door Jacques Sys

Het ontslag van Alain Courtois heeft nog maar eens op een pijnlijke manier aangetoond dat Anderlecht gegijzeld zit in zijn ouderwetse structuren. In een poging om die breuk naar de buitenwereld op een aanvaardbare manier te verkopen, liet Roger Vanden Stock weten dat de visie van Courtois niet overeen kwam met die van de club. Dat is verbijsterend, want van een topclub die iemand aantrekt om ingrijpende hervormingen door te voeren, zou je mogen verwachten dat er over die ideeën vooraf diepgaande gesprekken worden gevoerd. En dat die nieuwe man vervolgens de ruggensteun krijgt van het bestuur om zijn plannen door te voeren.

Maar zo werkt het niet bij Anderlecht, dat via zijn manager Michel Verschueren nochtans graag over professionalisme praat. Roger Vanden Stock deed trouwens nog een andere bekentenis : wellicht had hij onvoldoende nagedacht over de vraag of Courtois nu onder of naast Verschueren moest werken. Dat is pas ontluisterend. Als de voorzitter van de grootste club van het land niet in staat is om intern tot een juiste taakomschrijving te komen, welk beleid wordt er dan eigenlijk in het Astridpark gevoerd ? Zoiets is vragen om wrijvingen en botsingen, zeker met een onwrikbaar man als Verschueren, die vecht als een leeuw om zijn territorium af te bakenen en zijn macht te behouden. Volkomen ongepast maakte de éénenzeventig jaar geworden manager anderhalve maand geleden een opmerking over het feit dat Alain Courtois drie weken met vakantie was. Het was illustratief voor de verhoudingen in het Astridpark. Vreemd genoeg nam niemand er aanstoot aan deze vorm van oncollegialiteit. Maar Michel Verschueren, wiens optredens in de media steeds karakituraler worden, is in zijn carrière met ongezouten uitspraken dan ook al vaker uit de bocht gaan.

Anderlecht hoeft over een opvolger van Alain Courtois niet na te denken : in de huidige constellatie is daar absoluut geen plaats voor. De club kan gewoon niet moderniseren. Paul Courant mocht het destijds ervaren toen hij werd aangesteld om het management te versterken. Net zoals Courtois constateerde hij dat bepaalde zakelijke afspraken onmogelijk op te blazen waren. Uiteindelijk mocht Courant als een soort adviseur in het buitenland spelers gaan scouten, zonder dat er met zijn tips al te veel werd aangevangen. Courant worstelde met dezelfde opgekropte frustratie als Courtois, van wie het heette dat hij in zijn pogingen om veranderingen door te voeren veel te snel wilde gaan. Dat is bizar, want als dusdanig stond deze jurist bij de voetbalbond nu niet bepaald bekend. Veel meer gold hij als iemand die zijn ideeën nooit een concrete uitwerking gaf.

Anderlecht is en blijft een club die vaart op de koers die Constant Vanden Stock uittekent. De erevoorzitter blijft buigen op een onsterfelijke status, een pijnlijke uitschuiver in het verleden ten spijt. In zijn beleid gaat de familie voor op welke vorm van vernieuwing ook. Vandaar dan ook dat het destijds aangekondigde nieuwe organigram nooit het levenslicht kon zien. Vrijwel alle belangrijke posities worden in deze tijd van steeds groter specialisme door (al dan niet aangetrouwde) familieleden bezet. Alleen aan de aan de club verankerde Michel Verschueren, altijd heel loyaal en onderdanig ten aanzien van Constant Vanden Stock, wordt niet geraakt.

Het drama is dat Anderlecht zo geen stap verder geraakt en dat het op termijn dreigt te verstikken in zijn conservatisme. Elk jaar weer moet het aan kwaliteit inboeten, kan geen nieuwe inkomstenbronnen aanboren en voert het een jeugdpolitiek waarin met de verkeerde componenten (spelers met te weinig gestalte) wordt gewerkt. Maar niemand van de huidige machthebbers die van wijken wil weten. En niemand die intussen een antwoord weet op de vraag hoe dit familiebedrijf echt kan worden omgevormd tot een eigentijdse onderneming.

Hoe kan het dat de visie van Anderlecht en die Alain Courtois niet overeenstemmen ?