Toptennis, verrassende winnaars, boeiende thuisspelers en zelfs België liet van zich horen : het eerste grandslamtoernooi van het seizoen zorgde voor een goed gevoel.

Laat die toppers maar zagen en klagen in het tussenseizoen. Over hoe de winterpauze te kort is en ze nooit op niveau aan het seizoen kunnen beginnen. Iedereen vond de weg naar Melbourne Park en het tennis was om duimen en vingers van af te likken. Oké, bij de vrouwen waren er enkelen die het spoor bijster raakten. AnastasiaMyskina bijvoorbeeld, nog steeds niet gerecupereerd van haar debacle op de Olympische Spelen. Of ElenaDementieva, naar eigen zeggen met een verbeterde service ? Maar over het algemeen tekenden de vedetten present, bij de mannen bereikten de vier eerste reekshoofden zelfs de laatste vier : nog maar de tweede keer dat zoiets gebeurde in de 100-jarige geschiedenis van de Australian Open.

En ook het tennis was present. Genieten was het bij het parcours van LleytonHewitt. Naast een lichte afkeer voor zijn gedragingen was er toch ook veel bewondering voor zijn niet aflatende geestdrift op de baan. Hewitt had op voorhand een klimaat gecreëerd waarin hij uitstekend kon gedijen. De organisatoren, de scheidsrechters en de collega’s : allemaal jaagde hij ze tegen zich in het harnas. De banen waren te traag, de lijnrechters onbenullig en de tegenstanders konden zijn vechtershouding niet aan. Vanuit die positie, als een echte warrior, trok hij ten strijde om zijn droom te vervolmaken : 29 jaar na MarkEdmondson als eerste thuisspeler nog eens de Australian Open winnen.

Hewitt slaagde net niet in zijn opzet maar zorgde met zijn werktennis wel voor de mooiste en spannendste partijen van de veertiendaagse. Tegen Rafael Nadal moest hij diep gaan om het Spaanse talent af te houden. Twee dagen later kreeg de Rod Laver Arena weer een vijfsetter van hun protagonist te verwerken, dit keer tegen de taaie David Nalbandian. Hewitt schreeuwde, zweette en zwoegde zich naar een verdiende finaleplaats.

En wat dan gezegd van de weg die OlivierRochus aflegde op deze Australian Open ? Rochus bewees dat België ook grote mannen in huis heeft. Gedragen door zijn succes voorafgaand aan het toernooi trippelde het mannetje uit Auvelais op schitterende wijze voorbij Nicolas Kiefer, Gael Monfils en Karol Beck. Hij vond zijn Waterloo tegen MaratSafin, maar dat is geen oneer. Vooral niet omdat Rochus voor een uitstekende repliek zorgde tegen de latere winnaar.

Ook niet toevallig trouwens dat Safin in de halve finale een einde maakte aan Roger Federers reeks van 26 ongeslagen wedstrijden. De Rus wordt getraind door PeterLundgren, de ex-coach van de Zwitser, en samen met AndreAgassi is hij zowat de enige die het juiste speltype in huis heeft om King Roger te destabiliseren. Door de hard en diep geslagen basisslagen krijgt Federer minder tijd om zijn stijlrijke tennis te etaleren. Door de bal snel te nemen, bepalen zowel Safin als Agassi vaak het tempo van de wedstrijd, iets dat Federer ook graag doet. Het gebrek aan een moordende service breekt Agassi in zijn ontmoetingen met Federer nog zuur op, iets waar Safin wel op kan rekenen. Zijn achttien aces aan een gemiddelde snelheid van 212 km/uur waren indrukwekkend.

Wat ook gezegd kan worden van zijn prestatie in de eindstrijd. Tegenover 15.000 fanatieke Australiërs en de fanatiekste van allemaal aan de overkant van het net bleef Safin verbazingwekkend sereen. Na een desastreuze start vond hij zijn service en knoertharde basisslagen terug. Op basis van zijn hele toernooi en het initiatief dat hij vertoonde in de finale was Safin de juiste man op de juiste plaats, het hoogste schavotje.

Het zit er wel dik in dat de Rus de volgende maanden mentaal op vakantie trekt. Net als vorig jaar. Toen startte zijn seizoen ook veelbelovend met finaleverlies tegen Federer op de Aus- tralian Open, om daarna volledig in elkaar te stuiken tot na de US Open. Dat is het ergerlijke en het mooie aan Sa-fin. Intrinsiek de tweede beste speler ter wereld speelt hij in zijn hoofd niet altijd hetzelfde programma als op het tenniscircuit. Nochtans bewijst hij op de voor hem lekker liggende rebound ace, drie finales op vier jaar tijd, dat hij van niemand schrik moet hebben. Zelfs niet van Mister Perfect.

Die haast perfecte Federer moet toch even geslikt hebben. Het was van de Olympische Spelen begin augustus geleden dat hij nog eens een tennismatch verloor. Dat het nu om een spektakelstuk ging, waarin hij één matchbal niet kon verzilveren, zal de pil niet verzacht hebben. Federer zelf was op het eind van vorig seizoen wel de eerste geweest om de verwachtingen te temperen. Zijn dominantie indachtig leek een Grand Slam enkel een kwestie van gezond blijven. In de Rod Laver Arena bleek echter dat het niet zo eenvoudig is om het kunstje dat RodLaver in 1969 voor het laatst vertoonde, te herhalen.

De vierde man in het kwartetje azen dat de halve finales bevolkte, had eigenlijk de beste troeven in handen. AndyRoddick was amper getest in de eerste rondes. In de wedstrijd van de waarheid liet Roddick niet zien dat hij met reden tactisch meesterbrein BradGilbert had omgewisseld tegen de fijnere DeanGoldfine. In de eerst set oogde A-Rod wakker en alert, maar even later had hij zich al in slaap laten wiegen door de menselijke metronoom Lleyton Hewitt. Wat de Amerikaan ook probeerde, op alles vond de Australiër een antwoord. Nee, er viel geen speld tussen te krijgen dit jaar : de beste twee mannen speelden de finale.

Bij de vrouwen een heel ander verhaal. LindsayDavenport schrok van haar eigen finaleplaats. De 29-jarige moederkloek van het circuit sleepte zich met veel moeite en middelmatig tennis richting eindstreep. In de kwartfinale had ze al heel veel last om de vurig aangemoedigde AliciaMolik af te houden. Deze flinke brok Australische natuur, een nieuw gezicht deze week in de toptien, teert op haar ser- vice en een aanvallende spelstijl. Dat ze Down Under al spraken van een nieuwe nummer één van de wereld lijkt een tikkeltje voorbarig, al zal er op snellere ondergronden terdege rekening gehouden moeten worden met de 24-jarige Molik.

Davenport, die door de vroege uitschakeling van Myskina en Dementieva kon genieten van een genadig tableau, beet haar tanden in de halve finale bijna stuk op de Française Na-thalieDechy. Française ? Dechy is in Doornik geboren, ziehier de Belgische inbreng, en het moet gezegd : ze deed het verre van slecht. In het verleden meestal matig geïnspireerd en getalenteerd, raakte de 26-jarige Dechy deze keer tot op drie punten van een finaleplaats. Enkele dubbele fouten en een sporadische niveauverhoging van Davenport zadelden haar echter op met een lichte kater.

Dan viel er in de andere tableauhelft heel wat meer te beleven. Dat kon ook moeilijk anders met SerenaWilliams, Maria Sharapova, Svet-lana Kuznetsova en Améli Mauresmo allemaal op een kluitje bij elkaar. Nu, het lot van Mauresmo op een grandslamtoernooi kennen we onderhand wel. Voorbij de kwartfinale raken zit er sinds vorig jaar al niet meer in, ook nu weer kreeg ze een flink pak voor de broek van Serena Williams.

Een Williams op niveau – van Venus kon dat niet gezegd worden. In de halve finale leverde Serena een beklijvend duel met het meisje dat haar spotlight had gestolen : Maria Sharapova. De Russische tiener kweelde en sloeg heel hard maar liet drie matchpunten en daardoor een kans op een tweede grandslamtitel onbenut. Serena riep zichzelf dan maar uit tot grootste vechtjas van het circuit, een titel die beter bij haar past dan de modekoningin die ze het afgelopen jaar was.

In de finale moest La Williams haar grote vechtershart zelfs niet tonen. Na wederom een valse start, met zelfs even een blessurebehandeling, liep ze vlot over de platgevallen Davenport. In de marge liet Lindsay trouwens verstaan dat ze ook de volgende editie van de Australian Open nog wil meemaken. Of hoe snel het kan gaan : van retraite vorig jaar tot het plannen van het volgende seizoen, Davenport kan moeilijk afscheid nemen. En terecht, want zonder werelds te spelen haalde ze toch op haar sokken de finale. Het zegt veel over het weinig glamoureuze maar oerdegelijke tennis van de Amerikaanse. Haar zevende grandslamkroon liet Serena Williams dan weer toe te verkondigen dat de tenniswereld nog lang niet af was van de Williams-hegemonie.

Dramatische plotwendingen, bloedstollende drie- en vijfsetters, onverwachte overwinningen en vooral veel goed tennis laten een goed gevoel achter bij dit eerste grandslamtoernooi van het seizoen. Laat de Belgische vrouwen zich maar opnieuw mengen in de debatten, laat Olivier Rochus zich verder ontwikkelen, laat XavierMalisse wat bevliegingen krijgen, laat Federer niet zo onoverwinnelijk lijken en het tennisseizoen kondigt zich veelbelovend aan. Van Australië wordt elk mens opgewekt : cheers, mate !

door Filip Dewulf

In zijn hoofd speelt Marat Safin niet altijd hetzelfde programma als op het tenniscircuit.

Olivier Rochus bewees dat België ook grote mannen in huis heeft.