Aruna Dindane (23), speler Anderlecht

Waar heb je Awa leren kennen ?

“Tijdens een feest, bij ons in Ivoorkust. Het is intussen al van 1999 geleden. Awa was toen zestien jaar, maar ik houd eraan om daarbij te vertellen dat ze toen al meer vrouw dan kind was. Ze zag eruit zoals nu ( lacht). We hadden een gezamenlijke vriendin. Dankzij haar hebben we elkaar ontmoet. Et voilà !”

Toen je de Académie van Abidjan verliet om naar Anderlecht te komen, ging Awa niet met je mee. Hoe moeilijk was die periode ?

“Dat was natuurlijk een moeilijke periode voor ons beiden. Maar we moesten nu eenmaal keuzes maken. Ik ben naar hier gekomen om carrière te maken. Ik heb daarover geen seconde getwijfeld. Toch is het een soort van ontworteling en dan heb je altijd moeilijke momenten, momenten dat je je eenzaam voelt. Gelukkig is Awa in oktober van vorig jaar naar België gekomen om samen te leven.”

Je zoon Bouba werd vorig jaar geboren in Ivoorkust. Je woonde de bevalling niet bij.

“Nee, ik was op Anderlecht. Het was onmogelijk om erbij te zijn. Zowel Awa als ik waren daarover erg verdrietig, maar we moesten het aanvaarden.”

Wanneer zag je je zoon voor het eerst ?

“Een tiental dagen na zijn geboorte kreeg ik een foto van hem. Dat was wel heel erg raar. Slechts drie maanden na zijn geboorte kon ik hem in mijn armen nemen, toen ik voor het eerst weer in Ivoorkust was. Nee, dat gebeurde niet in de luchthaven. Ik wou niet dat Awa met de baby naar de luchthaven kwam.”

Heb je geweend toen je Bouba voor het eerst in je armen had ?

“Geweend niet, maar ik was wel bijzonder ontroerd. Wat me het meest doet wenen, is onrechtvaardigheid. Onrechtvaardigheid in al zijn vormen. Als ik op televisie iets zie dat ik onrechtvaardig vind, schieten de tranen me soms in de ogen.”

Heb je nog andere hobby’s behalve voetbal ?

“Ja, ik kijk graag naar documentaires over dieren. ( Awa : “Daar kan hij de hele dag naar zitten kijken, eigenlijk kijkt hij naar niets anders.”) Als ik de tv aanzet, zoek ik altijd naar beelden van dieren.”

Met welke Ivoriaanse speler in de Belgische competitie voel je je het meest verwant ?

“Er is Didier Zokora bij Genk en voorts natuurlijk de Ivorianen bij Beveren. Ik heb een goede band met Josselynn Joss Péhé en met Ndri Romaric. En vroeger ook met Gilles Yapi Yapo maar die is intussen naar Nantes vertrokken.”

We hebben de indruk dat je altijd wat nerveuzer bent als Anderlecht tegen Beveren speelt.

“Dat is ook zo. Die wedstrijden tegen Beveren zijn niet gemakkelijk voor mij. Als je moet spelen tegen de jongens met wie je alles geleerd hebt, is dat zeer bizar. Zeven jaren heb ik met hen gedeeld en in die matchen tegen Beveren zijn ze ineens allemaal tegenstanders.”

In de vorige seizoenen had je het nog geregeld aan de stok met de scheidsrechters. Het afgelopen seizoen ben je wat dat betreft helemaal gekalmeerd.

“Dat heeft te maken met de aanwezigheid van Awa aan mijn zijde en ook met het feit dat een mens wijzer wordt met de jaren. Maar wat de scheidsrechters betreft, heb ik vroeger ook veel pech gekend. Zoals met die scheidsrechter die ik onvrijwillig een slag toebracht en waarover iedereen het achteraf had. Het was net in een wedstrijd tegen Beveren.”

Ook je zuster verblijft in België en je ouders komen al eens op bezoek. Ben je zo’n familiemens ?

“Natuurlijk, maar mijn ouders zijn vooral hier om medische zorgen te krijgen. België heeft een uitzonderlijke medische infrastructuur. Ik ben blij dat ik mijn ouders daarvan kan laten genieten.”

Awa Haïdara (20)

In tegenstelling tot wat men overal over je kan lezen, ben je geen Ivoriaanse.

“Dat klopt. Ik heb de Malinese nationaliteit, maar ik ben wel opgegroeid in Ivoorkust.”

Wat zijn de gaven en gebreken van Aruna ?

“Zijn grootste gave is zijn vriendelijkheid. En hij heeft ook een groot hart. Zijn grootste gebrek ? Dat hij het niet kan laten me te plagen. Hij zegt bijvoorbeeld dat ik klein ben en zo. Maar ik vind het vaak wel leuk als hij me plaagt.”

Je was nog maar pas in België of Aruna kreeg de Gouden Schoen. Hoe was hij die dag ?

“Enorm onder de stress. Hij moest zijn dankwoord in het Nederlands zeggen. Dat had hij zeer goed voorbereid maar eenmaal op scène kwam er geen woord uit. Hij was echt bijzonder nerveus, hij transpireerde de hele tijd. Zelfs al had hij na de eerste stemronde negentig punten voorsprong op Walter Baseggio, hij wou nog altijd niet geloven dat hij ging winnen. Zonder twijfel uit bijgeloof maar ook uit schrik om ontgoocheld te worden.”

Is hij na een nederlaag net zoals na een overwinning ?

“Nee, na een nederlaag is hij echt een andere man. Aruna kan zeer slecht leven met nederlagen. Hij voelt zich dan verslagen en verdrietig en spreekt nauwelijks een woord. Dat duurt soms de hele week. Maar de dagen na een overwinning zingt en danst hij, zet hij de muziek loeiend hard en lacht hij de hele tijd Er zitten twee mannen in Aruna, afhankelijk van of hij gewonnen heeft of verloren. Gelukkig heeft Anderlecht vorig seizoen veel gewonnen.”

Is hij veeleisend voor zichzelf ?

“Ontzettend. Daarom zit hij zo vaak onder de stress. Hij wil altijd maar verbeteren. Zelfs na een overwinning is hij soms ontevreden, bijvoorbeeld gewoon omdat hij niet gescoord heeft.”

Hoe heb jij die lange maanden van scheiding beleefd ?

“Dat was bijzonder moeilijk. Na al die jaren dat we ver van elkaar waren, ben ik blij dat we eindelijk samenwonen.”

Wat is het moeilijkste aan in België wonen ?

“Behalve dat ik ver van mijn familie ben, de koude. Ik ben daar nu eenmaal niet aan gewend.”

Heb je Aruna nog nooit in een Belgisch stadion zien voetballen ?

“Nee, ik ga niet graag naar voetbalstadions. Aan die enkele keren dat ik gaan kijken ben, bewaar ik slechte herinneringen. Dat was nog in Ivoorkust. Er was in het stadion een vorm van geweld die me totaal niet beviel. Ik voelde me zelfs beledigd. De toeschouwers waren erg agressief. Sommigen overlaadden me met verwijten omdat Aruna slecht speelde. Ze zeiden dat ik hem op slechte gedachten bracht. Het was telkens zo’n nare ervaring dat ik besloten heb niet meer naar het stadion te gaan.”

Je woont nu in Oudenaken, op het platteland en tamelijk ver van de stad. Verveel je je niet ?

“Ja, temeer omdat ik nog geen rijbewijs heb. Dus moet ik de hele tijd thuisblijven. Ik doe het huishouden, maak het eten klaar en telefoneer naar Ivoorkust.”

Wat was het moeilijkste : gescheiden leven van Aruna of van je familie en vrienden ?

“( Lange stilte.) Ik geloof toch wel : gescheiden van Aruna ( lacht). De ideale situatie bestaat niet. Het is nu eenmaal zo. Ik besef ook wel dat we geprivilegieerd zijn. Dankzij het beroep van Aruna kunnen we heel anders leven dan de meeste van onze landgenoten. Dus, ook al beleef ik soms moeilijke dagen, zo ver van huis, ik mag eigenlijk niet klagen.”

door Carlo Brigante