Kort en krachtig heeft Anderlecht laten weten er behoudens een superaanbod niet aan te denken Aruna Dindane te verkopen. Het valt te hopen dat de kampioen deze belofte hard maakt en het Belgische voetbal zo behoedt voor het virus van de chantage. Anderlecht kan het onmogelijk maken om zijn abonnementenprijs op te trekken en vervolgens zijn grootste sieraad te laten vertrekken. Dat Aruna daarover ontgoocheld is, valt te begrijpen. Maar dat de Ivoriaan vorige week wegbleef van de trainingen en de wedstrijd tegen AA Gent aan zich liet voorbijgaan, is ronduit dom. Het betekent dat er veel fout blijft lopen in de (mentale) begeleiding van jonge voetballers en dat Aruna op het mentale vlak nog niet klaar is om een stap hogerop te zetten.
Op zijn managers en raadgevers moet Aruna Dindane in dat soort van omstandigheden niet rekenen. Die zien in de aanvaller een goudhaantje waarmee ze vooral zichzelf verrijken. Als ze het met Aruna goed voor hebben, dan overtuigen ze hem voorlopig bij Anderlecht te blijven. De Ivoriaan is nog altijd een ruwe diamant waaraan geschaafd moet worden. Bij clubs als Tottenham en West Bromwich Albion kan hij onmogelijk zijn grenzen verleggen. In de Engelse middenmoot zal hij omringd worden door spelers die vooral rennen en vliegen. Zijn ontwikkeling dreigt dan te stagneren.
Aruna Dindane doet er daarom goed aan in zichzelf te investeren. Hij kan de komende krakers in de Champions League gebruiken om zich in de belangstelling te spelen van de echte topclubs. In een voetbalcarrière komt het erop aan op het juiste moment de juiste stap te maken.
Veel rumoer is er ook bij Standard, dat net voor de start van het Europese avontuur zijn kern nog maar eens grondig herschikt. Nadat de competitie met een beschamende 4 op 12 werd begonnen, wil Standard nu zijn as laten vertrekken en sluit het Philippe Leonard weer in de armen. Los van de vraag of Leonard nu nog de mentale kracht heeft om terug te knokken, solt Standard met zo’n beleid met zijn supporters. Gelukkig voor de Luikse club zijn die zo hondstrouw dat ze veel pikken. Zo kan de soap ongestraft verder gaan en wordt er naar hartenlust in spelers gehandeld. Er is even commotie en vervolgens gaat het leven gewoon verder. Standard haalde destijds Michel Preu- d’homme binnen om als technisch directeur de sportieve continuïteit te waarborgen, maar in wezen lijkt dat een overbodige functie : voor Preud’homme is er binnen de schoot van de club niet meer weggelegd dan een schaduwrol.
Intussen blijft ook het voetbal van een erbarmelijk niveau, wordt er nog steeds op een ondoordachte manier met de buitenspelval gespeeld en te gemakkelijk gegrepen naar de lange bal. Dat zullen de spelers niet uit eigen beweging doen, maar wel omdat dit hen wordt opgedragen. Of daarover binnenskamers al is gepraat ?
Discussies zullen er in ieder geval gevoerd worden na de karige medailleoogst van België op de Olympische Spelen. Met één gouden en twee bronzen plakken staan we in de medaillespiegel net na Azerbeidzjan en net voor de Bahama’s. De euforie en zelfgenoegzaamheid die na het eerste succesvolle weekend in Athene de kop opstaken, weken dan ook snel voor realisme en hier en daar zelfs defaitisme. Veel aanleiding om te feesten was er inderdaad niet. Justine Henin en Axel Merckx, twee van de drie medaillewinnaars, zijn niet echt exponenten van de olympische beweging en de bronzen plak die Ilse Heylen in het judo behaalde, is ook niet het gevolg van een doordachte aanpak.
Nog maar eens zal er de komende weken gepraat worden over het topsportbeleid in dit land. Waarna alles bij het oude blijft. Delegatieleider Robert Van de Walle anticipeert op die ontwikkeling en gooit gedemoraliseerd de handdoek in de ring. De diverse bonden zullen ook in de toekomst klagen over een gebrek aan geld en middelen, maar doen er zelf ook weinig aan om via creatieve oplossingen naar nieuwe wegen te zoeken. Tal van federaties worden bevolkt door mensen die er in de eerste plaats zitten voor zichzelf. Veel meer dan een doel is de sport voor hen een middel om belangrijk te doen. Wie toch iets wil bereiken, is aangewezen op solo-initiatieven. Successen worden niet behaald door maar ondanks het systeem.
Zo dreigt het ook te blijven. De overheid legt andere prioriteiten. Er zal bijvoorbeeld veel geld worden uitgetrokken om via een studie de haalbaarheid van de Olympische Spelen in Vlaanderen voor 2016 of 2020 te onderzoeken. De vraag wat er tegen dan van de geloofwaardigheid van de sport in België overblijft, houdt de politici niet bezig.
door Jacques Sys
Standard solt met zijn supporters.
