Eigenlijk had ik Argentinië frivoler en opener verwacht, speelser ook. Daarom bleef ik een beetje op mijn honger zitten. Na twintig minuten wedstrijd vroeg ik me af : wanneer gaat het hier beginnen ? Terwijl het tempo toen al heel hoog lag. Maar geen van de beide ploegen nam het initiatief. Ivoorkust speelde eigenlijk maar met één spits. Argentinië viel aan wanneer het kon en mocht, maar bleef vooral negentig minuten in blok spelen en toonde zich sterk in de duelkracht. Ze koppelden efficiëntie aan nuchterheid. Je zag dat zoiets vooraf doorgenomen was met de spelers, én dat iedereen in de kern zich daar ook op ingesteld had. Bijvoorbeeld in het begin van de tweede helft, toen Ivoorkust bijna scoorde maar Argentinië zeven verdedigers plus de doelman in de zestien meter had. Misschien liet de bondscoach daarom ook een aantal sterren thuis, omdat hij vreesde dat die zich niet in zo’n aanpak konden vinden.
Qua wedstrijdefficiëntie toonde Argentinië zich een kanshebber op een finaleplaats, maar als een volwaardige titelkandidaat voetbalden ze in die eerste match niet. Daarvoor moet je toch iets meer durven tonen. Deze wedstrijd bekoorde alleen de tactici, maar de gemiddelde voetballiefhebber bleef op zijn honger en haakte misschien onderweg ontgoocheld af. Technisch, fysiek en op het vlak van organisatie zijn ze sterk. Het is ook een hecht team, dat zag je aan de manier waarop ze na elke helft op elkaar wachtten om van het veld te gaan. Maar hun beste wapen is de dodelijke omschakeling naar voren. Met drie passes staan ze voorin. Riquelme is geen echte spelmaker, oogt niet frivool, maar zijn passing is accuraat én dodelijk voor de tegenstander. Daar spelen de andere Argentijnen handig op in, vooral zij die uit de tweede lijn komen. Bij die eerste goal leidt Crespo handig de aandacht van de verdedigers af, gaat buitenspel lopen, waarna Riquelme de bal niet aan hem geeft. Hij stuurt hem diep, terwijl Saviola vanuit het middenveld op het juiste moment achter die bal aan gaat. Net zoals de tegenstanders van Gent zich afgelopen seizoen afvroegen of ze ouderwets een mannetje op Boussoufa moesten plakken, moet je als trainer van de tegenstander afwegen of je dat ook met Riquelme doet, wetend dat zo’n mandekker niet meer van deze tijd is.
Bij Ivoorkust zijn de kinderziektes van het Afrikaanse voetbal er wat uit, al gaat dat ten koste van het frivole. Hun sterk punt, het aanvallend potentieel, kwam er te weinig uit. Beverse toestanden – te veel nadruk op talent gekoppeld aan plezier – krijg je er niet makkelijk uit, maar deze bondscoach is toch aardig op weg. Zelfs eenmaal op achterstand voelde je zijn ijzeren hand : nog niet voluit gaan, wachten. Dé achillespees van Ivoorkust en het Afrikaanse voetbal blijft dat ze zuivere doelkansen niet zomaar afmaken. Zo’n kopbal in de eerste helft moet op dat niveau altijd binnen. Op dat vlak kunnen ze in de leer gaan bij de Argentijnen. Beveren werd ook vaak beladen met superlatieven, maar stond ondanks al dat talent wel doorlopend in de tweede helft van de rangschikking. Ook nu dreigde Ivoorkust in de tweede helft voortdurend, maar zelfs na de aansluitingstreffer was er nooit een moment waarop je dacht : ze halen het nog.
Los van die ene wedstrijd staat vast dat de ploeg die zich na Argentinië in deze groep plaatst, die kwalificatie niet gestolen zal hebben. Groep C werd vooraf de groep des doods genoemd en dat was geen cliché.
Ik wil ook de Belgische leiding complimenteren : veel lijnrechters vlaggen het buitenspel van Crespo bij de eerste goal af. Pas achteraf zag je dat deze lijnrechter de juiste beslissing nam. Ik vind ook dat de discussie gevoerd moet worden om details die met het menselijke oog nauwelijks nog te zien zijn – bal net over de lijn of geen goal – anders te beoordelen. In tennis, waar tientallen punten gemaakt worden, zit 27 man rond een klein veld om alle hoeken en lijnen te beoordelen, maar in voetbal, waar één punt vaak het verschil maakt, moeten ze met drie op een enorme ruimte alles meteen zien.
HERMAN VERMEULEN
