Anderlecht speelt al tweeënhalf jaar Russische roulette met Nicolás Frutos. De Argentijn keerde met zijn gepijnigde lichaam naar Argentinië terug en hoopt daar, ver weg van de Brusselse dokters, weer de oude te worden.
Op Staaien tegen STVV was het smadelijke dieptepunt. Het is 9 december 2007 en Ariël Jacobs staat voor zijn tweede competitiewedstrijd als hoofdtrainer van Anderlecht na het ontslag van Frank Vercauteren. Jacobs heeft geen fitte aanvallers meer. Of toch, Cyril Théréau en Mbo Mpenza, maar dat telt niet: beiden zijn al lang opgegeven. Toch spelen ze die avond. Omdat Olivier Mukendi en Gideon Boateng, twee paars-witte ’talenten’ voor wie dit dé kans op een selectie is, óók geblesseerd zijn. En niet voor het eerst, ondanks hun jonge leeftijd. Dus zitten op de bank zeven spelers, maar geen enkele aanvaller. Na een uur wordt Mpenza gewisseld voor een verdedigende middenvelder en Anderlecht voltooit de partij met één spits, de ongelukkige Théréau. Het verliest met 4-3.
De blessuregolf die Anderlecht dan al maandenlang teistert, heeft onrustwekkende proporties aangenomen. Opvallend is dat het vooral om spier- en knieblessures gaat én dat spelers snel hervallen. Een eensgezinde en doortastende medische staf om de problemen aan te pakken ontbreekt. De ene dokter raast door het leven als Dokter Chaos, de andere wordt schamper Dokter Aspirine genoemd. En van de eindverantwoordelijke chirurg blijft iedereen het liefst ver weg. Bovendien kunnen ook de fysiektrainer en de revalidatietrainer niet met elkaar door dezelfde deur.
Zelfs bij het stellen van de diagnose loopt het al geregeld mis. Heet Nicolás Frutos eerst een lichte blessure aan de adductoren te hebben opgelopen, de volgende dag blijkt het om een verrekking aan de hamstrings te gaan – een wereld van verschil. En ondertussen iedereen zijn zeg maar doen in de kranten. Tegenstrijdige verklaringen waar niemand, de spelers nog het minst, wijs uit raakt. En maar paraplu’s opentrekken, beslissingen voor zich uitschuiven en verantwoordelijkheid afwentelen. Het vaakst nog blijkt de revalidatietrainer het bij het rechte eind te hebben, maar die hoedt zich voor de media. Net als de kinesisten.
Verlamde voet
De verwarring neemt ook groteske vormen aan. Wanneer Mpenza zich tijdens de wedstrijd tegen Moeskroen loopt op te warmen, staat plots Dokter Chaos naast hem en er ontspint zich een merkwaardige discussie langs de lijn. De dokter loopt een paar keer heen en weer tussen speler en bank en gaat dan weer zitten. Dan staat Daniel Renders op en wenkt Mpenza. Niet om hem te laten invallen: de zichtbaar geërgerde hulptrainer stuurt de aanvaller linea recta terug naar de bank. Mpenza blijkt zich niet lekker te voelen, al de hele dag niet. Jacobs wist nergens van. Speler en dokter wel.
En het kan nog pijnlijker, letterlijk dan. Opnieuw met Mbo in de lijdende hoofdrol. Daags voor de wedstrijd op Genk, vroeg in het seizoen al, krijgt hij een inspuiting opdat hij ondanks een kuitblessure toch op de bank zou kunnen starten. Resultaat: een verlamde voet. Ze hebben hem naar de dug-out moeten dragen en de arme Mpenza heeft er veertien dagen last van gehad. Kort nadien overkomt het ook Roland Juhasz.
Voor Jacobs is de maat vol. Hij kaart het probleem intern openlijk aan en wil voortaan nog één spreekbuis die namens de medische staf aan hem rapporteert. Maar Anderlecht is Anderlecht: iedereen heeft wel ergens een lijntje lopen en dus blijft alles bij het oude. Is het onkunde? Onzekerheid? Onwil? Dat Frutos het vertrouwen in de paars-witte medische staf zou hebben opgezegd, mag alleszins niet verbazen. En evenmin dat Jacobs vorige week besliste, met instemming van clubmanager Herman Van Holsbeeck, dat hij, de trainer, als enige nog met de buitenwereld communiceert over het ‘geval-Frutos’.
Te lage basisconditie
In tegenstelling tot wat al is gesuggereerd, heeft Frutos geen verleden van blessures in Argentinië. Zeven blessures onder Vercauteren, drie onder Jacobs: aan een verschillende trainingsaanpak onder beide trainers lijkt het evenmin te liggen. Wat zeker wel een rol speelt, is het klimaatverschil tussen Zuid-Amerika en West-Europa. Hoe kouder, hoe groter de kans op spierblessures en Frutos’ spieren zijn warm weer gewoon. Maar ook veranderde eetgewoonten kunnen de problemen mee hebben veroorzaakt. Bij Anderlecht zeggen ze het allemaal te hebben onderzocht en niks te hebben gevonden.
Mogelijk is de belangrijkste oorzaak gewoon ook puur sportief. Anderlecht heeft zich van meet af aan extreem afhankelijk opgesteld van zijn Argentijnse aanvaller. Was hij geblesseerd, leek het soms of de ploeg bij voorbaat kansloos was. Voor het thuisduel twee seizoenen geleden tegen Club Brugge (1-0) liet Vercauteren Frutos opwarmen om de tegenstander in een miraculeuze genezing te laten geloven. Psychologische oorlogsvoering werd het genoemd, terwijl hij niet eens fatsoenlijk kon wandelen. Dat zagen ze bij Brugge ook wel.
Toen Anderlecht vorig seizoen met een slechte uitgangspositie naar Rapid Wenen moest, zat Frutos mee op het vliegtuig. In België was het kampioenschap acht speeldagen ver en de van een hieloperatie revaliderende aanvaller had nog geen seconde gespeeld. “Een berekend risico”, werd zijn selectie genoemd. Volgens een van de dokters, die toegaf dat de revalidatie nog niet helemaal was afgelopen, was hij niet honderd procent genezen, “maar toch bijna”. Frutos speelde de laatste tien minuten in Wenen en een scorende Serhat Akin redde Anderlechts hachje – en dat van trainer Vercauteren.
Een andere clubdokter noemde Frutos in december 2007, nadat hij uitviel in het UEFA Cupduel tegen Tottenham, geen abnormaal blessuregevoelige speler. “Als belangrijkste reden voor de blessures zie ik het feit dat Frutos vaak met blessures heeft gespeeld”, zei hij. Lees: zijn revalidatie zelden helemaal afwerkte en veel te vroeg weer in de strijd werd gegooid. Deels ook omdat hij dat zelf wilde en de (para)medici in de club er niet in slaagden hem tijdens het herstelproces onder controle te houden. Ook Mbark Boussoufa, nog zo’n persoonlijkheidje, herviel zo in zijn knieblessure, wat hem bijna de hele heenronde kostte vorig seizoen.
De primaire risicofactor op blessures bij sporters is de algemene conditie. Frutos raakte al na precies twee maanden voetballen in België geblesseerd. Sindsdien kwam hij nooit meer in een normaal trainingsritme. De enige zekerheid lijkt dan ook dat hij al twee jaar met een veel te lage basisconditie worstelt. Ook Serhat Akin ging eraan ten onder. Frutos heeft bovendien de reputatie geen harde werker te zijn op training.
De enige manier om de vicieuze cirkel te doorbreken, lijkt nu tabula rasa te maken en van nul te herbeginnen. Zónder tijdsdruk. En vanuit een holistische benadering, waarbij niet alleen naar de voetballer wordt gekeken, maar naar de hele mens – geest en lichaam, werk en privé. Dat zou dan moeten leiden tot een multidisciplinair herstelprogramma, waar alle specialisten in de club bij worden betrokken.
De vraag is of Anderlecht tot zoiets ingrijpends in staat is, onder meer gezien de ongezonde verhoudingen binnen de (para)medische omkadering en het algemene wantrouwen intern. Frutos was eerder al de weg van de medical shopping ingeslagen – zelfs zijn Argentijnse wonderdokter kwam overgevlogen – en keerde ondertussen naar Argentinië terug om zich daar te laten behandelen. Daarmee lijkt Anderlecht de controle over het herstel kwijt te zijn.
Economisch (on)verantwoord
Blijft de vraag of het vanuit economisch standpunt nog verantwoord is voor Anderlecht om zijn ploeg te bouwen rond een speler die vier wedstrijden op de tien onbeschikbaar is. In het bedrijfsleven levert zo’n werkverzuim hooguit een prestatiegericht contract op. Anderlecht echter is geen op bedrijfslogica gebouwde KMO: eerder dit jaar werd het contract van zijn Argentijnse publiekslieveling verlengd tot 2012. Met een vermoed brutoloon van één miljoen euro behoort Frutos tot de duurste spelers in Brussel.
Voor zijn transfer betaalde Anderlecht eind 2005 ook al een ongeziene vier miljoen euro. Dat leek een goede investering toen. Intussen lijdt het weinig twijfel dat het van dat geld niet veel meer zal terugzien. Spelers zijn de activa van een club, maar in het geval van Frutos lijkt er door Anderlecht vooral een spelletje casino mee te zijn gespeeld. ” Ça ne va plus“, zei de aanvaller met zijn kleinste stemmetje toen hij vorige maandag naar zijn werkgever stapte. Een week later trok hij de deur van het casino achter zich dicht en vloog terug naar Argentinië. Niemand weet voor hoelang. S
door jan hauspie – beelden: reporters
