Marc Wilmots heeft zijn hand overspeeld. Op zijn ontslag, zowel als trainer als als sportief directeur, is met opluchting gereageerd in Sint-Truiden.

Niets was er nog na vorige week dat Marc Wilmots in het zadel kon houden bij STVV. Zijn transferbeleid mocht al een mislukking worden genoemd en ook als coach modderde hij vooral wat aan. Vorige week maakte hij het voor velen helemaal te bont. Door de zware regenval trainde de A-kern op maandag op het Truiense jeugdcentrum. Twee terreinen werden lelijk toegetakeld, wat kwaad bloed zette bij de jeugdleiding. Toch wees de trainer nog dezelfde dag een uitnodiging van ex-speler Thomas Caers af om – gratis – op het kunstgrasveld van Sporta in Tongerlo te komen trainen (zie ook p.16). De club greep in en Wilmots werd gedwongen op het aanbod in te gaan. Twee trainingen en een middagmaal werden geboekt voor woensdag, maar na het eten vertrok het hele gezelschap : Wilmots werd nog in de senaat verwacht.

Zijn laatste restje krediet verspeelde de trainer toen hij later op de week plots spelers begon te viseren. Na het bezoek van Benjamin De Ceulaer aan NAC haalde Wilmots onverwacht scherp uit. Zoveel doelpunten had die nu ook nog niet gemaakt, deed de trainer minnetjes over de prestaties van de Truiense seizoensrevelatie. Tegen Oostende zette hij hem op de bank met als uitleg dat een targetspits ( Samuel Ipoua) meer aangewezen was. Dat begreep niet iedereen, want verwacht kon worden dat STVV zaterdagavond tot countervoetbal veroordeeld zou zijn, met de snelheid van De Ceulaer als wapen. Dat de aanvaller achteraf lucht gaf aan zijn ongenoegen, was veelbetekenend. Tot dan had De Ceulaer het als een van de weinigen consequent voor zijn trainer opgenomen.

Op zaterdag, de wedstrijddag, liet Wilmots zich in Het Belang van Limburg ook nog eens laatdunkend uit over Tom Van Imschoot en Christopher Baratto. Van Imschoot had voor meer zekerheid achterin gepleit. Hij kreeg lik op stuk van Wilmots, die hem net niet de zware nederlaag tegen Beveren in de schoenen schoof. Wilmots’ uitspraken waren het gespreksonderwerp in de uren voor de belangrijke wedstrijd in Oostende. Een speler : “Hij die altijd zei, na dat scherpe artikel enkele weken geleden in Sport/Voetbal Magazine, dat alles binnenskamers moest blijven, deed nu plots dit. Plezant is dat niet.”

“Positief is dat Hayen weer fit is”, had Wilmots ook verklaard in de weekendkrant. “Daardoor kan ik Diabaté naar het middenveld opschuiven. Daar hoort hij thuis, niet achterin. Maar ik moest hem bij gebrek aan alternatief wel in de verdediging posteren.” Draaikonterij was het, waar niemand mee kon lachen. Diabaté was altijd voorbestemd om de organisator in de verdediging te zijn. Tegen Beveren ging hij, een ex-ploegmaat van Wilmots bij Bordeaux, af als een gieter. Het weerhield de ervaren Fransman er niet van zijn ploegmaats in de rust en na de wedstrijd in de kleedkamer de les te spellen. Wilmots, zoals zo vaak, stond erbij en keek ernaar. Dat hij dan uitgerekend Diabaté lof toezwaait en andere, niet door hemzelf getransfereerde spelers in de zeik zet, maakte de positie van de trainer onhoudbaar.

Ook Guy Mangelschots deelde in de klappen. Door de sportieve carte blanche die Wilmots bij zijn aanstelling kreeg, was Mangelschots’ positie in de club uiterst vaag geworden. Tot met de jaarwisseling een stille machtsverschuiving merkbaar werd. “Op links is het nu zelfs zo ver gekomen dat ik Van Imschoot moet brengen”, zei Wilmots nog in de krant. “Niet mijn schuld, laat dat duidelijk zijn. Ik heb in de winterstop een alarmkreet geslaakt. We hadden Oussalah kunnen hebben. Maar andere mensen vonden dat niet nodig. Nu zitten we echter, door het wegvallen van Mulemo, wel in de miserie. Of beter, ík zit in de miserie. Maar ik laat me geen tweede keer afwijzen.”

Een nauwelijks verdoken uithaal naar Mangelschots. Wilmots, behalve trainer ook sportief directeur van STVV, was in januari voor het eerst in transferzaken overruled door zijn voorganger. De speler die hij tussentijds wilde aanwerven, een Fransman van PSG, kwam op advies van Mangelschots niét. “Ik blijf erbij : met de groep waarover ik op dit ogenblik beschik, is meer niet haalbaar. Ik kan met een gerust geweten dagelijks in de spiegel kijken”, waste Wilmots zijn handen tot slot in onschuld. Opnieuw een slag in het gezicht van de spelers. En voor het eerst een trainer annex sportief directeur die zijn verantwoordelijkheid ontliep, misschien wel vanuit het besef dat zijn lied was uitgezongen. Overleg tussen beide mannen was op het eind ook niet meer mogelijk – Wilmots verdacht Mangelschots ervan na de winterstage de interne onvrede over zijn werkwijze naar Sport/Voetbal Magazine te hebben gelekt ( qoud non).

Het dubbele ontslag van Wilmots kwam zeker niet uit de lucht vallen. Tijdens de winterstage had een spelersdelegatie al aan de alarmbel getrokken. Vijf weken later was er weinig veranderd, zodat tien maanden na zijn presentatie mag worden gezegd dat de aanstelling van Wilmots niet de gelukkigste ingeving in de uiterst geslaagde carrière van Roland Duchâtelet is geweest. De mythe bleek niet zo sterk als velen altijd graag hebben geloofd. Wilmots is door sommigen (de bondscoaches Georges Leekens en Robert Waseige) als speler belangrijker gemaakt dan hij in werkelijkheid was. De mythe die daardoor ontstond, vergezelde hem ook naar Sint-Truiden. De ontnuchtering daar volgde gauw.

De beslissing van Duchâtelet om één man alle sportieve macht toe te vertrouwen had één voordeel : dat van de duidelijkheid. Als het fout zou lopen, kon maar één man verantwoordelijk worden gehouden. Duchâtelet moest dan ook niet lang nadenken over het ontslag zondagmorgen. Als een echte manager kan hij rücksichtlos hard zijn in zulke momenten, zoals hij mensen ook lang alle krediet geeft. Insiders weten dat de sterke man van STVV al een tijdje zijn vergissing inzag. Van diverse kanten kreeg hij ingeseind dat met Mangelschots misschien wel het belangrijkste cement van de club opzij was gezet.

Mangelschots moet STVV nu sportief weer structureren. Op het veld komt hij niet meer. Voorlopig neemt de huidige staf alle taken waar, maar een veldtrainer – iemand die ook tactische keuzes kan maken – zit daar helaas niet tussen. Zo iemand wilde Wilmots er niet meer bij na het ontslag van de veel te licht wegende Zoltan Kovacs vroeg op het seizoen. Toen de club vervolgens Thomas Caers na zijn afscheid als speler bij de technische staf wilde betrekken, stuitte dat op het njet van Wilmots. Volgens sommigen omdat hij te populair was bij zijn ex-ploegmaats en door Wilmots als een bedreiging werd gezien. Met Kovacs en ex-bondscoach Vince Briganti omringde hij zich liever met slappe persoonlijkheden. Alleen conditietrainer Mario Innaurato werd door de spelers geprezen om zijn vakbekwaamheid. Of hij, man van twee handen op één buik met Wilmots, uit solidariteit met zijn ontslagen baas opstapte, was zondagavond niet bekend.

Overigens zou STVV na de bekeruitschakeling tegen Lokeren (in januari) Thomas Caers al eens hebben gepolst om in te springen. Over dat bericht, vernomen uit goede bron, wilde Mangelschots zondagavond alleen kwijt “dat het goed is om mensen bij de club te hebben die geen tijd moeten verliezen om te weten welk spelersmateriaal ze in de kuip hebben.”

door Jan Hauspie

Zijn laatste restje krediet verspeelde Wilmots toen hij plots naar spelers begon uit te halen.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content