De man die uit de koude komt : Sergiy Serebrennikov wil Charleroi liever niet vergelijken met Club Brugge.

Hoe langer zijn verleden duurt, hoe minder tijd een mens nog te verliezen heeft. Op 29-jarige leeftijd voelde Sergiy Serebrennikov dat hij Club Brugge beter verliet. Tussen de zomer van 2002 en december 2005 had de in Siberië geboren, tot Oekraïner genaturaliseerde Rus bij blauw-zwart slechts een dertigtal wedstrijden gespeeld. Een magere balans, en een gevolg van zowel blessures als een gebrek aan vertrouwen van de technische staf in hem. Tijdens de winterstop verhuisde hij naar Charleroi. “Ik wil best vertellen over Charleroi en over Club Brugge, maar ik wil me niet te buiten gaan aan vergelijkingen tussen die twee”, zegt Serebrennikov, een ex-ploegmaat van Andriy Shevchenko bij Dynamo Kiev en, bij vijf gelegenheden, de Oekraïense nationale ploeg. “Wie weet waar ik volgend seizoen voetbal, als mijn uitleenperiode aan Charleroi verstrijkt. Een ding tegelijk. Mijn prioriteit ligt in : weer gezond worden, elke week op het veld bewijzen dat ik niveau haal. Ik heb nog nooit mijn rekeningen openbaar vereffend, en daar ga ik nu ook niet meer mee beginnen. Wie te veel spreekt, vergeet te voetballen.”

Wat zijn je eerste indrukken van je nieuwe club ?

Sergiy Serebrennikov : “Wat me meteen opviel, waren de lachende gezichten hier. Voor, tijdens en na de training. Alsof het woord stress in deze club niet bestaat.”

In 2003 verklaarde je in een interview hoe triest je je wel voelde in België. Je wilde terugkeren naar Rusland.

“Ik had toen veel last van heimwee. Ik was geblesseerd, mijn gezin vond het hier niet prettig, ik zag geen andere oplossing dan terugkeren. Gelukkig zijn we intussen helemaal aangepast.”

Je komt uit putje Siberië.

“Dat klopt. Ik heb leren voetballen bij temperaturen van min 30 tot min 35 graden. Op dit moment worden in Ulan-Ude, mijn geboortestreek, temperaturen geregistreerd van min 35 à min 43 graden. Gelukkig warmt het klimaat op. Een paar graden meer, dat zal deugd doen in Siberië ( lacht).”

Is Siberië effectief zo’n vijandige streek als men in het Westen beweert ?

“Het is een zeer speciaal gebied. Ik ben opgegroeid in Krasnokamensk, een soort spookstad op 60 kilometer van de Chinese grens. Het is een van de belangrijkste centra voor uraniumontginning van Rusland. Mijn vader werkte onder de grond. Alleen de mijnwerkers en hun families mochten in de stad komen. Een kwestie van veiligheid. We zaten nog volop in de Koude Oorlog en uranium had een onschatbare waarde. Zeker in de politieke context van die tijd, de nucleaire jacht was open.”

Het schijnt dat werken in een uraniummijn nog gevaarlijker is dan werken in een steenkolenmijn.

“Dat is zo. Bij ongevallen kunnen de gevolgen verschrikkelijk zijn. Mijn vader lijdt aan longkanker. Ik weet niet of zijn werk er voor iets tussen zit, maar ik sluit het zeker niet uit. Als je tien jaar in de uraniummijn hebt gewerkt, word je geklasseerd en op rust gesteld. Dat zegt eigenlijk alles. Ik mag er niet aan denken, het had mij ook kunnen overkomen. It’s the biggest job there. ”

Jij maakte een andere keuze. Op vijftienjarige leeftijd week je uit naar Moskou, 5000 kilometer verder.

“Ik wilde een sportloopbaan uitbouwen en ik heb me ingeschreven voor sportstudies in Moskou. Twee keer per jaar keerde ik naar huis terug om mijn ouders te zien. De reis duurde vier dagen, via de trans-Siberische treinverbinding. Ik ben tot mijn 22ste in Moskou gebleven. Eerst voetbalde ik in een interscolaire competitie, daarna in lagere afdelingen. Dan behaalde ik mijn diploma van leraar lichamelijke opvoeding en tekende ik een contract bij Shinnik Yaroslavl, een club uit de eerste klasse.”

Van daar ging het naar het grote Dynamo Kiev !

“Ja, na één jaar in de Russische eerste klasse belandde ik in de Oekraïense competitie. Het begin van een groot avontuur.”

Met meteen een legendarische coach : Valeri Lobanovski.

” A great coach ! Charisma, autoriteit, competentie : hij had alles.”

Hij werd dikwijls als een dictator beschreven.

“Een verkeerd beeld. Men deed er goed aan hem te respecteren en zich gedisciplineerd te gedragen, maar een dictator ? Nee. Je kon best met Lobanovski in discussie gaan.”

Heb jij hem ooit zien lachen ? Wij niet.

“Hij had wel degelijk gevoel voor humor. Een heel fijne humor, een beetje Brits. Subtiele woordspelingen, dat was zijn specialiteit.”

Wat was zijn aanpak ?

“Hij liet ons ongelooflijk veel lopen. En hij hield van afzonderingen : voor iedere match vlogen we 48 uur in quarantaine. En hij ging zeer methodisch te werk. Na een wedstrijd hield hij alle gegevens over elke speler bij op een computer. Zijn adjuncten zorgden voor de input. Die registreerden elke tussenkomst, elke beweging. Daar destilleerde Lobanovski grafieken uit. Een zeer gepassioneerd man ook. Hij is gestorven aan voetbal : tijdens een wedstrijd kreeg hij een hartstilstand. Liefst 200.000 mensen zijn hem gaan groeten. De man is een legende in Oekraïne en Rusland. Het stadion van Dynamo Kiev draagt tegenwoordig zijn naam.”

Er wordt verteld dat hij dronk.

“Ik heb hem nooit zien drinken.”

Of dronken gezien ?

“Dat heb ik niet gezegd ( lacht).”

Hij bracht je ook in de nationale ploeg van Oekraïne.

“Ja, hij cumuleerde die twee functies : Kiev en de nationale ploeg. De nationale ploeg van Oekraïne, dat was Dynamo Kiev. Met soms acht of negen spelers van die club.”

Maar jij was toch geen Oekraïner ?

“Zodra ik in Kiev kwam, stelde de voorzitter voor om me te laten naturaliseren. Ik ben eens met de Russische nationale ploeg op stage gegaan, maar nadat de bonds- coach daar weg was, hoorde ik niets meer. Het was dus een gemakkelijke keuze en ik heb er nooit spijt van gehad.”

Iedereen stond verbaasd naar de internationale successen van Dynamo Kiev te kijken. Wat was het geheim ?

“Lobanovski, organisatie, hard werken, een schitterende infrastructuur, en geld, veel geld.”

Zijn je blessures bij Club Brugge geen gevolg van het labeur in Kiev ?

“Dat is zeer goed mogelijk. Voetballen bij Dynamo Kiev was keihard en ik denk dat mijn lichaam daar nog niet klaar voor was. Ik had voordien vooral in lagere afdelingen gevoetbald. Ik heb er achteraf de prijs voor moeten betalen.”

Wil je bij Charleroi bewijzen dat ze zich in Brugge in jou hebben vergist ?

“Ik wil iets bewijzen aan Jacky Mathijssen en meer nog aan mezelf. Brugge zit niet in mijn gedachten, ik ben niet uit op revanche.”

In de heenronde speelde je slechts drie wedstrijden. Was je geblesseerd ?

“Nee. I was completely fit. ”

Heb je er met Jan Ceulemans over gepraat ?

“Ja. Hij zei me dat ik best een andere club opzocht. Men had bij Brugge geen vertrouwen in mij. Dat is voetbal, dat is het leven.”

Oekraïne neemt deel aan het WK.

“Als de bondscoach, Oleg Blokhine, me oproept, ga ik desnoods te voet naar Oekraïne en ik zal wel zelf mijn koffers dragen.”

PIERRE DANVOYE