Met middenvelder Jared Jeffrey (18) strikte Club Brugge een van de grootste aankomende talenten van de VS. Mooi om te zien hoe de jonge Amerikaan hier in zijn nieuwe leven bijt als was het een verrukkelijke appel. “Zo’n kans krijg je maar één keer.”

Wat kunnen ze het daar aan de andere kant van de Atlantische Oceaan toch altijd fantastisch bombastisch formuleren. Wat klinkt het ook elke keer buitengewoon cool in dat Engels. Jared Jeffrey is on a fast track to professional soccer stardom. Zo begint een Amerikaans artikel over de jongste aanwinst van Club Brugge, onder de titel Dallas Soccer Star Headed To Belgium. Als een joker voor de blauw-zwarte toekomst werd hij gehaald, maar al in zijn eerste weken hier liet Jef – zoals velen hem hier noemen – een meer dan behoorlijke indruk. In Texas vallen ze niet van hun stoel. ‘Een fenomeen’, zo bestempelen ze hem ginder.

Latijnse passie

Het voetbalverhaal van Jared Jeffrey begint in Richardson, de buitenwijk van Dallas waar hij opgroeide. “Ik was vier toen ik begon. Hoe ik er precies toe kwam, weet ik niet. Ik groeide gewoon met dat spelletje op. Veel jongens in de VS, maar de meesten stoppen ermee na een tijdje. Ik was vrij getalenteerd, mijn vrienden haakten niet af, en dus ging ook ik door.

“Ik startte bij de YMCA, de Young Men’s Christian Association. Daar zijn goede faciliteiten en dat was nog niet te serieus. Ik speelde toen vaak met hispanics, Spaanstalige Amerikanen. Zij staken de passie voor de sport aan in mij. Op school was er hier en daar ook wel een verloren gelopen ziel die voetbalde, maar die jongens stonden anders tegenover het spelletje.

“Op mijn tiende sloot ik me aan bij de Dallas Texans, de grootste jeugdclub van de stad. Toen werd het ernstiger. Daar botste ik op een goede coach. Met hem werkte ik hard, vier keer per week. Op mijn eentje, of met een klein groepje. Niet noodzakelijk de besten, eerder de meest gedreven spelertjes. Twee keer per week was er dan nog training met de ganse ploeg. Op dinsdag en donderdag trok ik dus na school direct naar de club, schaafde ik eerst anderhalf uur met de trainer aan mijn vaardigheden, en volgde ik dan de groepssessie. Soms glipte ik ook nog eens binnen bij een ouder team, om ook daar mee te doen.

“Thuis stonden ze erachter. Mijn ma, die huisvrouw is, reed overal met me naartoe. Heel belangrijk in de VS, waar niet elk kind verzot is op deze sport en waar je dus niet om elke hoek een clubje vindt. Kiezen voor voetbal vraagt ginder echt wel een inspanning. Je moet veel meer georganiseerd zijn dan hier, maar mijn ouders begrepen me. Ze sportten vroeger zelf. Mijn pa was een goede loper, had als specialiteit de 800 meter. Hij haalde eens 1’46”, geloof ik ( het wereldrecord bij de mannen staat op 1’41″11, nvdr). In zijn tijd hoorde hij bij de beste tien van het land. Mijn moeder liep ook en speelde basket op de universiteit.

Een tegen drie

“Ook mijn drie jongere zusjes raakten in de ban van de bal. We speelden vaak wedstrijdjes, de jongen tegen de meisjes. Ik won natuurlijk ( lacht). Als het veld groot was, kon ik met hen dollen. In de kleine ruimte had ik het lastiger. Ze zijn ook goed, hoor. Jana, de middelste, is net opgeroepen voor de nationale ploeg.

“Het was leuk om in Dallas op te groeien. Heel de staat Texas is uniek. Mensen van daar wordt wel eens toegeschreven dat ze iets hebben… Arrogantie wil ik het niet noemen, maar in hun houding lees je wel: don’t mess with Texas. Ook ik ben trots op mijn afkomst.

“Wij woonden in een dertig jaar oud huis, met een voortuin waarin we sjotten. In de achtertuin stond een groot zwembad, wat lager lag een bosje met een beekje. Recht tegenover ons was een park. Genoeg speelruimte.

“Op mijn vijftiende liet ik die vertrouwde omgeving achter. Ik was geselecteerd voor het US Soccer’s Residency Program in Bradenton, Florida.” Een academie daar verzamelt de grootste jonge talenten van het land en stoomt hen klaar om mee te spelen in de nationale selectie van de min-17-jarigen. “Met veertig man zaten we er. Heel goed voor mijn ontwikkeling. Als je nog jonger bent, speel je met niet zoveel goede spelers. Je wilt het dan ook altijd op je eentje klaren, de ster zijn. Plots hoor je een rol op te nemen tussen betere jongens. Je moet dat leren begrijpen. Met goede voetballers samenspelen, dat heeft iets van kunst.

“In Florida kon je twee jaar blijven. Elk halfjaar werd er ook gesnoeid: zij die het slechtst presteerden, moesten gaan. Het was er een beetje als in een professionele omgeving. Je leerde er serieus met je sport omgaan en op je lichaam passen. We kregen recuperatiesessies, lessen over het nut van ijsbaden, over stretchen. We praatten ook over voeding en vaak waren er reisjes naar het buitenland. Dan mochten de beste achttien mee. Ik was de enige die alle trips meedeed in mijn periode daar. Zo belandde ik in Argentinië, Mexico, Zuid-Korea…” En in België. In Brugge speelde Jeffrey matchen tegen de beloften van Club en Cercle. “Van dat eerste bezoekje bleef niet zoveel hangen. Ik vond de mensen hier wel direct aardig, weet ik nog.

“Wat later trof ik een goede makelaar. Die regelde dat ik hier in november wat kon meetrainen met de B-kern. Het niveau lag hoger dan wat ik gewoon was. Hier zou ik kunnen vooruitgaan, bedacht ik. Bij mijn gastfamilie zei ik eens in mijn binnenste: als ik de kans krijg om hier te tekenen, doe ik het. De mensen waren zo aangenaam, en iedereen houdt van voetbal. Ik woonde Club-Cercle bij. Geweldig, al die uitzinnige fans.

“Tijdens de winterstop mocht ik met het eerste team van Club mee op stage. Weer een stap hoger. Huge. Ik voelde me nerveus tussen die grote jongens, maar iedereen hielp me. Ik wist toen niet dat ik hier een kans zou krijgen, maar maakte wel al de denkoefening: als ik het in mijn hoofd de eerste jaren rustig aanpak, hard werk en me enkel focus op voetbal, kan ik ooit misschien bij de eerste elf horen.

Etiketten ontcijferen

“Terug in de VS werkte ik mijn middelbare school af. Ik plande om naar Duke University te gaan, waar ik ook kon voetballen. Als kind was ik altijd geboeid door advocaten, een studie rechten sprak me wel aan. Maar ineens kon ik hier tekenen…

“Naar de universiteit gaan is groots in Amerika. Als je daar je diploma haalt, krijg je veel jobaanbiedingen, heb je een goed leven. Dit is compleet anders. Een moeilijke keuze, maar in feite ook niet. Dit is wat ik altijd wilde. Zo’n kans krijg je maar eens in je leven. Natuurlijk was het andere veiliger, maar je leeft maar één keer en dit heeft zoveel charme. Voetbal lijkt hier wel een deel van de cultuur. Wat American football bij ons is, is voetbal hier. In de VS kijkt iedereen op naar de quarterback, in Europa naar de voetbalspeler.”

Jared zette zijn krabbel onder een contract voor drie jaar, met nog eens twee seizoenen in optie. Dat hij hier op zijn appartementje alleen ver van thuis zit, schrikt hem niet af. “Ik vind dat opwindend. Mijn moeder was trouwens al enkele weken hier. Mijn pa – die een bedrijf heeft dat ongedierte verdelgt – en een van mijn zusjes komen deze week. In september vliegt mijn ma nog eens over. Vrienden plannen bezoekjes. Vereenzamen zal ik niet.

“Ik trek sowieso mijn plan. Schoonmaken en koken lukt, ik hielp al van kleins af in de keuken. In Florida leerde ik op mezelf passen. We deden er zelf onze was. De laatste zes maanden leefde ik weer thuis en verfijnde ik mijn vaardigheden nog een beetje ( lacht).

“Op het menu zul je bij mij veel pasta en kip vinden. De voedingslessen die ik in Florida volgde, pas ik zoveel mogelijk toe. Ook qua tijdstippen om te eten, ik wil een goed patroon vinden. En ik probeer in de gaten te houden hoeveel proteïnen ik binnenkrijg, hoeveel suikers, vetten… Maar het is nog niet evident om in de supermarkt al die etiketten te begrijpen. Mijn eerste les Nederlands zette me nog niet ver genoeg op weg ( glimlacht).

“Alleen leven in een vreemd land, daar zitten volgens mij meer positieve dan negatieve kantjes aan. Ik zie het als een bad waar je je ingooit. Ben je bang en twijfelachtig, dan kan het moeilijk worden. Maar geniet je en heb je vertrouwen, dan is het iets waar je voordeel uit kunt halen om als persoon te groeien. Want de levensstijl is heel anders.

Niet beter of slechter

“Zo zijn de winkels in Amerika altijd open, hier vaak maar tien uur. In een Belgisch tankstation zit niet constant iemand. Als je hier om vier uur wil gaan eten, moet je op veel plaatsen nog twee uur wachten vooraleer de keuken opent. Wie in de VS om halftwaalf ’s avonds honger krijgt, kan om de hoek vanalles vinden. Je moet je dag hier meer op voorhand uitdenken. Ik vind het leuk om mij daaraan aan te passen. Op het gemakje, take it slow…

“De shops bij ons zijn ook gigantisch. En op Amerikaanse snelwegen heb je vijf rijvakken. In België tellen de grootste er maar drie, bij ons is dat een kleine baan. De wagens zijn hier ook niet zo imposant. In Texas rijdt iedereen rond met een soort truck.

“Ik heb mijn vrienden al verteld dat het hier anders is, maar aangenaam. In dit land proef je zoveel geschiedenis en cultuur. De VS zien er nieuw uit, een stad puilt er uit van de fonkelende buildings, overal liggen vers geasfalteerde wegen, staan moderne restaurants. Alles in België lijkt zo oud, je moet sommige banen in Brugge eens zien. Het gaat niet over beter of slechter, het is gewoon anders.

“Als ik hier in juni kan concluderen dat ik een betere voetballer geworden ben en dat ik me als persoon verder ontplooid heb, dan is mijn seizoen geslaagd. Dan kan ik zeggen dat het de moeite waard was. Ik ben nog jong, moet nog verbeteren. Als ik nu stop met groeien, zit ik zwaar in de problemen. Niet alleen fysiek, ook intellectueel, mentaal, tactisch, alles. De twee dingen die er op voetbalvlak uitspringen zijn: sterker en sneller worden. De eerste baltoets moet ook beter. Allemaal in functie van: vlugger, en toch nog even goed handelen. En dat koppelen aan consistentie. Veel huiswerk. Maar stap voor stap kom ik er en tot nog toe loopt alles prima. So far, so good.” S

door kristof de ryck