Diep ongelukkig was hij bij Lierse, maar nu hij weer voor Germinal Beerschot voetbalt, straalt Daniel Cruz weer. ‘Ik had nooit al voor de bekerfinale de knoop mogen doorhakken.’

Beleefde jongen, Daniel Cruz. Wanneer de Colombiaan zes minuten later dan afgesproken het Antwerpse etablissement binnenstapt, verontschuldigt hij zich uitgebreid. “Altijd hetzelfde met Zuid-Amerikanen. Sorry, hoor.” Cruz is, zo beklemtoont hij tijdens het gesprek herhaaldelijk, heel gelukkig dat hij weer bij Germinal Beerschot voetbalt. Maar waarom ging hij er dan weg ? ! “Ik was eind contract en wilde de knoop doorhakken voor ik naar Colombia terugkeerde. Dat is de enige fout die ik maakte. Twee dagen na de bekerfinale zou ik terugkeren naar Colombia, mijn ticket lag al vast. Hakte ik de knoop voordien niet door, zou ik thuis geen minuut rust kennen. Dat wilde ik niet. Maar de nacht na de bekeroverwinning stopte de telefoon niet met rinkelen. Het regende aanbiedingen van Belgische en Franse clubs, maar ik had mijn woord al aan Lierse gegeven. Getekend had ik nog niet. Iemand zei dat je binnen de vierentwintig uur een contract kan verbreken. Het contract dat Lierse me bood, was erg goed. Ook zij zetten me onder druk om zo snel mogelijk te tekenen. Iedereen zette me onder druk. Achteraf bekeken had ik moeten wachten tot na de bekerfinale.”

Lierse was geen stap vooruit.

Daniel Cruz : “Dat wist ik ook. Ik wilde eerst mijn prestaties van vorig seizoen bevestigen. Ik wist dat ik nog beter kon. Drie goals en vijf assists, het is te weinig om de interesse van een grote club te wekken, besefte ik.”

Je voelde, zegt men, te weinig respect van Germinal Beerschot ?

“Zij deden me een voorstel, ik deed een tegenvoorstel. Daarna hoorde ik niets meer van hen. Contractbesprekingen zijn een spel. Ik had verwacht dat ze na mijn tegenvoorstel een nieuw voorstel zouden doen, dat we allebei water in de wijn zouden doen, maar ik hoorde niets meer. Misschien vonden ze me te duur, gingen ze er vanuit dat ik, eind contract, toch zou vertrekken. Jos Verhaegen staat niet bekend als iemand die met geld gooit. Maar ik kwam naar België om mijn boterham te verdienen en iets opzij te leggen voor mijn familie. Daarom snap ik Emile Mpenza. Zijn keuze getuigt niet van sportieve ambitie, maar als je ziet wat hij daar kan verdienen, snap ik het wel.”

Blijf je bij Beerschot als Jos Verhaegen je hetzelfde biedt als Lierse ?

“Absoluut.”

Je praatte ook met Genk. Dat is wel een topclub.

“Met Genk lag het moeilijker, daar moesten eerst andere spelers vertrekken. Het is niet zo dat ik niet naar Genk wilde omdat ik in Antwerpen wilde blijven. Ik belde met Aron Mokoena, die me aanraadde om naar Genk te komen. Ik kon gerust in Antwerpen blijven wonen, zei hij.”

Waarom wilde je niet naar Frankrijk ?

“Ik wil op dit moment niet naar het buitenland, want ik heb hier een naturalisatieaanvraag lopen. Ik wil graag een Belgisch paspoort, alleen al om op de luchthaven niet zo meer achterdochtig gescreend te worden. Een Colombiaans paspoort wordt héél argwanend bekeken, vooral als de eigenaar ook nog eens zijn haar in een paardestaart draagt. Het is me niet alleen te doen om makkelijker aan een transfer binnen Europa te geraken. Antwerpen is mijn stad geworden, ik voel me hier thuis. Ik heb altijd van grote steden gehouden. Cali, waar ik vandaan kom, telt drie miljoen inwoners. Amsterdam beviel me ook. In een grote stad vind je een andere mentaliteit dan in een kleine stad. In Lier voelde ik mij niet goed.”

Je onderhandelde twee keer met Lierse. De eerste keer stapte je gewoon op.

“Zij stuurden me een voorstel, ik stuurde een tegenvoorstel. Toen ze me uitnodigden voor onderhandelingen, kwamen ze weer met het eerste voorstel. Toen vroeg ik ze waarom ze me uitnodigden als ze toch niet hoger konden gaan. Later belde de nieuwe eigenaar me op, Leo Theyskens. Toen klikte het wel.”

De voorzitter wilde je, de trainer wilde je. Waar en wanneer liep het bij Lierse verkeerd ?

“Al in de voorbereiding. Op en naast het veld.”

Omdat je te laat terugkeerde uit Colombia, toen de trainingen al bezig waren.

“Drie weken voor de bekerfinale bestelde ik via Germinal Beerschot mijn ticket. Lierse kende de datum van mijn terugkeer, twee dagen na het hervatten van de trainingen. Dan had ik nóg minder vakantie dan de andere spelers. Als ze zeggen dat ze verwonderd waren dat ik later terugkeerde, is dat hypocriet.”

De trainer stelde een flinke conditionele achterstand vast.

“Toch deed ik niets anders dan de vorige jaren. Maar nu geraakte ik geblesseerd, waardoor ik een dag of vijf van de voorbereiding miste. Dat maak je in die fase moeilijk goed.”

Waren de trainingen van Paul Put dan zoveel harder dan die van Marc Brys ?

“Qua intensiteit was hun aanpak te vergelijken. Brys maakte meer uren, maar je kreeg meer rustmomenten. Normaal moet een topsporter die belasting aankunnen. Maar vergeet niet dat ik de voorgaande jaren vaak langdurig geblesseerd was. Alleen vorig seizoen speelde ik onafgebroken op niveau. Misschien eiste ik toen te veel van mezelf en betaal ik daar dit seizoen de prijs voor. Kwam er nog bij dat ik me bij Lierse niet goed in mijn vel voelde.”

Daarom belde je nog voor de competitiestart naar Marc Brys en Eric Verhoeven om te zeggen dat je niet gelukkig was bij Lierse.

(Verrast) “Wie heeft je dat verteld ?”

Zijzelf in elk geval niet.

“Ik heb een goeie band met Marc Brys en Eric Verhoeven. Dat mag toch ? Ik belde ze wel eens. Toen ze me vroegen hoe ik me voelde, heb ik hen gezegd wat er in me omging.”

Je werd er ook niet betaald.

“Ik werd niet betaald toen de andere spelers ook niet betaald werden. De andere verhalen die ik hoorde, kloppen niet.”

Bob Van Jole woonde als jouw vertrouwensman de onderhandelingen met Lierse bij. Ben je nu boos op hem ?

“Waarom zou ik ? Het was mijn beslissing, ik ben oud genoeg om te weten wat ik doe. Van Jole beschouw ik als een vriend. Hij luistert naar mij en geeft me advies. Nog steeds.”

Put verwachtte veel van jou, jij zou de nieuwe Mitu worden.

( Fel) “Ik ben Mitu niet. Ik weet dat hij vorig jaar goed speelde, althans in de heenronde. Put verwachtte veel van mij, maar hij niet alleen. Iedereen verwacht altijd veel van mij. Dat vind ik een compliment. Je verwacht alleen iets van iemand die tevoren getoond heeft dat hij iets kan.”

Bij Lierse toonde je bitter weinig.

“Er waren elf nieuwe spelers in te passen, ik voelde me niet happy, had conditionele problemen, last met de supporters. Wat evenmin hielp was het spelsysteem : ik moest aan de rechterkant lopen in een 4-4-2. Bij Beerschot stond ik ook wel eens op de flank. Daar moet je snel zijn en een goeie voorzet hebben. Zodra ik als tweede spits mocht voetballen, ging het voor de ploeg en mezelf een stuk beter. Bij Lierse wilde ik ook het liefst als tweede spits aantreden.”

Hoe vaak deed je dat ?

“Met Put twee keer : tegen Club Brugge en Westerlo. Tegen Westerlo moest ik dan nog een van hun verdedigers volgen als die mee oprukte. Onder René Trost was ik één keer tweede spits, opnieuw tegen Westerlo. Natuurlijk heb ik daar met de trainer over gepraat. Het was niet makkelijk voor Paul Put : hij stond onder een enorme druk. Ik ook, net als Tony Vairelles.”

Hoeveel goeie wedstrijden speelde je met Lierse ?

“In de voorbereiding tegen Willem II, tegen Club Brugge en tegen Standard op het einde. Anderlecht was ook redelijk. Na de voorbereiding dacht ik ook dat we een goed seizoen zouden maken. Het is verdomd frustrerend om tegen Club en Standard erg goed te spelen en toch weer niet te winnen.”

Een bloedanalyse toonde dat er meer aan de hand was dan wat conditionele achterstand.

“Het eerste advies van de dokter was : zes weken rusten. Dat wilde ik niet. Dus vroeg ik een aangepast trainingsprogramma, waardoor ik op zijn minst de wedstrijden zou kunnen spelen. Maar de eerste twee weken verbood de dokter me te spelen. Daardoor bleef ik naast de ploeg. Wat denk je dat de supporters dachten toen ze na al die verhalen over financiële problemen lazen dat ik met een conditionele achterstand aan de kant bleef ? Die moesten daar eens flink om lachen. Bij Lierse lag mijn naam door al die verhalen van bij de start vast : Cruz, de geldwolf. Als ik niet speelde, dacht iedereen aan mijn zogenaamd vet contract. Die paar keer dat ik de wedstrijd van in de tribune volgde, pakten de supporters me zwaar aan. Na de wedstrijd wachtten ze me zelfs op de parking op. Dat was moeilijk, hoor. Ze zijn met velen, gefrustreerd na weer een nederlaag en al flink wat gedronken. Twee keer kwam het bijna tot een vechtpartij.”

Wat veranderde de komst van René Trost ?

“Trost haalde alle druk naar zich toe, om de spelers te ontlasten. De dag na zijn komst vertelde ik hem alles wat op mijn lever lag. Ik zei dat ik ongelukkig was, dat ik graag met hem wilde werken, maar dat ik wegwilde als ik in december geen verbetering zag. Hij respecteerde mijn mening. Er kwam beterschap. Het was niet goed genoeg, maar meer kon ik niet doen.”

Toch ging je weg.

“Dat was voor de drie partijen de beste oplossing. In Colombia zag mijn vader ook dat ik ongelukkig was. Hij raadde mij aan een oplossing te zoeken. Mijn vader voetbalde vijftien jaar op het hoogste niveau : bij America de Cali in Colombia, bij River Plate in Argentinië, bij topclubs in Ecuador en Venezuela.”

Na Kerstmis keerde je later dan voorzien uit vakantie terug. Dat kwam bij Lierse hard aan.

“Ik weet het. Ik was te laat en ik heb daar geen geldig excuus voor. Mijn broer werd vader en ik wilde hem nog even zien. Daardoor keerde ik later terug. Het was fout Lierse niet te verwittigen. Ik kan wel zeggen dat mijn telefoon ginder gestolen werd, met de chipkaart waarop al mijn nummers stonden, maar dat is geen geldig excuus. Als ik echt gewild had, had ik het nummer van Lierse wel gevonden.”

Vorig jaar vond je het contractvoorstel van Germinal Beerschot onvoldoende. Heb je nu een beter contract ?

“Ik praat niet meer over geld. Alleen : ik verdien minder dan bij Lierse. Maar als mijn prestaties en de resultaten goed zijn, zal het beter zijn dan wat ik vorig seizoen kreeg.”

GEERT FOUTRÉ