In 2002 zou Louis van Gaal wereldkampioen worden. Zijn voorgangers Guus Hiddink en Frank Rijkaard waren, respectievelijk op het WK 1998 en Euro 2000, in de halve finales van het tornooi gestruikeld. Met dat materiaal kon een topcoach als Van Gaal bij de derde poging gewoonweg niet naast goud grijpen.
Het draaide lichtjes anders uit. Nederland plaatste zich niet voor de eindronde. Sindsdien wilde Van Gaal nog slechts één ding: de kans om op een WK de puntjes op de i te zetten. Toen hij twee jaar terug voor de tweede keer bondscoach van Oranje werd, ging een droom in vervulling.
Het kan echter verkeren, wist een Hollandse wijsgeer eeuwen terug al. Louis zit de dagen als stuurman van Oranje gewoon af te tellen. Intussen kwam immers pas echt de job van zijn leven voorbij: Manchester United. De man die met Ajax, Barcelona en Bayern München zowat alles won wat er te winnen viel, kan straks in één adem worden genoemd met legendes als wijlen Sir Matt Busby en Sir Alex Ferguson.
Er is niet alleen het wachtende Man United dat Van Gaal dwars zit. De ex-Ajacied en -Antwerpspeler weet beter dan wie ook dat er dit keer weinig eer te behalen valt voor Oranje op het wereldtoneel. Er is zand gekomen in de Clockwork Orange.
Zestig procent van onze noorderburen gelooft dat het team van Van Gaal de tweede ronde niet haalt. Dat is minder dan het percentage Hollanders dat in de voorbije veertig jaar (behalve in 1986 en 2002 toen Oranje op de afspraak ontbrak) overtuigd was dat de wereldtitel al binnen was nog voor de eerste bal was getrapt.
In de televisiecommercials paraderen de malloten nog vrolijk in het oranje rond, maar in de straten is er van oranjegekte bitter weinig te merken. Voor kleur moet je dezer dagen in het zuiden van de Lage Landen zijn. Wij, die tijdens Wereldbekers altijd lachten met de ‘Hollandse nuchterheid’, blijken plots hun rol overgenomen te hebben.
Veel noorderburen overwegen zich na de eerste ronde achter de Rode Duivels te scharen. Het pessimisme boven de Moerdijk is begrijpelijk. Terwijl de Belgen in de eerste ronde mogen spelevaren tegen Algerije, Rusland en Zuid-Korea krijgt Oranje meteen al de Spaanse wereldkampioen op het bord en volgen nadien ook nog eens Chili en Australië. Die laatste tegenstander moet voor iedereen in de poule een hapje zijn en dat maakt de opdracht nog moeilijker.
Louis van Gaal staat voor een quasi onmogelijke opdracht. Vooral omdat in de volgende ronde naar alle waarschijnlijkheid thuisland Brazilië wacht en een vroegtijdige uitschakeling van de Goddelijke Kanaries zou wel eens de revolutie kunnen doen uitbreken in de straten van Rio de Janeiro en São Paulo.
De Nederlandse bondscoach wordt op de koop toe door pech achtervolgd. Zijn defensie is waarschijnlijk de jongste uit de hele WK-geschiedenis. Op routinier Ron Vlaar (van Aston Villa, een bescheiden club uit de Premier League) na, komen alle verdedigers uit de Eredivisie, ook Mickey Mouse League genoemd. Tot overmaat van ramp haakte een hinkende Robin van Persie vorige week tijdens de rust van de oefenmatch tegen Wales af en was Kevin Strootman al veel eerder geblesseerd uitgevallen. De Romeinse cipier voor de laatste lijn is zo belangrijk dat Van Gaal van hem zijn eerste aankoop voor Man U wil maken.
Van Gaal zit in zak en as en is zelfs van plan af te stappen van zijn vaste speelfilosofie. De 4-3-3, ook wel de Hollandse School genoemd, gaat even in de ijskast. Hij speelt zelfs met het idee om met vijf verdedigers uit te pakken. Een systeem dat dateert uit de tijd van Raymond Goethals en Guy Thys ; en de Nederlanders lachten toen al met onze ouderwetse spelopvattingen.
Nederland heeft naast Van Gaal echter nog troeven: Wesley Sneijder is weer fit, Van Persie geraakt hopelijk speelklaar en Arjen Robben dartelt als een jong veulen in de wei. Hou je dus nog even gedeisd met je leedvermaak om Oranje. Als het toch fout gaat, heeft Van Gaal een mooie troost: hij kan razendsnel aan de slag in zijn ‘Theatre of Dreams’.
DOOR FRANÇOIS COLIN
Louis van Gaal grijpt terug naar Guy Thys en Raymond Goethals.
