Na de 1-2-nederlaag van Club Brugge tegen Standard zei Jacky Mathijssen heel zeker te weten dat blauw-zwart de wapens heeft om kampioen te worden. Het was een poging om het aangetaste zelfvertrouwen weer op te krikken, maar het klonk ongeloofwaardig. Sindsdien pakte Club zes punten op vijftien. Mathijssen, die meer dan wie ook weet waar de pijnpunten van zijn team liggen, zag in iedere wedstrijd veel meer kansen voor zijn ploeg dan gelijk wie. Of dit de juiste methode is om de problemen af te wentelen, is nog maar de vraag.
Zaterdagavond was de verslagenheid bij Club groot na het 1-0-verlies op Dender. Er wordt nu zelfs gevreesd voor de tweede plaats. Die zorg is terecht. Het Club Brugge zoals het in Denderleeuw speelde, was een gipsafdruk van het team dat de laatste weken door deze competitie strompelt: er werd veel gelopen maar weinig gevoetbald, veel gewerkt maar weinig gecombineerd. Het voetbal was saai en voorspelbaar, zonder greintje inventiviteit en creativiteit en derhalve heel gemakkelijk te verdedigen.
Toen Jacky Mathijssen in het begin van het seizoen bij Club Brugge neerstreek, leek dit het begin van een nieuwe periode. Er waren zeven nieuwe spelers aangetrokken, ook zij moesten voor een verfrissende wind zorgen. Mathijssen slaagde erin de versplinterde groep weer tot een geheel samen te smelten. Club Brugge, dat zich vorig seizoen niet meer voor iedere match kon opladen, hervond oude wapens en werd weer een mentaal sterk bolwerk. Na 27 wedstrijden telt blauw-zwart nu negen punten meer dan vorig seizoen op hetzelfde moment. Maar het scoorde dertien doelpunten minder: 34 tegenover 47. Vooral in de laatste vijf wedstrijden manifesteerde zich met amper twee doelpunten het gebrek aan scorend vermogen. Het is een van de problemen van de ploeg.
Met François Sterchele, Wesley Sonck en Dusan Djokic kocht Club Brugge in het begin van het seizoen drie nieuwe spitsen. Sterchele begon met twee goals in de eerste competitiewedstrijd tegen Bergen flitsend, maar de top lijkt voor hem te hoog gegrepen. Djokic werkte hard maar oogt technisch onbeholpen en Sonck geraakt na een lange periode van inactiviteit niet in zijn ritme. Het drietal is samen goed voor zestien doelpunten, niet eens de helft van de totale productie.
Club Brugge slaagde er dit seizoen nauwelijks in bevrijdend te voetballen: het scoorde in zeventien van de 27 competitiewedstrijden niet of slechts één keer. Ook de meeste andere aankopen brachten niet echt een meerwaarde. Stepán Kucera groeide na een sterke voorbereidingsperiode uit tot een notoire twijfelaar, Antolin Alcaraz frappeerde aanvankelijk vooral door zijn nonchalance en geraakte snel geblesseerd en Karel Geraerts was opvallend onopvallend. Alleen Jeroen Simaeys voldeed aan de verwachtingen. Van een positief transferrapport kan er niettemin geen sprake zijn. Dat de ploeg desondanks op de tweede plaats staat, is eigenlijk een onwaarschijnlijk knappe prestatie van Jacky Mathijssen. Maar het zegt ook iets over het niveau van de competitie.
Natuurlijk kan Club Brugge door een aantal blessures verzachtende omstandigheden inroepen, maar dat mag de realiteit niet verdoezelen: blauw-zwart heeft te weinig klasse. Het spel is kil en klinisch, zonder zuivere combinaties en vooral zonder tempoversnellingen. De ploeg is in onevenwicht. Dat Ivan Leko, na Stijn Stijnen, dit seizoen een van de betere spelers is, zegt veel: de Kroaat is de koning van het voetbal in slow motion. Hij kreeg een contractverlenging voor twee jaar.
Nog maar goed twee en een half jaar is het geleden dat Marc Degryse na de periode van Trond Sollied andere klemtonen wilde leggen. De verstarring moest plaatsmaken voor verfrissing, de aanwezige mentaliteit diende te worden overgoten met techniek en subtiliteit. Intussen zijn we vier trainers en zeventien nieuwe spelers verder. En moet Club Brugge een wrange conclusie trekken: qua voetballend vermogen staat het nog geen stap verder. Club moet dringend verfijnen. Het kost verschrikkelijk veel energie om telkens weer de krachtenvoorraad uit te putten. S
door Jacques Sys
