Costa Ricaan, geboren op 18 augustus 1985 in San José. 1,85 meter – 78 kg. Profiel: de krijger.

B ryan Ruiz: “Ik omschrijf mezelf graag als iemand die moedig is, een doorzetter. Een constante in mijn leven – en in vele levens – is dat je het niet zomaar in de schoot geworpen krijgt. Leven is vaak een strijd, en je doelen bereiken is niet altijd makkelijk. Zeker niet als je zoals ik uit een heel klein land komt. Niet veel van onze voetballers hebben al getriomfeerd in Europa en dat maakt het voor mensen die zo’n droom koesteren, niet makkelijk. Dus moet je heel sterk zijn. Vechten voor alles. Het leven heeft mij hard gemaakt. Jullie kennen mijn leven inmiddels, mijn pa verliet ons snel en week uit naar de States. Op mijn vijftiende had ik een trainer die me nooit opstelde. Een moeilijke leeftijd. Op een gegeven moment stond ik op het punt om er de brui aan te geven. Later viel ik dan net uit de kern voor het WK in Duitsland, als allerlaatste. Een nieuwe slag. Maar al die klappen heb ik verwerkt. Ik ben gestruikeld, gevallen, maar nu ben ik toch maar mooi geraakt waar ik wilde: in Europa.

“Ik hoop dat ik het leven van mijn zoon iets eenvoudiger kan maken. Mattias is het mooiste geschenk dat mijn vrouw me kon geven, een levend bewijs van onze liefde. Ik heb altijd een jonge vader willen zijn, om veel samen te kunnen doen. Geen tienervader, maar nu, op mijn 22ste, zie ik dat echt zitten. Anderhalve maand geleden zijn mijn vrouw en hij even naar Costa Rica teruggekeerd, zodat de hele familie de jongen kon zien en dan merk je pas hoe hard je zo’n baby mist.

“Als ik niet voetbal, of met de kleine speel, luister ik vaak naar muziek. Vooral romantische muziek. Een van mijn favorieten is Ricardo Arjona, een artiest uit Guatemala. Reggaeton, daar ben ik ook gek op. Dat is een mengeling van reggae en hiphop. Beetje Latijns, met veel beweging. Veel Spaans, ik ben niet zo gek op Engelstalige muziek.

“Waar wij ook gek van zijn in Latijns-Amerika zijn soaps. Telenovelas heten ze bij ons. Inmiddels zijn die ook naar hier overgewaaid. Het leuke is: op een dag zat ik te zappen en kwam ik op een van jullie zenders een Argentijnse soap tegen. Martin y Monita. Schitterend! Echt typisch. Niet dat ik alle dagen keek, daarvoor heb ik de tijd niet, maar ik kan ervan genieten. Ik heb nog geen schotelantenne, maar wel Telenet. Voor de films, meestal.

“’s Avonds hou ik me vaak bezig met internet – ons contact met de familie – en PlayStation. Ik speel vaak met Barcelona of Real Madrid. Niet met Ruiz, die zet ik niet in die ploeg. Daarvoor wacht ik tot het écht gebeurt. Samen in één ploeg met Messi, dat is mijn droom.

“Ik voetbal met het hoofd, laat me niet altijd leiden door mijn instinct. Dat is toch iets wat ik hier heb geleerd: vooraf even nadenken over wat je van plan bent, en het dan uitvoeren. En proberen je niet te vergissen. Mijn instinct bepaalt niet zo vaak mijn acties. Anders wordt het te gek. Een van de dingen die de trainers hier zeggen is dat ik mijn concentratie op het veld langer moet aanhouden. Er nog intenser mee bezig zijn. Soms neem ik de zaken wat te makkelijk op. Dan was een wedstrijd al tien minuten bezig voor je mij had gezien. Dat moet beter, straks in de finale. Een weekje later met vakantie, maar daar zit ik niet mee. Dit moet het orgelpunt van het seizoen worden.” S

door peter t’kint