Koen Sanders speelde elf seizoenen voor KV Mechelen, zijn zoon Bram (29) is een diehard van Malinwa.
‘Ik herinner me nog altijd mijn eerste match Achter de Kazerne: 8 februari 2003, enkele maanden na de vereffening. KV Mechelen – Club Brugge 0-8. Ik ben die dag in Jabbeke vertrokken als supporter van Club en teruggekeerd als fan van KV Mechelen, ook al wist ik toen al dat ‘we’ naar derde klasse zouden degraderen. Ik had een abonnement op Club, maar in het derde jaar ging ik nog amper. Mijn neef uit Oostende, Steve Vereecke, was een hevige supporter van Malinwa, van in de tijd dat mijn vader er speelde ( 1984-1995, nvdr) en wanneer hij naar Mechelen reed, probeerde ik mee te gaan.
‘Een andere sfeer en beleving dan in Brugge, waar ik op mijn stoeltje zat en amper contact had met de mensen rond mij. Dat was op de staanplaatsen in Mechelen totaal anders. Je liep en stond waar je wilde, waardoor ik meteen vrij veel mensen kende. In het begin was ik ‘de zoon van Koen Sanders‘, na bijna vijftien jaar kennen ze mij als Bram.
‘Mooie herinneringen, ook aan de seizoenen in derde. Samen met pa met de fiets naar Torhout, in een rood-gele tenue en met een grote vlag in het bezoekende vak tussen meer dan duizend andere Kakkers. In derde, hé! Vanaf het tweede seizoen ging ik steeds meer en liet ik zelfs de kampioenenmatch van Club tegen Anderlecht schieten. Ik zat op een brunch in Diksmuide, maar KV kon die dag ook kampioen worden en ik had al uitgezocht hoe ik nog in Mechelen zou kunnen geraken. 3-2 voor Cappellen, de titel was verloren. Dachten we. Maar ook dat typeert Malinwa: er gebeurt altijd iets onverwachts. Wij wonnen thuis van Lyra, terwijl Cappellen in Denderleeuw op 0-0 bleef steken. Kampioen!
‘Ook het tweede seizoen in tweede klasse was schitterend. In de terugronde zag ik alle matchen, ook de verre verplaatsingen met de supportersclub van Wetteren. Expedities… ( lacht) Met de bus van Jabbeke naar Brugge, de trein naar Gent, overstappen op de trein naar Wetteren, te voet naar het supporterslokaal. En dan op de bus naar Eupen… Soms waren we pas om twee uur ’s nachts terug in Wetteren, waarna iemand mij afzette aan Flanders Expo en mijn ma me daar diep in de nacht kwam ophalen. Om vier uur in bed en de dag erna zélf moeten sjotten.
‘Ik ben nooit afgehaakt. Waarom? Er is al zoveel gebeurd in de geschiedenis van KV Mechelen… En we komen toch altijd terug. Na mijn ongeval heb ik twee maanden geen voetbal gezien. ( Bram werd in augustus 2008 van de weg gemaaid door een dronken chauffeur, nvdr) Toen ik nog in coma lag, werd voor een match een groot spandoek ontrold met daarop de tekst ‘ We’re supporting Bram Sanders‘. Die beelden heb ik later op YouTube gezien. Hartverwarmend. In mijn kamer hing een vlagje en een trui van KV Mechelen, van de dokter mocht ik pas opnieuw naar het stadion als ik op een trap kon lopen. Twee lange maanden…
‘Mis ik nog iets? Hmm… Van derde naar eerste klasse in vier seizoenen, een bekerfinale tegen Genk in 2009 ( 0-2 verloren, nvdr) en dit seizoen kampioen, promotie én opnieuw naar het Koning Boudewijnstadion. De beker winnen en een rechtstreeks ticket voor de poules van de Europa League, dat zou ik nog eens willen meemaken. Het kan, denk ik.’
