IN DEZE RUBRIEK DIEPT JACQUES SYS ANEKDOTES OP UIT DE KELDER VAN ZIJN GEHEUGEN. VANDAAG: DE TRAINERSJAREN VAN WILLY REYNDERS.
Het was een ijskoude dag, nu precies vijftien jaar geleden: in de behaaglijke warmte van zijn woning in het Limburgse Tessenderlo sprak Willy Reynders over het trainersvak. Hij was aan zijn eerste seizoen bezig bij Lokeren en bepaalde op een resolute manier de koers van deze club. Zoals hij dat nu eigenlijk nog altijd doet, zij het in een andere rol. Reynders straalde een en al fanatisme uit. Hij had de veiligheid van het onderwijs verlaten voor een onzeker bestaan in de trainerswereld. Daar verbaasde hij zich weleens over. Alleen, sprak Reynders, kon hij zonder stress niet functioneren. Daarom stelde hij zichzelf al meer dan twintig jaar bloot aan, zoals hij het formuleerde, ‘hormonale schommelingen’.
Reynders, een licentiaat lichamelijke opvoeding en verstokt kettingroker, gold toen als een meester in het geven van bal- en conditietraining. Hij was een van de eerste trainers in dit land die putten uit wetenschappelijke bevindingen. En hij ontleende zijn voetbalfilosofie om achteraan met vier man op een lijn te spelen en vooruit te verdedigen aan Tomislav Ivic, die Anderlecht destijds in deze (toen revolutionaire) vorm probeerde te gieten. Reynders ging vaak stiekem naar de trainingen van Ivic kijken. Verdoken achter een haagje. Hij zag dat Ivic een enorm hoog werkritme eiste en wist dat dit de juiste aanpak was. Het ging Reynders nooit om de duur van de trainingen, maar om de intensiteit. Om die te bepalen, zo sprak Reynders, die ook les had gegeven aan de Heizelschool, moest je de temperatuur van de groep voelen. Dat vond hij het moeilijkste aspect van het vak. Als trainer, zei hij, balanceer je constant op een fragiele draad. Omdat je je voortdurend moest afvragen hoe ver je kon gaan zonder voor overbelasting te zorgen. En omdat je zo moest waken over compensatie was hij constant verwikkeld in een tweestrijd met zijn ideeën. Soms, doceerde hij, moest je als trainer eerst een vat leegmaken om meer mogelijkheden te hebben.
In de voetbalopvatting van Willy Reynders was enthousiasme het woord waar alles om draaide. Net zoals nu bij Peter Maes. Niet onlogisch dat het tussen beiden goed klikt. Net zoals Maes was ook Reynders tijdens de wedstrijd nadrukkelijk aanwezig langs de lijn. En net zoals de huidige trainer van Lokeren eiste hij heel veel van zichzelf. Tussen de spelers staan, spelvormen bedenken, altijd maar willen verbeteren, steeds weer streven naar perfectionisme terwijl je weet dat dit niet haalbaar is: na een training was hij helemaal op. En telkens weer hamerde hij erop dat de spelers begeestering moesten uitstralen in de manier waarop ze naar de bal gaan en acties ondernemen. De overwinningsdrang die in een elftal steekt, diende je als het ware vanaf de zijlijn op te snuiven. Daarom praatte hij veel meer over enthousiasme dan over aanvallend voetbal. Een man met veel bagage die het in dit wereldje zou maken, zo was je geneigd te denken toen je Reynders met zo veel passie en zo veel gloed hoorde praten. Maar het draaide anders uit. Nadat KV Mechelen hem eerder al eens doorstuurde, werd Reynders bij Lokeren tijdens het seizoen 2000/01 na twee wedstrijden ontslagen. Vervolgens ging hij aan de slag in Sint-Truiden, waar hij in zijn tweede seizoen ook aan de kant werd gezet. Dan trok hij weer naar Lokeren als scout en jeugdverantwoordelijke, later werd hij technisch directeur bij RC Genk, waar hij op kerstdag 2008 werd ontslagen zodat hij enkele maanden later weer bij Lokeren belandde. Daar promoveerde hij in de zomer van 2010 tot sportief manager.
Vreemd hebben we dat altijd gevonden, Willy Reynders die zo behoefte leek te hebben aan het veldwerk, die heel gedetailleerd kon vertellen hoe snelheid in al zijn facetten te trainen, omdat het er in het voetbal niet alleen om gaat snel te lopen, maar ook snel te zien, snel te denken en snel te handelen. Zijn voldoening zoekt hij nu op een ander terrein. Mede onder zijn leiding keerde de stabiliteit terug in Lokeren. Maar of Willy Reynders, die op 16 april 59 jaar wordt, geen heimwee heeft naar het trainerschap als hij Peter Maes met de gedrevenheid ziet werken die hem vroeger zo kenmerkte…?
JACQUES SYS
