Zijn carrière ontlook veelbelovend bij Anderlecht, maar ergens onderweg ging het mis. Na vele omzwervingen timmert Nii Lamptey nu weer aan de weg als schooldirecteur in Ghana.

M ichel Verschueren vertelde in zijn dagen als paars-witte manager graag hoe Nii Lamptey bij Anderlecht terechtgekomen was. Toenmalig Anderlechtspeler Stephen Keshi belde Verschueren uit zijn bed. Keshi stond op de luchthaven en had een probleem. De kleine Lamptey mocht het land niet in. Keshi had Lamptey via een vriend België in gesmokkeld en had hem via een andere vriend op het consulaat van Nigeria als Keshi junior aan een paspoort geholpen. Eén dag en één nacht verbleven Keshi en zijn administratieve zoon in de transitzone van Zaventem. Tot mister Michel alle papieren in orde kreeg. Nii Lamptey kon voor Anderlecht voetballen.

Hij debuteerde onder Aad de Mos op zestienjarige leeftijd in het eerste elftal. Het duurde niet lang of hij werd gebombardeerd tot niemand minder dan de nieuwe Pelé. Maar het liep anders. Nu is Lamptey 33, gestopt met profvoetbal en na vele omzwervingen directeur van een zelf opgerichte school in Ghana.

Op de Nederlandse televisie was twee weken geleden te zien hoe Aad de Mos beelden van jou en je school bekeek. De harde De Mos raakte er tot tranen toe door ontroerd.

Nii Lamptey: “Iemand stuurde mij een tekst met wat hij heeft gezegd. Ik moet zeggen: ik was ook heel emotioneel toen ik dat las. Ik wou dat hij wist dat hij altijd eens naar hier mag komen. Hij is van harte welkom. Anderlecht en PSV blijven mijn favoriete clubs, België mijn tweede land. Aad de Mos haalde mij naar beide ploegen toen hij er trainer was. Ik heb nog mijn shirt van Anderlecht en mijn bankrekeningnummer als souvenir bewaard ( lachje).”

Carrière

Waarom is je carrière nooit zo groots geworden als iedereen voorspelde?

“Dat is een lang verhaal. Het gebéúrde allemaal gewoon. Het was niet mijn fout.

“In Nederland was ik op mijn best, maar Anderlecht wou mij alleen uitlenen, niet verkopen. Ze wilden dat ik terugkeerde, maar ik wilde bij PSV blijven. Daar zijn toen veel misverstanden ontstaan. Ik ging dan naar Aston Villa. Manager Ron Atkinson nam mij dan mee van Aston Villa naar Coventry. Door wedstrijden met de nationale ploeg speelde ik er niet regelmatig mee. Bovendien kreeg ik moeilijkheden met mijn arbeidsvergunning, dus ik moest weg. Ik kwam in Venetië terecht, maar de trainer die mij haalde, werd na vier maanden ontslagen. Daarna belandde ik in Argentinië, waar ik veel problemen kende. Ik keerde terug naar Ghana en werd uitgeleend aan een Turkse club. Die konden mij niet houden, want ik was te duur. Dus ging ik na één seizoen naar Portugal, waar ik voor drie jaar had getekend. Na een jaar werd me gevraagd om naar Duitsland te gaan, dus ging ik voor 2,5 jaar naar Greuter Fürth. Daarna kwam China. Na al die omzwervingen en problemen was ik opgelucht dat ik daar drie jaar kon voetballen. China heelde mijn wonden. Ze gaven me rust en ik speelde elke dag. Ik was door een hel gegaan, maar daar voelde ik mij weer even goed als in mijn beste seizoen bij PSV. Vervolgens speelde ik nog een jaar in de Verenigde Arabische Emiraten. Ten slotte ben ik teruggekeerd naar Ghana om er bij Kotoko te spelen. En dan ben ik deze school begonnen.”

Foute makelaars ook?

“Makelaars … Ik had er slechte in het begin. Ze deden dingen achter mijn rug. Ik vertrouwde de verkeerde mensen, maar ja, dat wist ik natuurlijk niet op voorhand.”

Kinderen

Je hebt veel problemen gekend, zeg je. De dood van twee van je kinderen heeft je ongetwijfeld het meest getekend.

“Mijn zoontje overleed in Argentinië. Diego kon niet overleven. Hij heeft 2,5 maand op intensieve gelegen voor hij stierf. Ik speelde bij Santa Fe, maar we moesten voor hem telkens naar Buenos Aires. Ik had hem genoemd naar Maradona en hij moest in mijn voetsporen treden. Maar God geeft en God neemt. Pijnlijk, we stonden machteloos. In Duitsland is mijn dochter, Lisa, overleden.

“Ik heb drie dochters nu, waarvan de jongste in mei twee jaar wordt. Ik heb deze school hier opgestart omdat ik van kinderen hou en omdat ik zelf geen school heb kunnen lopen. De school is niet op voetbal gericht, maar puur academisch. De klaslokalen heb ik genoemd naar de landen waarin ik gespeeld heb. Mijn geld zit hierin. De school doet het heel goed: we zijn de nummer een van de community.”

Heb je spijt over sommige beslissingen?

“Ik zeg dan altijd: neen. Ik heb veel bereikt. In 1990/91 heb ik met Ghana een WK gewonnen in Italië. Ik was de beste van het toernooi en de eerste om een beker naar Ghana te brengen. In ’92 haalden we brons op de Olympische Spelen en in ’93 gingen we naar Australië, waar ik kapitein van de -20 was. We pakten zilver. Drie keer wonnen we de Afrika Cup. Ik speelde in 1999 niet regelmatig meer met de nationale ploeg. Omdat een bepaalde speler niet wou dat ik speelde, zat ik vaak op de bank. Ik werd een ster, zie je. Ik heb in die periode ook mijn enige rode kaart gepakt. Gewoon omdat ik niet gelukkig meer was.

“Afrika onthoudt niet wat je gedaan hebt. Je moet eerst iets terugdoen. Ik ben niet één keer naar het stadion geweest tijdens de Afrika Cup. Ze zouden mij, met mijn ervaring en carrière, eigenlijk een ticket moeten geven. Ghana is nu eenmaal niet zo: als je speler af bent, vergeten ze je. Jammer. Nu kennen ze mij van mijn school. Men was totaal verrast dat ik met zoiets begon. Misschien respecteren ze me nu daarom toch. Ik ben blij dat ik met mijn school iets kan teruggeven.” S

door raoul de groote beelden: reporters