
“Jawel, toen er een aantal dingen in de kranten stonden waar hij het schijt aan had, maar dat blijft tussen ons. Orlando is iemand met heel veel kwaliteiten, iemand die een wedstrijd kan openbreken en misschien wel onze beste voetballer is, maar als het minder gaat, wordt er ook naar je gekeken om verantwoordelijkheid te dragen en daar had hij het moeilijker mee.”
De verschillende speelwijzen en elftallen waaraan je refereert zag je onder Vandereycken ook, maar dat belette jullie toen wel niet om derde te worden.
“Dat is waar, maar door de onbeschikbaarheid van sommige jongens was het soms zoeken naar het systeem waar je de spelers wel voor hebt in je uitgedunde kern. Soms werkt dat goed en soms niet. Onze beste periode hebben we constant met dezelfde mensen gespeeld.”
Ondertussen word je in de media weer in verband gebracht met een transfer naar het buitenland, ook al hoorde de club niks meer sinds Wolfsburg je van de zomer wou.
“Ik las het ook allemaal en ik weet niet of het te maken had met het feit dat ik weer in de ploeg kwam. Er zullen wel scouts gezeten hebben, maar er stonden er 22 op het veld, hé. Ik heb weinig gespeeld, dus ik wacht af. Zeg nooit ‘nooit’, maar ik denk dat ik volgend seizoen nog bij Genk speel. Ook omdat ik vind dat ik… ik zal niet zeggen een soort tegenprestatie moet leveren, maar er toch eerst terug moet staan. Ik ben lang geblesseerd geweest en dat geeft mij een soort schuldgevoel.”
Je wordt voor het opstellen van je contracten bijgestaan door ene meneer Vandenbrouck, geen makelaar, maar een zaakwaarnemer. Vormt dat geen belemmering om contacten te leggen met buitenlandse clubs ?
“Hij heeft contacten met ploegen die hij kent via mensen als Bob Peeters en Erik Gerets en als je presteert dan komen de clubs zelf wel. Ik heb al heel veel telefoontjes gekregen van managers die een ploeg hadden, maar concreet is dat nooit geworden. Je mag nog zoveel contacten hebben, ze komen toch alleen maar als ze je kunnen gebruiken. Het is jammer dat ik zo lang geblesseerd geweest ben, anders had ik misschien eerder naar het buitenland gekund. Maar ik vind het alleszins helemaal niet erg dat ik nog bij Genk speel.”
RAOUL DE GROOTE
