Net als bijna iedereen bleef ik na Brazilië-Australië op mijn honger zitten. In de aanloop naar dit toernooi waren de Brazilianen torenhoog favoriet, maar het enige wat ze waarmaken, is winnen. Tot nu toe presenteren ze zich als een typisch Belgische ploeg : met twee statische spitsen die niet wegen op een verdediging, die onvoldoende bewegen en tempoveranderingen doorvoeren om een verdediging te destabiliseren. Ik zag de Australische verdediging absoluut niet zenuwachtig worden. Ze had de Braziliaanse voorhoede compleet in haar greep. Achter de spitsen had je twee spelers die de bal goed recupereerden maar daar net als hun tegenhangers in België dan weer te weinig mee deden. Ik zag ook hun flankverdedigers onvoldoende dreigen. Roberto Carlos probeerde een beetje mee in te schuiven, Cafú deed dat helemaal niet. Slechts één keer hebben de Braziliaanse linksback en linkermiddenvelder een actie opgezet en elkaar echt aangevuld.
Door het gebrek aan beweging vooraan en op de flanken gingen de twee spelers die er wel zin in hadden, Kaká en Ronaldinho, lopen waar ze niet moesten lopen. Daardoor kwam er geen vaart in het Braziliaanse spel. Brazilië mag dan wel in staat zijn om drie volwaardige ploegen naar het WK te sturen, als het in die ene niet klikt, moet je ingrijpen. Is Ronaldo niet in vorm, zet daar dan iemand anders. Het beste moment kwam in de 92e minuut, toen ze zowat twaalf passes na elkaar gaven. Dat is het spel dat we willen zien van de Brazilianen.
Brazilië won enkel omdat Australië net als andere underdogs opportunisme mist. Net als Japan en andere outsiders zijn ze heel goed georganiseerd, presteren collectief sterk, tonen dat ze schitterend kunnen omschakelen van achter naar voor, maar missen dan koelbloedigheid.
Ik bedoel : Brazilië speelt slecht, maar wint toch. Australië moet al zeer goed voetballen om een kans te benutten. Ook bij hen drukt Guus Hiddink zijn stempel, maar op een andere manier dan hij vier jaar geleden bij Zuid-Korea deed. Toen zette hij hoge pressing, gesteund door het thuispubliek. Als geen ander slaagde Hiddink erin zijn team zo te laten voetballen dat ze de twaalfde man mee op het veld kregen. Nu pakt hij het anders aan, met vaak tien tot elf spelers achter de bal, zonder daarom zuiver verdedigend te voetballen. Na de eerste helft had Australië 47 procent balbezit, Brazilië 53 procent : naar Braziliaanse normen is dat onvoldoende, maar het toont ook dat Australië niet zomaar de bal wegtrapte.
Wel verzuimde het meer te doen met de omschakeling naar voren. Dat heeft ook te maken met het gebrek aan kwaliteit en aan sterke counterspitsen. Ze rekenen op Kewell die niet helemaal in vorm is, maar er is echt niemand die er bovenuit steekt, ze moeten het helemaal hebben van de collectiviteit. Opvallend is ook dat met Aloisi en Culina een paar jongens meedoen die in België niet zoveel indruk maakten. Wij minachten altijd onze competitie terwijl andere landen die van hen ophemelen. Maar bij ons vallen dat soort jongens moeilijk op omdat onze competitie helemaal dichtzit. Wij, trainers, kregen niet de cultuur mee en worden door de clubs niet gesteund om spektakel te brengen. In Nederland mag je eens met 4-0 verliezen. Een spits die van België naar Nederland gaat, scoort daar 10 procent meer goals. Jongens die uit kleine voetballanden bij ons aankomen, schrikken zich te pletter als ze zien hoe verdedigend wij opereren. We hebben ook een heel zenuwachtige voetbalcultuur. Het moet meteen bingo zijn. Bij ons krijgen nieuwe spelers geen inloopperiode, er is geen opvang voorzien. Net als jonge spelers worden ze aan hun lot overgelaten, want ze begeleiden kost geld en moeite. Daardoor moet zo’n jongen er in België meteen staan. Daarom schrikken we vaak als spelers die hier veroordeeld werden, in andere competities, waar ze een betere begeleiding krijgen en op het veld beter omringd zijn, op een dag tonen dat ze wél iets kunnen.
HERMAN VERMEULEN
