De beste centrale verdediger van de Bundesliga (volgens Kicker) praat vrijuit over de clash van de Champions Leaguefinale en over zijn eerste interlands met de Seleção op Braziliaanse bodem.

Bonfim Costa Dante is in blakende vorm wanneer hij ons ontvangt voor een terugblik op het ronduit surrealistisch goede seizoen dat hij achter de rug heeft. Het slot van dat seizoen zit er nog aan te komen en dat belooft pas helemaal knotsgek te worden. Luiz Felipe Scolari heeft de voormalige verdediger van Standard immers zopas opgeroepen voor de Braziliaanse selectie die de Confederations Cup zal betwisten. Zijn seizoenseinde met Bayern ziet er als volgt uit: finale van de Champions League aanstaande zaterdag, de Duitse bekerfinale tegen Stuttgart een week later en vervolgens zijn eerste wedstrijden voor Braziliaans publiek met de nationale ploeg (van 15 tot 30 juni).

Jullie hebben Dortmund dit seizoen al een aantal keer verslagen en kegelden hen uit de beker. Hoe groot is het psychologisch voordeel waarmee jullie aan de finale beginnen?

Dante: “Het zal fiftyfifty zijn. In een wedstrijd is alles mogelijk.”

Zijn jullie banger van een confrontatie in één wedstrijd dan van een lang uitgesponnen strijd over een hele competitie?

“Uiteraard. In de competitie zijn we nooit bang geweest, omdat we wisten dat we veel sterker zijn. Eens een wedstrijd verliezen, was geen drama omdat we dat de volgende week alweer konden rechttrekken.”

Dat jullie met een veredeld B-elftal nog een punt gingen pakken in Dortmund op het einde van het seizoen was ongetwijfeld een slag in het gezicht van Lewandowski en co.

“Een B-elftal zou ik dat niet meteen noemen. (lacht) Ik zou eerder zeggen dat de gebruikelijke titularissen er niet bij waren. Het was ook niet de meest belangrijke test natuurlijk. Wij waren al een paar weken zeker van de titel, dus echt veel stond er niet meer op het spel. Veel nuttige conclusies kun je uit zo’n wedstrijd dus niet trekken.”

Wilde jullie coach enkele basisspelers laten rusten of was het toch de bedoeling om al een klein psychologisch tikje uit te delen?

“Geen van de twee, denk ik. Onze coach wilde vooral wat speeltijd geven aan enkele spelers die ondanks hun geweldige talent toch doorgaans op de reservebank zitten.”

Dat Bayern het zich kan permitteren om 300 miljoen euro aan spelerskapitaal op de tribune te laten zitten en 150 miljoen euro op de reservebank te zetten voor een competitiematch, zegt dat niet alles over de weelde van dit Bayern?

“Er zitten een vijftiental internationals in de kern, dus dat betekent dat er sowieso elke wedstrijd een paar internationals op de bank zitten. Het bestuur heeft een groep van twintig zeer goeie spelers samengesteld, waardoor de coach de luxe heeft om zelfs heel dure en enorm gemediatiseerde spelers naast de ploeg te zetten. Maar zelfs die jongens hebben nooit opgegeven. Net daardoor zijn we het hele seizoen lang zo goed blijven presteren.”

Hoe heeft Jupp Heynckes dat concreet aangepakt?

“Hij zegt geregeld tegen de reservespelers dat hun kans op een dag zal komen en dat ze op dat moment klaar moeten zijn om die kans met beide handen te grijpen. Maar evident is dat natuurlijk niet voor die jongens. Ze hopen op die ene kans, maar die komt altijd later dan ze gehoopt hadden, of soms zelfs helemaal niet. Er zijn altijd spelers die er dan genoeg van krijgen. Zelf heb ik dit seizoen heel wat wedstrijden gespeeld, maar ik weet ook hoe die andere jongens zich voelen. Ik heb het zelf immers in het verleden meegemaakt.”

In tegenstelling tot de meeste spelers van Bayern en Dortmund heb jij wel al eens op Wembley mogen aantreden.

(lacht) “Ik heb er inderdaad in februari mijn eerste wedstrijd met Brazilië gespeeld. Die wedstrijd heeft echt een stortvloed aan emoties met zich gebracht. Wembley, dat was het stadion waar ik als kleine jongen van droomde. Net zoals van Nou Camp en Bernabéu. Dat ik er nu op nog geen jaar tijd zowel een wedstrijd met de Seleção als de finale van de Champions League zal spelen, is best wel gek eigenlijk. Ik denk weleens dat dit een fantastische droom is waaruit ik nooit nog zal ontwaken.”

Als je in Dortmund moet gaan spelen, vrezen de meeste teams de gele muur van supporters die in het vak achter de goal staan opgesteld. Denk je dat het feit dat de finale op Wembley wordt gespeeld de sfeer erg zal beïnvloeden?

“Ik verwacht toch een vurige strijd, hoor. De rivaliteit tussen Bayern en Dortmund is sinds een jaar of drie echt enorm groot. Ik heb met Standard tegen Anderlecht gespeeld en ook Mönchengladbach-Köln was niet slecht, maar Bayern-Dortmund staat daar qua intensiteit en strijd toch nog een paar trapjes boven. Qua vijandigheid kun je het misschien nog best vergelijken met de Clásico tussen Barcelona en Real Madrid. Vraag maar eens aan de spelers van Real wat ze van een uitwedstrijd op Dortmund vinden. Sinds ik in de Bundesliga speel, is het de wedstrijd die ik ieder seizoen het meest vrees. Onze eigen fans boezemen de tegenstander minder angst in, denk ik. Ze stuwen ons wel voorwaarts, maar het zijn toch eerder rustige supporters, terwijl ze bij Dortmund 80.000 zotte fans in de tribunes hebben zitten. Je kunt de fans van Bayern vergelijken met die van Anderlecht en die van Dortmund met de supporters van Standard.”

18 tegendoelpunten

Bayern stapelt de records dit seizoen op. Hoogste aantal punten, meeste zeges en ga zo maar door. Wanneer besefte je dat jullie een uitzonderlijk seizoen aan het neerzetten waren?

“Redelijk laat eigenlijk. Dat heeft waarschijnlijk met mijn achterdochtige natuur te maken. We speelden een fantastische heenronde, maar ik dacht in december toch dat we maar beter konden bevestigen want dat we nog niet zeker waren van een prijs. In de terugronde pikten we de draad meteen weer op. Een eerste overtuigende zege, daarna nog een en nog een. Na de vierde opeenvolgende zege dacht ik: oké, nu zit het goed en gaan we heel hoog eindigen.”

Van welke reactie was je het meest onder de indruk?

“Toen ik las dat Oliver Kahn had gezegd dat dit Bayern de meest getalenteerde spelersgroep ooit heeft, dacht ik wel even: wauw!”

Jullie stelden ook het record wat het aantal tegendoelpunten in een seizoen betreft een stuk scherper.

“Inderdaad. Dat vind ik toch een historische prestatie. Het vorige record stond op 21, maar wij slikten amper 15 tegendoelpunten.”

Bij Standard viel je typisch Braziliaanse nonchalance en onbezorgdheid vaak op. Heb je dat toch wat moeten aanpassen sinds je bij Bayern speelt?

“Ik sta nog steeds op dezelfde manier in het leven. Dat zal nooit veranderen. Ik ben nog steeds dezelfde Dante als de Dante die Zuid-Amerika achter zich liet om het in Europa te proberen. Ik ben wel strikter in mijn spel sinds ik bij Bayern speel. Ik neem minder risico’s, maar dat is ook logisch als je in een ploeg speelt die zo’n vloeiend combinatiespel op de mat legt zonder dat de verdedigers daarbij moeten helpen. Het gevolg daarvan is wel dat ik nog amper aan scoren toekom. Maar waarom zou ik mee naar voren trekken als er daar met Franck Ribéry, Arjen Robben, Thomas Müller, Mario Gomez en Mario Mandzukic meer dan genoeg talent staat? Ik hou me aan mijn verdedigende taken. Scoor ik in het hele seizoen niet één keer, dan gaat niemand daar een probleem van maken, zolang ik achteraan maar mee de boel gesloten houd. Af en toe zelf eens scoren, is leuk, maar het is ook leuk om na 90 minuten van het veld af te stappen zonder dat Manuel Neuer zich heeft moeten omdraaien. Dat heeft men mij hier meteen duidelijk gemaakt.”

Vorig seizoen had Bayern lang zich op de treble, maar uiteindelijk pakte het niet één prijs. Werd daar in het begin van het seizoen nog vaak over gesproken?

“Natuurlijk! Drie grote teleurstellingen op zo’n korte tijd, stel je voor… Dit seizoen zijn we rustiger en geduldiger. Dat heeft wel met die tegenslagen van vorig seizoen te maken.”

Voelde je dat er nog een waas van mislukking over de groep hing toen je aankwam?

“Mislukking is misschien te sterk uitgedrukt, maar die drie gemiste prijzen hadden zeker diepe wonden geslagen. Ondertussen zijn die evenwel mooi genezen.”

De diepste wonde was de verloren Champions Leaguefinale tegen Chelsea. Wordt daar nu nog over gesproken?

“Neen, helemaal niet. Ik heb de indruk dat die nederlaag te pijnlijk was om nog over te spreken. Een penalty missen en in de laatste minuut het deksel op de neus krijgen, is in elke wedstrijd vervelend, maar zeker in de belangrijkste van het jaar.”

Carrière hier afsluiten

Had je verwacht dat je bijna elke wedstrijd zou spelen?

“Neen, ik had mezelf ingeprent dat het bij een club als Bayern praktisch onmogelijk was om zeker te zijn van een basisplaats. Met Jérôme Boateng, Holger Badstuber en Daniel VanBuyten is de concurrentie ook niet mis in de defensie. Ik heb inderdaad vaak gespeeld, maar ik voelde de hele tijd hun hete adem in mijn nek.”

Concurrentie of niet, Kicker koos jou als beste centrale verdediger van de Bundesliga!

“Ik zie die prijs als een bevestiging van mijn harde werk. Ik ben altijd overtuigd geweest van mijn kwaliteiten. Ik had niet verwacht dat ik tot mijn 28e zou moeten wachten vooraleer ik bij een club als Bayern zou kunnen spelen, maar ik was er door dat lange wachten wel helemaal klaar voor.”

Bayern kocht jou voor amper 5 miljoen euro. Van een koopje gesproken.

(denkt na) “Zo zou je het kunnen stellen, ja. Al heeft deze club zo veel middelen dat ze makkelijk 40 miljoen euro aan een speler kan spenderen. Kijk naar Mario Götze die voor 37 miljoen van Dortmund werd overgenomen. Ik heb inderdaad gehoord dat het bestuur vindt dat ze met mij een goeie koop hebben gedaan: ik kostte niet veel en was toch meteen een meerwaarde. Ik hoop dan ook dat ze me hier tot het einde van mijn carrière willen houden.”

Hoe verklaar je dat Bayern zo weinig voor jou heeft moeten betalen?

“Toen ik nog bij Mönchengladbach zat, was er heel wat interesse, maar vroeg de club steevast 10 miljoen voor mij. Ik heb daar heftige discussies over gevoerd met het bestuur. Ik wilde per se een relatief lage transfersom in mijn contract. Het bestuur ging akkoord, op voorwaarde dat ik me langer aan de club bond. Uiteindelijk is er van die contractverlenging niets in huis gekomen, maar mocht ik wel vertrekken voor 4,7 miljoen.”

Zowat elke speler van de Jupiler Pro League droomt van een carrière in de Premier League. Wat zou je zeggen om hen te overtuigen dat de Bundesliga een veel betere competitie is?

“Alles is hier beter georganiseerd: de stadions zijn moderner en groter en het is gewoon een aantrekkelijke competitie. In de Premier League zie je toch nog relatief veel kleine stadions, terwijl de meeste hier 70.000 of 80.000 supporters kunnen herbergen. En die zitten ook altijd vol. De thuiswedstrijden van Mönchengladbach werden door 55.000 fans bijgewoond. FC Köln, toch een tweedeklasser, wordt elke thuiswedstrijd aangevuurd door 50.000 supporters. Het pas gepromoveerde Hertha BSC trekt zelfs gemiddeld 75.000 fans. Ik droom hoegenaamd niet van de Premier League.”

Het verging niet alle toppers van jouw generatie bij Standard even goed. Axel Witsel en Marouane Fellaini doen het meer dan goed, maar wat te zeggen van Steven Defour, Dieumerci Mbokani, Milan Jovanovic en Igor De Camargo? Verrast hun parcours jou?

“Dat van sommigen zeker wel. Als Mbokani het niveau niet heeft om in een topcompetitie te spelen, dan weet ik het niet meer. Hij had nooit mogen mislukken bij Wolfsburg. Dat hij daar niet is doorgebroken, had alles met privéproblemen en een slechte timing te maken. Hij kan een bal bijhouden, is razend snel en leest het spelletje goed. Kortom, een echte spits voor de Premier League.”

Hoe zou jij je gevoeld hebben als je net zoals Mbokani en Jovanovic naar België had moeten terugkeren?

“Ik zou teleurgesteld zijn, maar ik zou me er wel doorgeslagen hebben. Ik ben altijd ambitieus gebleven. Ik ben op mijn 29e voor het eerst voor de nationale ploeg opgeroepen. Iedereen vraagt zich af hoe ik het gedaan heb. Het antwoord is simpel: altijd in jezelf blijven geloven.”

DOOR PIERRE DANVOYE IN MÜNCHEN – BEELDEN: IMAGEGLOBE

“In de Bundesliga is alles beter georganiseerd dan in de Premier League, de stadions zijn moderner en groter en het is gewoon een aantrekkelijke competitie.”

“Als Mbokani het niveau niet heeft om in een topcompetitie te spelen, dan weet ik het niet meer.”

“De uitwedstrijd op Dortmund is de enige die ik ieder seizoen weer vrees.”