Puurs Excelsior

In de kelders van het vaderlandse voetbal vind je weleens clubs terug die in een ver of iets nabijer verleden flinke resultaten neerzetten in de hogere nationale afdelingen. In de provincie Antwerpen zijn daar heel wat voorbeelden van terug te vinden: ambitieuze derdeklassers van weleer die failliet gingen, opgeslorpt werden in een fusie of los door de provinciale reeksen naar beneden zakten. Clubs met namen als Heultje, Wezel, Poederlee of Puurs Excelsior.

Puurs Excelsior FC kende zijn hoogdagen in de late jaren zestig. In 1965 spelen de blauw-witten kampioen in eerste provinciale, meteen het sein om nieuwe terreinen in gebruik te nemen. Maar Excelsior blijft niet lang in de bevorderingsreeksen. Na twee seizoenen halen ze opnieuw de titel binnen. Met 86 doelpunten is Puurs dat jaar ook de productiefste ploeg in de nationale afdelingen. Lang niet slecht voor een gemeente van op dat moment een slordige 6500 inwoners. Een gemeente die door een grillige bocht van de Schelde nog net tot de provincie Antwerpen behoort, in een regio die bekendstaat als Klein-Brabant.

In het seizoen 1967/68 gaat Puurs Excelsior op zijn elan verder en het doet lang mee voor de titel in derde en de daarbij horende promotie naar tweede klasse. Uiteindelijk blijkt Turnhout te sterk, Puurs eindigt als derde en behaalt daarmee het beste resultaat uit zijn geschiedenis. Na drie seizoenen in derde is het vet wat van de soep en wordt het voor Puurs knokken tegen de degradatie. Een hoogtepunt is nog de bekercampagne van 1971: Excelsior schakelt tweedeklasser Verviers uit en mag het dan opnemen tegen het grote Anderlecht. Puurs ruilt zijn thuisvoordeel in, gaat op bezoek in het Astridpark en verliest – een ervaring rijker – met droge 5-0-cijfers.

Wanneer de kleine Björn Vleminckx in 1990 zijn eerste voetbalschoentjes aantrekt in de kleedkamers van Puurs liggen die glorietijden al ver achter de rug. De blauw-witten degraderen in 1975 uit derde en beginnen aan een vrije val. Papa Vleminckx heeft het zelf wel allemaal meegemaakt, zelfs nog in derde nationale gespeeld, maar wanneer hij met zoontje Björn ’s zondag naar Puurs gaat kijken, is dat in derde provinciale.

Zijn vader is een constante in de carrière van Björn Vleminckx. Hij staat van in het begin langs de lijn en begeleidt zijn zoon met de ervaring die hij zelf heeft. Zijn jeugdtrainers van destijds herinneren zich de kleine Björn vooral als een fel baasje. Soms gaat hij zo hevig te keer op het veld dat ze hem in de goal zetten om wat af te koelen.

Lang blijft hij trouwens niet bij zijn eerste club. Wanneer hij acht is, wordt hij gescout door het naburige Bornem, een ploeg die wel nog in nationale speelt. Vleminckx volgt de raad van zijn papa, laat zijn vriendjes achter en verkast van Puurs naar Bornem. Hij is dan door zijn fysiek nog altijd een middenvelder. Spits wordt hij pas wanneer hij op zijn veertiende naar Beveren gaat. Hij haalt er op zijn zeventiende de eerste ploeg. Na een jaartje Oostende komt hij bij KV Mechelen terecht en als clubtopschutter wordt hij in 2009 weggeplukt door het Nederlandse NEC. Maar zijn Puurs is hij niet vergeten: als er wat te doen is, komt hij graag nog op zijn eerste club terug.

Meer foto’s vind je op www.groundhopping.be

Volgende week: Bernd Thijs (Wellen)

door peter mangelschots – beelden: jurgen vantomme