Tam en lusteloos liet Anderlecht zich vorige week door het beperkte Verbroedering Geel uit het nationale bekertoernooi kegelen. Bart Goor vond na afloop van deze ontluisterende voorstelling dat de spelers maar eens voor de spiegel moesten gaan staan en manager Herman Van Holsbeeck had het over pseudo-vedetten. Zulke conclusies zijn na pijnlijke wedstrijden al zo vaak getrokken dat ze lachwekkend klinken. Het vreemde is dat er met die bevindingen in het verleden nooit iets werd gedaan. In plaats van de zelfingenomen spelers uit de kleedkamer te stampen, wisselde Anderlecht de door alle nukken platgewalste Hugo Broos in voor de strenge Frank Vercauteren en leefde in de illusie dat alle problemen daarmee waren opgelost. Dat Vercauteren harde conclusies trok na de blamage en op elk vlak een gebrek aan kwaliteit vaststelde, is een kaakslag voor het beleid van de club. Anderlecht mag dan in die match verschillende sleutelspelers hebben gemist, gemakzucht en een manco aan beleving blijven overheersen in het Astridpark. Het keurkorps van paars-wit bestaat nog steeds uit spelers die voortdurend aan zichzelf refereren en producten zijn van hun eigen verbeelding. Voor zelfkritiek en realisme is er daarin geen plaats. Sterker zelfs : wie naast het elftal valt, begint eerst te janken en schakelt vervolgens zijn manager in om zo snel mogelijk weg te raken. Net zoals Broos wordt ook Vercauteren gegijzeld door dat verkeerde zelfbeeld.
Een trots bastion zoals dat van Anderlecht herstelt moeizaam van opdoffers. De bestuurstop liet dan ook uitschijnen dat er maatregelen zullen volgen. Het is erg waarschijnlijk dat deze emotionele oprispingen snel weer onder tafel zullen worden geveegd. Veel beter dan met wat verbaal geweld uit te pakken, doet Anderlecht eraan zich echt te beraden over de koers die de club wil varen. Los van het gegeven dat de recordkampioen zich maar niet wil losmaken van zijn familiale karakter en gretig onderdak biedt aan leden van de familie, liet de club op het sportieve vlak weinig doortastendheid zien. Vooral het rendement van de nieuw aangetrokken spelers doet vragen rijzen over het voetbalinzicht in het Astridpark. Vorig seizoen werd Mbo Mpenza aangeworven, die een lange aanpassingsperiode nodig had om zichzelf te worden en internationaal door de mand valt. De Fransman Fabrice Ehret speelde nauwelijks en de inderhaast bij Moeskroen weggeplukte Christophe Grégoire deed amper vijf matchen mee en werd snel naar Gent versast.
Dit seizoen is het niet veel beter : Bart Goor worstelt met een vormcrisis, Marius Mitu en Laurent Delorge zitten al even vaak op de bank als de in paniek aangetrokken Gregory Pujol, Serhat Akin balanceert tussen geschitter en geschutter en alleen Silvio Proto haalt een voldoende. De club kreeg in de Champions League de rekening gepresenteerd. Nochtans had voorzitter Roger Vanden Stock pal voor de start van de competitie luid en duidelijk geroepen dat Anderlecht sterker was dan vorig seizoen.
Zo blijft Anderlecht zichzelf achterna lopen. Het ziet zijn nationale status verbleken en doolt door de kelder van de Champions League. Zelfs het Zwitserse FC Thun presteert op het kampioenenbal beter dan de Brusselaars. Het is utopisch te denken dat de huidige structuur tot een evolutie leidt. Laat staan een revolutie. Ook Herman Van Holsbeeck moet daarmee leven. Nochtans pocht de manager met het Zuid-Amerikaanse scouting-systeem van de club. Het heet dat paars-wit een oog heeft op erg getalenteerde Argentijnse verdedigers.
Misschien kan hun komst ervoor zorgen dat Anthony Vanden Borre en Vincent Kompany naar het middenveld doorschuiven. Om de ploeg te geven wat daar fel wordt gemist : gratie en techniek, maar ook loopvermogen en recupererend vermogen. Precies dat gebrek aan balans blijft, naast egocentrisme, een latent probleem bij Anderlecht. Maar wie binnen de niet altijd eensgezinde bestuurstop heeft voldoende macht en inzicht om daar het mes in te zetten ? Niemand. Zo blijft alles verder sudderen. Tot de volgende uitschuiver. l
jACQUES SYS
GEMAKZUCHT EN EGOCENTRISME BLIJVEN OVERHEERSEN.
