Ierland, Engeland, Griekenland en Portugal : Dominic Foley was Europa al rond getrokken voor AA Gent hem bij Bohemians Dublin weghaalde. Impressies van een bohémien in stukjes.

Dat die verdomde bugs hem opeten, lacht Dominic Foley. “In Ierland is het voor muggen zelfs te koud, ik zal hier beter snel zo’n geurstekkertje kopen, denk ik ( lacht).” Ondertussen voortkrabbend aan de twee joekels van muggenbeten op zijn linkerarm, somt Foley op hoe hij eerder voor St James’s Gate (Ier) speelde, dan naar Wolverhampton (Eng) ging, daar werd uitgeleend aan Notts County (Eng) en Ethnikos (Gri), naar Watford (Eng) ging, werd uitgeleend aan QPR (Eng), Swindon (Eng), Southend (Eng), Oxford (Eng), naar Sporting Braga (Por) trok en daarna bij Bohemians Dublin (Ier) terechtkwam. Daar merkte AA Gent hem op tijdens de dubbele confrontatie in de Intertoto. Gent haalde hem er gratis weg, omdat Bohemians zijn financiële verplichtingen niet nakwam. Tot grote woede van zijn Ierse club, die weet dat ze in gebreke bleef, maar erop wijst dat Foley vóór Gent interesse toonde helemaal geen aanstalten maakte om zijn geld terug te eisen. Hijzelf komt met een ander verhaal.

St James’s Gate

Dominic Foley groeit op in Charleville bij Cork, waar hij tijdens zijn schooljaren ook voetbalt. “Bij ons kan je op je vijftiende, zestiende al van school gaan, voor een jeugdploeg gaan spelen en dan is het verder good luck ( grijnst). Maar ik heb er veel te veel zien afvallen, dus ik wou absoluut eerst mijn school afmaken. Bij St James’s Gate, in de buurt van Dublin, speelde ik nadat ik de school verlaten had. Ik reed daar telkens met de trein naartoe en deed daar in vijf wedstrijden wat ervaring op voor ik naar Engeland vertrok. Iedereen die een beetje goed kan voetballen in Ierland, gaat naar Engeland. De Ierse competitie is gewoon niet goed genoeg om te blijven. Als je op je zestiende, zeventiende goed bent, zit elke club achter je aan. Met geld voor je familie erbovenop om ze zover te krijgen dat ze je pushen ( grijnst).”

Wolverhampton

Dominic Foley wordt gehaald door de voormalige Engelse bondscoach, Graham Taylor, en tekent er twee keer voor twee jaar. “Grote club, groot stadion, gekke supporters. Bij elke uitwedstrijd waren er meer supporters van Wolverhampton dan thuissupporters. Iedereen in de stad kende de spelers. Ik kwam erbij toen zij in de second division zaten en we eindigden in de Premier League, waar ik één seizoen speelde. Dus dit was een fantastische ervaring. Mijn vrouw en ik woonden er ook heel graag.”

Notts County en Ethnikos

Bij Wolverhampton leent Notts County Foley hem voor één maand. “Zo gaat dat in Engeland : als een ploeg een geblesseerde heeft, huren ze een jonge reserve van elders. Dat is wat mij met al die kleinere clubs is overkomen. Je denkt bij die grote club de hele tijd : nu ga ik spelen. Dan speel je een paar wedstrijden en halen ze iemand anders voor een paar miljoen ( grijnst).”

Daarna haalt voormalig Everton-trainer Howard Kendall hem en nog vier andere jongeren voor vijf weken naar het in degradatiegevaar verkerende Ethnikos in Griekenland. “Ik kwam in die periode terug van een kleine kraakbeen- operatie aan mijn knie en ik werd nog eens uitgeleend om weer te kunnen spelen. Ik was pas 19 en kon al meespelen in de hoogste klasse in Griekenland. Which was a great experience and a crazy one as well ( lacht) .”

Watford

Watford mag Elton John tot zijn bekendste fans rekenen. Hij pompt er inmiddels geen geld meer in, maar je komt hem er wel nog drie, vier keer per seizoen tegen. Graham Taylor, ondertussen van Wolverhampton naar Watford getrokken, trekt nog eens aan de mouw van Foley. “Toen Watford in de Premier League speelde, scoorde ik tegen Leeds en informeerde de bondscoach van Ierland. Omdat ik in de jeugdteams al had gespeeld, werd ik twee weken later opgeroepen voor een galawedstrijd voor Tony Cascarino en Steve Staunton tegen Liverpool. En je weet hoe dat gaat, tegen het einde van het seizoen voelen internationals overal pijn ( grijnst). Dus had de coach meer spelers nodig en riep hij mij op. Ik scoorde bij mijn eerste baltoets ( lacht). Twee weken later gingen ze naar Amerika op toernee en mocht ik weer mee. Tegen Mexico viel ik in en scoorde, tegen Amerika scoorde ik weer, dus… ( lacht). Alles bij mekaar heb ik zeven keer voor de nationale ploeg gespeeld. Tegen Finland deed ik vriendschappelijk mee, maar ik brak in de eerste helft ineens mijn been. It kind of jumped up. Wat ik pas zes weken later merkte. Ik dacht dat er iets met een zenuw was, want ik voelde pijnscheuten telkens ik erop steunde. Na zes weken nam een specialist foto’s en bleek dat er iets gebroken was. Het duurde daardoor een tijd voor ik bij Watford aan spelen toekwam, en sindsdien heb ik ook niet meer voor de nationale ploeg gespeeld.”

Watford leent Foley vervolgens aan een grote club met traditie en drie kleinere clubs uit : vier keer een maand, herinnert Foley zich. “Bij mijn debuut voor Swindon scoorde ik al meteen, dus dat gaf een goed gevoel, maar bij Oxford speelde ik niet echt, want ik raakte geblesseerd.”

Sporting Braga

Als Foleys contract bij Watford afloopt, komt hij via een makelaar die in Portugal heeft gevoetbald bij Braga. Hij tekent voor twee jaar, maar blijft er maar één. “Het was het jaar van het Europees kampioenschap, we speelden in die nieuwe stadions, Porto, dat Europees kampioen was, Benfica, Lissabon… Maar ik speelde niet veel en mijn vrouw was er niet gelukkig. We zaten in het noorden van Portugal waar ze alleen Portugees spreken. Ik kon elke dag trainen en leerde de taal, maar voor mijn vrouw, die thuis zat, viel het niet mee. We dachten aan trouwen en naar Ierland terugkeren om een gezin te beginnen.”

Bohemians Dublin

Terug in Ierland sluit Dominic Foley zich aan bij Bohemians Dublin, een van de grotere clubs. “Ik was er gelukkig en we voelden ons thuis, maar het Ierse voetbal is nog fysieker dan het Engelse. Door zo vaak uitgeleend te worden, zat ik uiteindelijk negen jaar in Engeland : toen ik terugkwam naar Ierland had ik het moeilijk om mij weer aan te passen. Ik had al die jaren leren voetballen, terwijl in Ierland negentig procent fysiek is. Dat heeft even tijd gevraagd. Zo zie je er veel terugkeren van grote Engelse clubs : na drie, vier maanden moeten ze ermee ophouden. Het is gewoon een moeilijke competitie. Als de bal uit de lucht komt gevallen, moet je stevig staan. In het begin sta je gewoon te wachten en ( kijkt verdwaasd rond, nvdr). Je moest altijd alert blijven want de pass kon in Ierland altijd een metertje verkeerd zijn ( grijnst). Als ik in Ierland in het strafschopgebied was blijven staan, zou ik er nooit de bal hebben gekregen ( lacht). Als ik op een ander moest vertrouwen om de bal te krijgen, kwam er niks van. I was making runs into the box en je maakt oogcontact en dan… ( kijkt verdwaasd rond, nvdr)… waar blijft de bal ? Ik moest de bal ophalen, passen, voorzetten…”

AA Gent

Sinds afgelopen weekend is Dominic Foley speelgerechtigd en voetbalt hij niet langer in Dalymount Park, maar in het Ottenstadion. “Toen we tegen Gent speelden, vroeg Leekens aan mijn trainer of ze mij wilden verkopen. Bohemians moest mij nog geld. Dat moesten ze betalen of ik zou vertrekken. Ik toonde hen de brief van mijn advocaat : ze kregen veertien dagen. Ik was dus nog helemaal niet zeker dat ik naar Gent kon. Ik vond het alleen tijd worden dat ik er iets aan deed, ook voor de andere spelers. Het was ginder altijd van : we zullen jullie volgende week wel betalen. Terwijl sommige spelers leningen moesten afsluiten. Van één speler weet ik dat zijn vrouw na mijn vertrek een brief naar de club schreef en hij de dag daarna zijn geld kreeg. Dus is het ook voor anderen goed geweest wat ik heb gedaan. Soms moet je opkomen voor jezelf. Alles ging daarna redelijk snel. Ik ging naar de rechtbank en kreeg gelijk. In twee dagen was alles rond met Gent. Misschien beginnen we nu aan een gezin in België ( lacht). Hier spreekt men Engels, ook sommige spelersvrouwen, wat leuk is voor mijn vrouw. Zij is een groot deel van mijn leven, dus moet zij zich ook goed voelen. Alles in Gent is fantastisch. Ik heb drie weken niet getraind, want ze zagen mij bij Bohemians niet graag meer komen. Dus het is goed dat er een weekend geen voetbal was en ik extra kon trainen. Ik hou van mensen ontmoeten en als ik ergens nieuw kom, geef ik het altijd a good try. Als het niet lukt : that’s life. Bij mijn grotere clubs bleef ik telkens vier jaar, ik hoop dat ik dat hier ook kan. Als je zo vaak rondtrekt, moet je altijd positief tegen de dingen aankijken en niet denken dat dit of dat verkeerd zou kunnen gaan, dat de mensen of de trainer je niet mogen…. Just go out and do it. Altijd positief, dat is belangrijk, en je gelukkig voelen, anders is het tijdverspilling.”

door Raoul De Groote

‘Na zes weken merkte ik dat mijn been gebroken was.’