Ook tegen Bulgarije was Walter Baseggio niet overtuigend als centrale middenvelder. De Anderlechter vindt dat hij verkeerd beoordeeld wordt.
“Ik heb veel ballen gevraagd,” zegt Walter Baseggio terugblikkend op België-Bulgarije, “en Emile Mpenza een paar keer kunnen bedienen, maar hij is duidelijk nog geen honderd procent. In de eerste helft hebben we nog vrij aardig gevoetbald, maar na de rust niet meer. Dan ben ik weggezakt, dat klopt. We zijn vrij snel met lange ballen beginnen werken en dan is het voor elke middenvelder moeilijk. Ook Yves ( Vanderhaeghe), Bart ( Goor) en Gaetan ( Englebert) verdwenen uit de wedstrijd.”
Stond je onder druk na de kritiek die je in Anderlecht kreeg ?
Neen. Een wedstrijd staat of valt niet met één speler. Ik heb geprobeerd mijn opdrachten zo goed mogelijk uit te voeren, maar tegen een ploeg die met zoveel volk verdedigde, was er bijna geen doorkomen aan.
Met de inbreng van Bernd Thijs schoof jij wat meer naar voor.
Op dat moment werd er vooral met lange ballen gespeeld en kreeg ik als taak afleggers van Bob Peeters op te vangen en met mijn kopspel ook wat te dreigen. We versierden dan nog de beste kans, maar we scoren zo moeilijk.
Mijn rol in de nationale ploeg is toch anders dan bij Anderlecht. De positie naast Yves is een sleutelpositie. We hebben twee vrij offensieve vleugelspelers, daarom vindt de bondscoach het beter dat we centraal wat meer in een verdedigende positie blijven. Hij vraagt me om vooral nààst Yves te blijven en wat mee te schuiven als we in de aanval zijn. Offensief duik ik misschien iets minder in de ruimtes dan bij Anderlecht, omdat op internationaal niveau de tegenstanders toch iets slimmer zijn om daar eventueel van te profiteren. Verdedigen is dus mijn eerste taak.
De buitenwacht beoordeelt je als offensieve middenvelder. Mag dat dan wel ?
Zeker niet ! Wij spelen met twee centrale middenvelders die defensief ingesteld zijn. Alleen krijgt de tweede iets meer offensieve vrijheid dan de eerste, en die tweede ben ik.
Dus legt Aimé Anthuenis defensievere accenten dan Hugo Broos ?
Ja. In de drie jaar dat we hem in Brussel hadden, is hij toch een paar keer van tactiek veranderd. In de nationale ploeg keert hij terug naar de 4-4-2 uit de beginperiode van Anderlecht.
‘Baseggio bij gebrek aan beter’, kopte een krant. Een titel die sloeg op de nationale ploeg, maar ook geldt voor Anderlecht. Hoe reageer je daar op ?
Het is bladvulling, ik vat dat filosofisch op. Tegen Gent slikken we twee ongelukkig doelpunten en plots valt alles op mijn nek. Soms ben ik een nogal makkelijk doelwit.
In juli was er nog sprake van een nieuwe spelmaker voor Anderlecht, maar dat project werd in de kast gestopt. Zag je dat als teken van vertrouwen ?
Inderdaad.
Maar Broos liet ook al noteren : ‘In december gaat een nieuw transfervenster open’.
Misschien heeft hij andere posities op het oog, ik weet het niet. Ik voel me goed.
Je weegt ook wat minder.
Misschien wel, maar dat vind ik minder belangrijk dan het feit dat ik een keer zonder hinder de hele voorbereiding kon volmaken. Vorig seizoen ging vooral door blessures de mist in, het hield niet op toen.
Broos wil je dieper zien spelen, Vercauteren vindt je sterker als je van iets verder kan komen. Wat denk je zelf ?
Ieder zijn mening, ik verkies uit de tweede lijn te komen. Dat is fysiek zwaar en misschien, bedenk ik dan, kan je zoiets niet elke wedstrijd brengen, is het een zaak van doseren.
Je liep afgelopen zomer een transfer mis en verloor je contract bij Nike dat nog niet werd verlengd. Stagneert de belofte ?
Mijn manager heeft een afspraak met de mensen van Nike. Ik vind niet dat ik tijd heb verloren. Zes jaar en 160 wedstrijden in eerste klasse met Anderlecht : dat is niet niks. In de nationale ploeg heb ik gewoon pech gehad, ik ben altijd op de verkeerde momenten geblesseerd geraakt. Zoals voor het laatste WK. Dat ik het EK miste, was dan weer moeilijk te verteren omdat ik net een goed seizoen achter de rug had.
door Peter T’Kint
