Dat David Beckham met een popster getrouwd is en Ronaldo van het bourgondische type is, dat weten we intussen. Maar hoe zit het met de levensstijl van onze eigen topsporters ? Onze Madame ging op visite bij Bart Deelkens.

B art Deelkens, zijn vriendin Ines en hun vier maanden oude zoontje Victor wonen voorlopig nog op een vriendelijk appartement in Westerlo, maar bouwen intussen aan een huis in Laakdal, even verderop. “Ik kijk uit naar de verhuizing”, vertelt Deelkens. “Ik zal blij zijn als we wat meer ruimte om ons heen hebben. Met z’n tweeën is een appartement perfect, maar nu Victor er is, wordt het wat krap.” Tegen december 2007 hoopt het gezin te verhuizen. “Ik doe zo veel mogelijk zelf”, zegt Deelkens. “Ik heb helpen metsen, ik heb de elektriciteit en de verwarming gelegd en ga zo maar door. Ik steek er wel niet al mijn vrije tijd in, want ik moet rusten voor de sport. Daardoor duurt het allemaal wat langer, maar we sparen er wel veel kosten mee uit. En zeg nu zelf, wat is uiteindelijk een jaar ?”

Daguitstapjes

Het gezin Deelkens trekt er regelmatig voor een dagje op uit. “Zo’n dagje naar zee of zo, daar genieten wij van”, vertelt Deelkens. “’s Morgens ons boeltje bijeen pakken, een wandeling op de dijk, nadien rustig iets gaan eten, heel plezant. Mijn vriendin geeft al heel veel op voor het voetbal, ik probeer op die manier ook iets terug te doen. Het is belangrijk om af en toe tijd voor mekaar te maken. Maar zelf doe ik dat natuurlijk ook met plezier, begrijp me niet verkeerd. We maken ook van de motocross soms een daguitstap. We gaan naar races in Duitsland en Nederland kijken. Dan vertrekken we in de voormiddag en zijn pas ’s avonds terug. “

Zuidertuin

Veertien aren telt het terrein waarop de nieuwe woning van het gezin verrijst. “Veertien was een beetje groot in feite”, bekent Deelkens. “Een are of tien was al meer dan genoeg geweest. Maar ik heb wel veel ruimte nodig. Ik wil buiten kunnen zitten. We eten ook allebei graag buiten. Aan ons appartement is ook een terrasje, maar dat is toch niet hetzelfde. In ons nieuwe huis hebben we een enorme zuidertuin, waar niemand ons ziet zitten, met een dennenbos erachter.” Een goal komt er alvast niet in de tuin, verzekert Deelkens. “Ik wil Victor zeker niet pushen om te voetballen. Op geen enkele manier. Hij zal opgroeien tussen het voetbal, dus hij zal zich er waarschijnlijk wel voor interesseren, maar niks hoeft voor mij. En keeper worden al zeker niet. Uiteindelijk krijg je als keeper veel te verduren, je moet er een beetje zot voor zijn, wordt vaak gezegd. “

Tennis

Bart Deelkens speelt al sinds zijn twaalfde tennis. “Voordien speelde ik al thuis, je kent dat wel, een balletje tegen de muur kloppen. Tot mijn ouders rond mijn twaalfde moe getergd voorstelden dat ik op een plein zou gaan kloppen. Vroeger speelde ik ook competitie, maar toen het voetbal almaar belangrijker werd in mijn leven, verdween het tennis op de achtergrond. Nu speel ik het enkel nog in het tussenseizoen, als een plezante manier om mijn conditie op peil te houden. Ik speel hier in een tennisclub in de buurt. De sociale kant die daarbij hoort, vind ik ook belangrijk. Dezelfde mensen zijn er altijd, soms blijven we plakken of houden we een barbecue.”

Victor

Wanneer Bart Deelkens naar zijn vier maanden oude zoon kijkt, valt de ontroering in zijn ogen te lezen. “Victor is werkelijk een wonder dat op de wereld gekomen is. Hij is zonder meer het belangrijkste in ons leven. Ik ben zo, zo trots op hem. We hebben ook geluk met hem, hij slaapt al bijna de hele nacht door. We zijn er in ons hoofd al veel mee bezig hoe we hem gaan opvoeden. We hopen natuurlijk dat we het goed zullen doen. Ik ben zelf streng opgevoed, tenminste in die zin dat ik wel veel mocht, maar ze wisten altijd waar ik uithing. Het belangrijkste is dat je respect hebt voor je ouders. Dat heb ik voor de mijne altijd gehad en ik hoop dat Victor dat ook voor ons zal hebben. “

Fan van Stefan Everts

Als hij niet thuis of op een voetbalveld te vinden is, hangt Deelkens wellicht op een motorcrosswedstrijd rond. “Ik supporter voor Stefan Everts“, zegt hij. “Een geweldige figuur is dat, ik vind het erg jammer dat hij ermee stopt. Ongelooflijk wat die in zijn sport bereikt heeft. Ik ken hem ook persoonlijk een beetje en ik vind het knap hoe dat zo’n gewone jongen gebleven is.” “Ines gaat soms mee naar de cross, maar eigenlijk interesseert het haar niet zo erg. Jef Delen gaat ook vaak mee. Het is misschien ook meer iets mannelijks … Vooral de sfeer op zo’n wedstrijd maakt het een aparte ervaring. Het doet me een beetje aan het voetbal denken : die ambiance, dat geroep van de supporters …” Stiekem droomt Deelkens er ook van om zelf eens op zo’n motor te kruipen. “Maar dan wel op mijn eigen tempo, dat wil zeggen rustig de bergjes op en af slenteren. Maar zolang ik voetbal, zou dat een heel dom idee zijn. Na mijn carrière probeer ik het misschien wel eens.”

Honderd kilo

Tijdens de voorbereiding moet Deelkens op zijn eten letten. “Dan moet ik erop letten dat ik op mijn streefgewicht raak. Tijdens de competitie is het dan enkel onderhouden, dat valt wel mee. Maar ik weet van mezelf dat ik aanleg heb om bij te komen, dus leef ik daarnaar. Ik draai intussen ook al negen jaar mee als prof, ik weet wat ik mag eten en niet mag eten. Als ik er niet op zou letten, woog ik gegarandeerd honderd kilo. Maar dat is een kwestie van professionaliteit. Als je weet dat je aanleg hebt om te verdikken, moet je wat meer doen dan een ander. In het tussenseizoen ga ik dan ook regelmatig lopen en tennissen om niet stil te vallen.”

ILKA DE BISSCHOP