Club Brugge speelde donderdag in barre temperaturen in Kiev, KV Mechelen maakte eerder al een soortgelijk avontuur mee.
Voetballen in het Oostblok. Het was vroeger een stuk moeilijker dan nu. KV Mechelen ondervond het in het seizoen 1987/88 aan den lijve. Op weg naar winst in de toenmalige Europacup voor bekerwinnaars speelde het in de kwartfinale tegen het Wit-Russische Dinamo Minsk. De heenmatch werd met 1-0 gewonnen, een goal van Pascal De Wilde vier minuten voor tijd.
Minsk lag bedekt onder een dikke sneeuwlaag toen KV Mechelen daar medio maart 1988 voor de terugmatch arriveerde. De temperatuur wees -15 aan. Dat het geen plezierreisje zou worden, bleek al bij aankomst op de luchthaven. Paspoorten en visa werden tergend traag gecontroleerd, maar vooral de 745 kilo voedsel die vanuit een restaurant in Hemiksem naar Minsk was mee getransporteerd (waaronder 300 liter drank) werd zorgvuldig geïnspecteerd. In hun ijver om alles grondig te onderzoeken, sneden geüniformeerde lieden zelfs sinaasappelen door. En de anders altijd bezadigde manager Paul Courant steigerde toen de heren, duidelijk vastgeroest in starre principes, aanstalten maakten om een als geschenk meegebrachte doos pralines te openen, maar zijn protest hielp niet. Het zaakje werd niet vertrouwd en de doos pralines ging open. Het was de intro van een bizarre trip waarin iedereen constant bevangen zat tussen twijfel en onrust. Zoals dat kennelijk hoorde in een door een oorlogstrauma achtervolgde stad die tijdens de Tweede Wereldoorlog haast helemaal werd verwoest en slechts moeizaam uit haar as herrees.
Verbijstering was er bij de spelers van KV Mechelen toen ze enkele uren na de aankomst de accommodatie van Dinamo Minsk gingen bekijken. Het veld lag bedekt met grote ijslagen. Heel even sloop er toen paniek in de gelederen en op zulke momenten merkte je telkens weer hoe goed trainer Aad de Mos iedereen in zijn greep had. Ook bij hem knaagden de twijfels over de bespeelbaarheid van het veld en leefde de vrees voor een partij schaatsen of zelfs een moeilijke transfer naar Tbilisi. Maar stoïcijns kalm verzocht de Nederlander zijn ongeruste spelers om ’s avonds een kaartje te leggen en zich nergens zorgen over te maken. De enorme rust die De Mos naar buiten uitstraalde en op zijn spelersgroep overplantte, hen nooit de indruk geven ook maar één moment in paniek te geraken, de zelfverzekerde taal die iedere misstap lijkt uit te sluiten, het zijn kwaliteiten van een coach die wellicht met de nodige stress naar iedere match toeleefde, maar dat geen moment liet blijken.
Zo was het ook de ochtend na de aankomst in Minsk, toen KV Mechelen bij een tweede verkenning op een glad en beenhard veld trainde. De Mos zuchtte even, maar vertelde later op een persconferentie in het hotel doodgemoedereerd dat KV Mechelen op een dergelijk veld al uitstekende wedstrijden heeft gespeeld. Niemand, zo sprak hij, hoefde ongerust te zijn.
Het was bibberen in Minsk toen de wedstrijd op vijf dagen van het begin van de lente, op 16 maart, op gang werd gefloten. Er zat veel sneeuw in de lucht, er werd een zware storm aangekondigd en in het Dinamostadion vielen uiterst merkwaardige beelden te zien. De spelers liepen zich op het gladde veld voorzichtig warm, terwijl de laatste sneeuwruimers werden ingezet om het veld zo bespeelbaar mogelijk te krijgen. Geen scheidsrechter die dit veld in België zou goedkeuren, maar de Deense arbiter en de UEFA-waarnemer dachten er anders over.
KV Mechelen begon met een grote concentratie aan de wedstrijd, met een ijzersterke verdedigingsgordel die nauwelijks een hiaat vertoonde. Na een halfuur stormde de Israëlische fantast Eli Ohana, een momentenvoetballer zonder weerga, alleen op de doelman af en opende de score. Alleen na de gelijkmaker kwam KV Mechelen nog even in de problemen, maar uiteindelijk gaf het zijn zoveelste ijzersterke collectieve prestatie weg.
En Aad de Mos? Die frappeerde na de wedstrijd door de vanzelfsprekendheid waarmee hij over de zege sprak. Hij ontleedde rustig de wedstrijd en zag dat zijn spelers tevreden maar allerminst uitbundig waren. Dit KV Mechelen, zo bleek in het Siberisch koude Minsk, barstte van het zelfvertrouwen. Het zou twee maanden later blijken toen in Straatsburg ten koste van Ajax de Europacup voor Bekerwinnaars werd gewonnen. De verplaatsing naar Wit-Rusland was op dat moment niet meer dan een voetnoot geweest.
