Het leven zoals het is bij de Duivels: over veel centjes, lichte slechtgezindheid, Scherpenheuvel en René Vandereycken.

Het is vreemd hoe snel een sfeer kan omslaan. Herinner u het triomfantelijke vertrek van de Duivels naar Brazilië, met een bende uitwuivende supporters op de tarmac van Zaventem. Vandaag draait de publicitaire machine ook op volle toeren. De Duivels zijn overal, op blikjes, bushokjes en in verschillende reclamespots. Het land hult zich in zwart-geel-rood; achteruitkijkspiegels krijgen weer een driekleurig hoesje. Toch lijkt het allemaal wat minder dan twee jaar geleden. Waarom? De verwachtingen zijn vandaag helemaal anders. België is niet meer het kleine land dat dolgelukkig is dat het nog eens kan proeven van een grote competitie na twaalf jaar verveling, België was tot voor kort de nummer een op de FIFA-ranking.

Toen op 7 juni 2014 de Belgen een glansloze 1-0-overwinning hadden geboekt tegen Tunesië voor hun vertrek naar het WK, waren er maar weinig die zich daar druk in maakten. Bij de Diablix – de fan van de Duivels – waren alleen maar een lofzangen en olés te horen. Maar nu begint het Koning Boudewijnstadion zich te roeren, zoals bij het Finse doelpunt of de tweede treffer van de Noren. Er hing zelfs wat gemor in de lucht. Dat was ondenkbaar twee jaar geleden in dezelfde periode. Sindsdien was er de mislukte terugkeer uit Brazilië en het gedoe rond de toekomst van Marc Wilmots, maar vooral: de vele weinig verwarmende prestaties tijdens de EK-kwalificatiematchen terwijl het publiek en de media vandaag resultaten verwachten, gekoppeld aan panache en stijl.

DUURDERE KOSTUUMS

Wilmots is niet langer de redder van de natie. Hij wordt vaker aangevallen dan voorheen. Wat doet een Marc Wilmots in dat geval? Hij slaat terug. Wanneer de bond aanhaalt dat de financiële resultaten van 2015 tegenvallen door een tekort van 4,5 miljoen, gaat Wilmots in de tegenaanval. ‘Ik las dat ik een vriendschappelijke thuismatch tegen Frankrijk geweigerd zou hebben, waardoor de bond één miljoen euro misgelopen zou zijn. Dat klopt niet: het betrof een wedstrijd in Bordeaux, voor de inhuldiging van het stadion daar.’

Wilmots herhaalt aan wie het maar wil horen: alleen het beste van het beste is goed genoeg voor zijn spelers. Ook als dat iets moet kosten. Intern valt men nog altijd over zijn eis om naar Israël en Cyprus te vliegen met een airbus A330. Maar Wilmots is nu eenmaal het type dat alles wil bepalen en overal zijn zeg in wil hebben. Ook over de prijs van de tickets voor de vriendschappelijke wedstrijden tegen Finland en Noorwegen vorige week. ‘Ik geef altijd mijn mening. De prijzen voor die matchen zijn te hoog omdat de bond vooral aan geld denkt.’ Het zijn dat soort opmerkingen waar bondsleden over vallen, en waardoor ze geneigd zijn om op de rem te gaan staan wanneer de bondscoach zelf met bijkomende eisen komt. Bijvoorbeeld om een doek te hangen rond de oefenterreinen in Haillan bij Bordeaux, opdat de trainingen voor niemand zichtbaar zouden zijn. Kostprijs: 10.000 euro. Oké, zegt de bond, maar dan moet die som afgetrokken worden van de spelerspremies. Wilmots weigert.

Hij wil ook niet dat de paar kamers die nog vrij zijn in het spelershotel in Bordeaux toegewezen worden aan leden van de KBVB. Alleen spelers en de technische en medische staf mogen daar verblijven. Uiteindelijk bindt hij in. Waarop hij zich buigt over de keuze van de kostuums voor de spelers, en nog gauw een paar details verandert. Die de rekening nog wat duurder maken. Kortom: Wilmots weegt steeds zwaarder door op alle aspecten rond de nationale ploeg.

JOKER DRIES

Wanneer een Nederlandse journalist gespeeld naïef aan de bondscoach vraagt ‘waarom hij maar de halve finales ambieert en niet de finale’, bekijkt Wilmots hem met een ironische blik. Hij heeft zelfs iets weg van René Vandereycken wanneer hij na de match tegen Finland vijf open kansen telde in de eerste helft en elf in de tweede helft. Wilmots hamert op het positieve, een aanpak waarvan je je kan afvragen hoe lang je dat volhoudt, al werd de bondscoach niet geholpen door de aanhoudende blessures achterin. ‘Straks moet ik nog op bedevaart naar Scherpenheuvel als het zo doorgaat.’ Zonder Vincent Kompany mist hij achterin een leidersfiguur. Toby Alderweireld zou die rol op zich moeten nemen, maar voorlopig draait de machine achterin nog niet vlot. Toch verzekert de bondscoach zondagavond even voor tienen dat hij de elf voor de wedstrijd tegen Italië al in zijn hoofd heeft, wetende dat de vorm van een aantal van zijn spelers straks nog zijn plannen in de war kan sturen.

Hoe dan ook schrikt Wilmots er niet voor terug om af en toe verrassend uit de hoek te komen, ook naar zijn eigen selectie toe. Gevolg? Een aantal teleurgestelde spelers, zoals AxelWitsel, die niet erg tevreden was toen hij moest depanneren op de rechtsachter, waardoor Laurent Ciman zich nog wat meer een tweederangsfiguur ging voelen. Woensdagavond stapte Dries Mertens zonder een woord te zeggen door de mixed zone, ontevreden dat hij weer eens als joker was gebruikt.

De spelers zijn ongeduldig, het is tijd dat het EK van start gaat.

DOOR THOMAS BRICMONT – FOTO BELGAIMAGE

‘Ik geef altijd mijn mening.’ MARC WILMOTS

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content