'Als je mij niet opstelt, ben ik weg'

Redactie Sportmagazine

15-07-2014, 20:00 Bijgewerkt op: 05-07-2022, 10:39

Na zijn vertrek bij Club Brugge in 2011 voetbalde de Kameroense spits Dorge Kouemaha in Duitsland voor Kaiserslautern en Frankfurt en in Turkije voor Gaziantepspor en Andana Demirspor. Maar al die tijd bleef zijn gezin in ons land wonen. Dit seizoen staat hij bij Lierse in de spits.

Het is in een oudemannetjestempo dat Dorge Kouemaha zich voor dit interview naar de leeshoek op de eerste verdieping van het oefencentrum begeeft. Twee dagen eerder viel hij in zijn eerste wedstrijd voor zijn nieuwe club al na enkele minuten uit met een spierscheur in zijn rechterkuit. Sinds de Kameroener vier jaar geleden in zijn eerste seizoen bij Club Brugge zestien keer scoorde, kende hij al veel problemen. “Dit is maar een klein probleem”, zegt hij. “Ik hoop op tijd fit te zijn voor het begin van de competitie. Het is beter het wat kalm aan te doen, want ik kom uit een lange break. Gedurende twee maanden deed ik niets, behalve op vakantie in Kameroen enkele wedstrijdjes spelen met vrienden.”

Hoe komt dat?

Dorge Kouemaha: “Omdat het seizoen zo vroeg gedaan was in Turkije.”

Ben je daarna twee maanden op vakantie geweest naar Kameroen?

“Neen, een maand daar en een maand in België.”

In Brugge?

“Neen. Ik woon nu in Denderleeuw. Daar kocht ik zes maanden geleden een huis.”

Waarom Brugge verlaten om in Denderleeuw te gaan wonen?

“Omdat ik een jaar geleden mijn contract bij Club Brugge verbrak en ik dicht bij Brussel wou wonen. Onder meer omdat mijn oudste dochter twaalf jaar is en daar nu naar school gaat.”

Turkije

Waarom verbrak je je contract met Club Brugge een jaar voor het afliep?

“Omdat ik tot dan telkens uitgeleend werd door Club Brugge en ik vrij wilde zijn om in Turkije een nieuw te kunnen tekenen bij Adana Demirspor. Maar daar waren er al snel betalingsproblemen en daarom besliste ik om ook daar mijn contract te verbreken, terug te keren naar België en voor Lierse te tekenen.”

Kon je meer verdienen bij een Turkse tweedeklasser dan bij Club Brugge?

“Het verschil is vooral dat in Turkije bijna alles netto is. Ik kreeg bij die tweedeklasser ook een goed contract omdat ze mij er al kenden van mijn halve seizoen daarvoor bij Gaziantepspor in de Süper Lig. De bedoeling was om te promoveren, maar dat lukte niet. We wonnen onze eerste wedstrijd niet en als je in Turkije niet wint, is het moeilijk om je loon te krijgen. Dat anderhalve jaar daar was een heel slechte ervaring. Ik kon er nadien nog bij een andere club tekenen, maar ik kende intussen de mentaliteit en ik wou dat niet meer meemaken. In het begin zeggen ze: ‘Oké, we geven je 500…’ Ze verzekeren je dat je je geld zal krijgen, dat je je geen zorgen moet maken. Maar op het einde is het: ‘We hebben momenteel geen geld…'”

Hoeveel heb je nog te goed?

“Bij Gaziantepspor zo’n 100.000 euro, bij Adana Demirspor zo’n 150.000 euro. In anderhalf jaar werd mij alles samen 250.000 euro waarop ik recht had niet betaald. Ik zette een advocaat op die zaken, één in Istanbul en één in Adana, en ik legde een klacht neer bij de FIFA. Maar het zal lang duren voor ik mijn geld krijg. Hopelijk binnen één à twee jaar.”

Waren ze in Turkije tevreden over jou?

“Ja. In het halve seizoen bij Gaziantepspor scoorde ik vijf keer in twaalf wedstrijden. Ze wilden dat ik bleef, maar ik vertrok omdat ze mij niet betaalden. Bij Adana Demirspor maakte ik tien doelpunten en gaf ik zes assists. Ik voelde me er weer goed na een blessure van toch bijna een jaar in Duitsland. Bij Kaiserslautern was ik nochtans heel goed gestart. Ik slaagde erin mij te tonen, ik vocht voor het team zoals ik altijd doe als ik fit ben en ik scoorde tegen Hamburg en Hoffenheim. Ik was zelfs al benaderd door Hannover met het oog op het volgende seizoen, maar ik scheurde een achillespees en door die blessure stopte alles. Toen ik een half jaar na de operatie weer begon, voelde ik nog pijn en volgden er twee maanden revalidatie extra. Het probleem bij Frankfurt daarna was dat de trainer mij geen kans gaf. Ik was gehaald door de manager, die nog bij Duisburg gewerkt had en mij van daar kende. Hij geloofde in mij, maar de coach had al zijn ploeg en veranderde daar niets meer aan. Daarom ben ik na een half seizoen naar Gaziantepspor vertrokken. Ik ben geen speler die je moet aantrekken om hem te laten kijken hoe anderen spelen. Als je mij niet opstelt, ben ik weg.”

Kameroen

Na je sterke eerste seizoen bij Club Brugge ging het fout. Hoe komt dat?

“Ik had toen een heel groot probleem in mijn hoofd, omdat mijn droom om naar het WK in Zuid-Afrika te gaan kapot was gemaakt. Ik was honderd procent zeker dat ik erbij zou zijn. Ik zat bij de 28 die op oefenkamp vertrokken naar Oostenrijk, maar toen twee weken later de definitieve lijst van 23 bekend werd gemaakt, was ik er niet meer bij.”

Waarom niet?

“Dat weet ik niet. In Afrika weet je niet wat er gebeurt.”

Sebastien, een van je zes broers, die in Nederland woont, zei me dat het probleem corruptie is: spelers die bondsleden omkopen om geselecteerd te worden.

“Er is veel corruptie in mijn nationale ploeg, dat is wat er gezegd wordt; en als je ziet wat er gebeurt, ben je geneigd om het te geloven. Nu in Brazilië waren het weer bijna allemaal dezelfde spelers die geselecteerd werden als vier jaar geleden in Zuid-Afrika. Nochtans behaalden we toen nul punten. Nu haalden we dus ook weer nul punten. Maar je zult zien: er zal weer niets veranderen. Voetbal in Afrika is zo. Niemand kan het veranderen.”

Hoe komt dat?

“Ik weet het niet, want ik ken het systeem niet. Mocht ik het kennen, dan zou ik misschien wel naar het WK zijn gegaan.”

De ploeg wou aanvankelijk zelfs niet afreizen naar Brazilië.

“Neen, ik was op dat moment op vakantie in Kameroen, het probleem was dat ze hun geld niet kregen. Het is Afrika, hé.”

Samuel Eto’o zou het probleem zijn.

“Dat wordt gezegd, maar ik geloof niet dat hij het is die voor problemen zorgt in het team. Normaal is hij geen slechte kerel. Ik maakte hem zelf mee in de groep, ik heb nog regelmatig contact met hem en ik ken hem als iemand met een heel goeie mentaliteit en als een aanvoerder die het opneemt voor zijn team. Volgens mij is de slechte organisatie de oorzaak van de problemen en leggen de bondsmensen die daar verantwoordelijk voor zijn de schuld bij Eto’o.”

Je zei daarnet dat je honderd procent zeker was dat je naar het WK zou gaan. Waarom was je daar zo zeker van?

“Omdat ik dat seizoen zo goed gepresteerd had in de Belgische competitie en de Europa League en ook met de nationale ploeg tegen Italië en Oostenrijk twee goeie oefenwedstrijden gespeeld had. Op basis van sportieve prestaties was het onmogelijk om mij niet mee te nemen. Het was ook enorm belangrijk voor mijn verdere carrière. Er was op dat moment belangstelling van Engelse clubs, maar ik kwam nog interlands te kort om er als Afrikaan aan een arbeidsvergunning te geraken. Het WK moest zorgen dat ik naar een grote Europese club zou kunnen. Ik was echt helemaal gebroken toen bleek dat ik thuis moest blijven. Ontroostbaar. Ik wou zelfs stoppen met voetballen.”

In die tijd reed zich op een nacht ook nog een jongen van negentien met zijn bromfiets dood op jouw geparkeerde wagen.

“Ja, ook dat nog. Ik was niet thuis toen, ik was in Kameroen. Het was een jongen die niet ver van ons woonde. Alle hulp kwam te laat, hij stierf op straat. Mijn vrouw is naar zijn begrafenis geweest. Er gebeurde van alles in die periode. Ik zat helemaal niet goed in mijn vel toen ik die zomer naar Club Brugge terugkeerde.”

Je wou ook absoluut een beter contract.

“Ja, omdat ik een goed bod kreeg van Twente en de voorzitter mij niet liet gaan. Na de aanpassing van mijn contract ben ik toch gebleven. Maar ik was niet geconcentreerd omdat ik zo veel problemen had. Ik ben slecht gestart, ik liep snel een enkelblessure op en het was bovendien het seizoen dat na de voorzitterswissel niets nog goed leek en alles anders moest. Ook ik kreeg te horen dat ik weg mocht. Er waren dat jaar veel discussies en ik heb daar zeker niet aan iedereen alleen maar goeie herinneringen. Maar ik heb er met niemand een probleem. Voor de verbreking van mijn contract vorig jaar vonden we een goeie regeling en drie weken geleden ging ik er nog een pakket voor Afrika afhalen.”

Een pakket voor Afrika?

“Voor mijn team in Kameroen.”

Jouw team?

“Fondation Kouemaha, in mijn geboortedorp. Een echte voetbalschool zou ik het niet noemen. Maar het zijn nu toch al meer dan 35 spelers tussen 0 en 16 jaar die ik help kleden en trainen en een toekomst als voetballer hoop te kunnen bezorgen.”

Die spelen daar allemaal in een uitrusting van Club Brugge?

“Ja. Twee van hen spelen al in de Kameroense eerste klasse. Een van hen is mijn jongste broer. Hij is 19, net als ik een spits, maar technisch beter. Ik wil hem hier de komende maanden eens laten testen bij een club. Zijn visum is al aangevraagd.”

Nog één iets: volgens jouw broer in Nederland heet je niet Dorge maar Dorege.

“Ja. Dat is de naam die mijn ouders me gaven. Maar ze maakten een fout op mijn paspoort en dat kan ik niet meer veranderen. In Kameroen noemen ze mij allemaal Dorege, maar in Europa weet niemand dat.”