Wat gebeurt er als je met drie Costa Ricanen en één Venezolaan een terrasje doet in Gent? Nee, dit is niet het begin van een mop, maar veel gelachen werd er wel. ‘Smakelijk!’

Of het aan de zware trainingen van Michel Preud’homme ligt of aan hun Latijnse karakter, is niet duidelijk, maar feit is dat Randall Azofeifa (23), Roy Myrie (26), Roberto ‘Miki’ Rosales (19) en Bryan Ruiz (23) er die septemberse vrijdagnamiddag in de straten van Gent een slakkengangetje op nahouden. Het is een van de laatste warme dagen van 2008 en de vier Spaanssprekende Buffalo’s slenteren richting Korenmarkt. Randall Azofeifa loopt stoïcijns voorop, zijn blik verscholen achter een gitzwarte zonnebril. Een paar meter verder volgen een luidop zingende Roy Myrie – de oudste van de vier -, een voor zijn doen erg serieuze Roberto Rosales, verdiept in een meegegraaide promotiebrochure over gsm’s en iPhones, en een wat melancholische Bryan Ruiz, denkend aan zijn zoontje Mathyas dat hij op dat moment al 20 dagen niet gezien heeft. “Mijn vrouw Jocelyn is na mijn laatste interland met Costa Rica daar achtergebleven met Mathyas”, zegt hij voor zich uit starend. “Dat is best wel moeilijk hoor, zo lang zonder je zoontje.” En dan, glimlachend: “Weet je, hij is elf maanden en kan al lopen! We komen ogen te kort om hem te volgen.” Eenmaal op de Korenmarkt nestelen de vier zich op een terras in – hoe kan het ook anders met warmbloedige Latijns-Amerikanen – de zon.

Randall en Bryan en hun respectieve vrouwen, Andrea en Jocelyn, wonen ondertussen al twee jaar in België, Venezolaan en vrijgezel Roberto zit sinds begin vorig seizoen bij AA Gent en Roy werd voor aanvang van het huidige seizoen samen met zijn vrouw Pamela overgevlogen uit Costa Rica. Wat ze naast AA Gent gemeen hebben, is dat ze Spaans spreken, dat ze alle vier voor de nationale ploeg van hun land uitkomen, en dat ze zich hebben moeten aanpassen aan België. Om te checken hoe het staat met hun kennis over ons land, worden ze in het najaarszonnetje onderworpen aan een kleine integratietest, bestaande uit twee rondes: een fotoronde en een vragenronde (zie kaderstukken). Dat levert de nodige hilarische momenten op, maar evengoed kunnen de vier latino’s ernstig (of toch bijna) over hun verblijf in België praten.

Koersfiets

Michel Louwagie van AA Gent verklaarde onlangs dat het voor de club belangrijk is dat de spelers Nederlands leren. Vinden jullie dat ook belangrijk?

Roberto (grappend): “Goed, goed!”

Bryan: “Smakelijk!”

Randall (ernstig): “Ik vind het wel belangrijk. Het is bovendien een kwestie van respect.”

Roy: “Het zou onze integratie vergemakkelijken.”

Roberto: “Ja, maar als ik naar de supermarkt ga, doe ik dat toch in het Engels, hoor.”

Bryan: “Het is gewoon zo dat 95 % van de mensen hier heel goed Engels spreekt.”

Randall: “Wij spreken ook allemaal redelijk Engels. Bryan sprak het haast niet toen hij hier twee jaar geleden arriveerde, maar ondertussen heeft hij lessen gevolgd en kan hij zijn plan trekken.”

Bryan: “Roy spreekt een rare mix van zijn Costa Ricaanse dialect uit Puerto Limón ( havenstad in Costa Rica, nvdr) en Engels, genre you knowporque you tell me.” (gelach)

Krijgen jullie lessen Nederlands op de club?

Bryan: “We zijn nog maar net begonnen.”

Randall: “De Spaanstaligen – wij dus – krijgen elke woensdag les en voor de anderen, bijvoorbeeld de spelers uit ex-Joegoslavië, is dat een andere dag.”

Doet de club nog andere inspanningen om jullie integratie te vergemakkelijken?

Bryan: “Ja, ze betalen ons!” ( gelach)

Randall: “Soms gaan we met de ploeg en de technische staf op restaurant.”

Bryan: “Vorig jaar zijn we gaan golfen. Dat is moeilijk zeg! Ik heb geen bal geraakt!”

Als je drie eigenschappen of typische producten van je land zou mogen meenemen naar België uit, wat zouden die dan zijn?

Roberto ( onmiddellijk): “De vrouwen!”

Roy: “Het klimaat. Vooral die bruuske temperatuurverschillen in België zijn dodelijk. De ene dag is het 25 graden, de volgende 15. Voorlopig heb ik geluk gehad, want ik maakte alleen de zomer mee, maar ik kijk niet echt uit naar de winter.”

Bryan: “Als het in de winter in Costa Rica zestien graden is, is dat al een laagterecord.”

Roberto: “En het derde dat ik zou meepakken: nog meer vrouwen!” ( gelach)

Randall: ” El ambiente. In Costa Rica hangt een bepaalde moeilijk te omschrijven sfeer die ik hier niet vind.”

Roy: “Ik zou ook typische gerechten uit Costa Rica meenemen.”

Randall: “Je vindt die gerechten hier meestal wel, maar de bereiding is anders. Die speciale Costa Ricaanse toets missen we.”

Roberto: “Bij mij is het de toets van mijn grootmoeder. Niemand kookt zoals zij.”

De taal, het klimaat, het eten, … Ondervinden jullie nog andere aanpassingsproblemen?

Bryan: “Het rijbewijs. Ons Costa Ricaanse rijbewijs is hier niet geldig, dus hebben we allemaal ons theoretisch examen opnieuw moeten afleggen in België.”

Roberto: “Het examen is in het Vlaams, maar er was wel iemand bij die alles in het Spaans vertaalde.”

Bryan: “Hier niet met de auto mogen rijden, is erg lastig. Roy kan op dit moment geen kant uit omdat hij zijn theorie nog moet doen.”

Roberto: “Ik moet wel zeggen dat het verkeer veel rustiger is dan in Venezuela. Hier zijn niet zoveel files.”

Roy: “Het gaat er ook veel ordelijker, minder chaotisch aan toe.”

Bryan: “Ja, als het licht op oranje gaat, stopt iedereen. In Costa Rica is dat net een reden om nog meer gas te geven.

“Bovendien heb je hier veel meer soorten verkeer: trein, tram, fiets, … In Costa Rica zie je alleen auto’s en moto’s.”

Roy: “Ja, fietspaden kennen wij niet, hoor. Een fietser riskeert bij ons zijn leven.”

Bryan: “Ik heb hier trouwens een fiets gekocht, een echte koersfiets.”

Randall: “Ik ook!”

Visser

Hoe is jullie omgang met Belgen buiten de club?

Roy: “Goh, mijn buren bijvoorbeeld zijn heel attente mensen. Als er een factuur komt in het Nederlands, dan nemen ze het samen met ons door en vertalen alles voor ons naar het Engels.”

Randall: “Belgen zijn vriendelijk, rustig en goed opgevoed. We kennen hier bijvoorbeeld een Belg die getrouwd is met een Costa Ricaanse. Hij nodigt ons geregeld uit om eens bij hen te komen eten.”

Bryan: “We eten dan Belgisch. Konijn met pruimen vind ik lekker.”

Randall: “Hij heeft ooit eens witloof met kaas en hesp voor ons gemaakt: verschrikkelijk!”

Roberto: “Het eten is hier in het algemeen goed, maar witloof met kaas en hesp, nee, dat lust ik niet. Veel te bitter!”

Welke tv-zenders bekijken jullie hier?

Roberto: “VT4, voor de films.”

Bryan: “Op Vitaya geven ze elke dag een Argentijnse serie: Martín y Monita. Echt goed!”

Roberto: “Ja, die volg ik ook!”

Randall: “Ik kijk vaak naar Prime Sport en Prime Movies. En wat ik heel erg interessant vind, zijn de documentaires op Discovery Channel.”

Begrijpen jullie iets van de politieke situatie in België?

Randall ( de drie anderen zwijgen en luisteren): “Volgens mij is er een probleem tussen het Franstalige deel en het Vlaamstalige deel. Ze kunnen het niet eens worden over hoeveel bevoegdheden ze aan de verschillende regio’s willen geven. Ik heb ook opgevangen dat vroeger het meeste geld in het Franstalige gedeelte zat, maar dat tegenwoordig Vlaanderen de rijkste regio is.”

Volgens een bepaalde politieke strekking heerst er een onveiligheidsgevoel in België. Hebben jullie dat al ondervonden?

Allen ( vol ongeloof): “In België?!?”

Randall: “In Gent zeker niet.”

Roberto: “In Brugge ook al niet.”

Randall: “Misschien in Brussel. Ik heb gehoord dat bepaalde wijken daar best gevaarlijk kunnen zijn, maar ik heb het in ieder geval nog niet ondervonden.”

Roberto: “In vergelijking met Caracas, is het hier superveilig op straat, hoor.”

Zouden jullie de rest van jullie leven in België kunnen slijten?

Bryan: “Ik woon hier met het oog op een voetbalcarrière in Europa, maar vanaf het moment dat ik als voetballer op pensioen ga, keer ik terug naar Costa Rica. België is een heel mooi en rustig land, maar Costa Rica is Costa Rica.”

Roberto: “Je kan wel eens een jaar of tien van huis weggaan, maar voor altijd?”

Dus zonder voetbal zouden jullie nog braaf in jullie eigen land zitten?

Roy: “Zeker en vast. Misschien zouden we hier dan wel eens op vakantie komen, maar meer niet.”

Bryan: “Vakantie ja, maar hier komen wonen nee.”

Wat zouden jullie doen zonder voetbal?

Bryan: “Voetballen!” ( gelach)

Roy: “Ik zou visser zijn. Voetbal is echt het beste wat mij kon overkomen in het leven.”

Kampioen

Dromen jullie al van het WK in Zuid-Afrika?

Roberto: “Dromen wel, maar voor Venezuela wordt het moeilijk ( Venezuela staat momenteel pas achtste in de groep van Zuid-Amerika, nvdr).”

Randall: “Roy en ik waren erbij op het WK in Duitsland. Dat is een unieke ervaring. Roy ging zelfs naar de Olympische Spelen van 2004 in Athene ( Costa Rica verloor in de kwartfinale van Argentinië met 4-0, nvdr).”

Roy: “Ja, maar dat is toch nog iets anders.”

Bryan: “De Olympische Spelen, dat is Pepsi, het WK, dat is Coca-Cola.” ( gelach)

Hoe is het om te werken met Michel Preud’homme?

Bryan: “Hij is veeleisend, maar je leert veel van hem.”

Randall: “Het is een trainer die zijn spelers beter maakt.”

Roberto: “Hij zegt wat je slecht doet, maar ook wat je goed doet. Hij legt je bovendien uit wat je moet doen om je zwakke punten bij te schaven.”

Randall: “Ik vind het niet zo belangrijk dat hij me uitlegt waarom ik niet in de ploeg sta, maar wel dat hij me uitlegt op welke vlakken ik nog kan verbeteren. En dat doet hij. Zo word je uiteindelijk een betere voetballer.”

Kan Gent nog kampioen worden?

Bryan: “Daar dromen wij wel van, ja. Roy, Randall en ik komen alle drie uit een ploeg ( LD Alajuelense, nvdr) waarmee we al landskampioen werden in Costa Rica. En dat willen we hier herhalen.”

Roberto: “De competitie is nog maar pas begonnen. Alles kan nog …”

Randall: “Twee jaar geleden speelde Genk de pannen van het dak en stonden ze tot een paar wedstrijden voor het einde van de competitie aan de leiding, maar uiteindelijk werden ze tweede. Om maar te zeggen: alles is mogelijk. Er is voor Gent nog niks verloren.” S

door steve van herpe – beelden: jelle vermeersch