Niet zo lang geleden gold hij nog als de beste rechtsback van de Jupiler Pro League, maar vorig seizoen was hij net als Standard aan devaluatie onderhevig. Bij Club Brugge wil Marcos Camozzato tonen dat ook hij zijn plaats verdient in een sterkere competitie dan de Belgische.

Met ‘artiesten’ als Perisic, Odjidja, Vargas en Dirar liet Club Brugge vorig seizoen bij momenten al sambavoetbal zien, maar nu komt er dus ook nog een échte Braziliaan bij, een verdediger zelfs. “Het voetbal dat zij speelden, was het mooiste van het land,” zegt Marcos Camozzato (27), “anders dan de meeste ploegen in België: niet op kracht en met lange ballen, maar op z’n Braziliaans.”

Het was tegelijk de kracht en de kwetsbaarheid van de ploeg. Club eindigde uiteindelijk toch weer maar als derde in de Jupiler Pro League, op achttien punten van kampioen Anderlecht. “Dat is een kwestie van technisch en tactisch evenwicht”, vindt Marcos. “Met een jaar meer ervaring en met dezelfde trainer verwacht ik dat het spel nu nog wat beter uitgebalanceerd zal zijn.”

‘Club Brugge draagt in ieder geval niet de voorkeur van Marcos weg’, sprak Emmanuel De Kerchove, een van de door jou gemandateerde makelaars, op 11 juni in La Dernière Heure. ‘Hij wil naar een hoger aangeschreven competitie en als het kan naar een club die Champions League speelt. Ook een zonnig land spreekt hem aan, want het familiale aspect is belangrijk voor hem.’

Marcos Camozzato: “Ik zat toen in Brazilië en ik weet niet wat hier door wie allemaal is gezegd. Emmanuel is iemand die ik ken en clubs helpt zoeken voor mij, maar deze transfer werd geregeld door Didier Frenay en Franco Iovino. Elke profvoetballer wil in een grote competitie spelen, maar officiële voorstellen kreeg ik daarvoor niet. Club Brugge stelt heel veel vertrouwen in mij, het deed een inspanning om mij aan te trekken en ik ben heel gemotiveerd om met hen titels te winnen. Daarna kan ik nog naar een ander kampioenschap vertrekken.”

Met Standard werd je het eerste en het tweede jaar landskampioen en in het derde nam je deel aan de Champions League en bereikte je de kwartfinales van de Europa League. Toch noemde je je transfer naar Club Brugge een stap vooruit. Hoezo?

“Standard speelt dit seizoen geen Europees voetbal en Club Brugge wel. Voor mij is het belangrijk om ook op dat niveau aanwezig te zijn. Ik was drie en een half jaar in Luik en in die periode behaalden we er grote successen, op nationaal én op internationaal vlak, maar de cyclus was ten einde en nu begint er voor mij een nieuwe bij een club met grote ambities.”

In 2008 werd je de beste rechtsback van de Belgische competitie genoemd en gaf Standard je een nieuw contract tot 2013. Waarom ben je gedevalueerd?

“Niemand bij Standard speelde de voorbije drie jaar zo veel wedstrijden als ik. Er was in de kern geen vervanger voor mijn positie en zelfs als ik met kleine blessures sukkelde, deed ik een inspanning om toch mijn basisplaats te kunnen innemen. Vorig seizoen voelde ik mij bij momenten vermoeid, maar het was vooral de mentaliteit in de groep die niet meer dezelfde was.”

Hoe kwam dat?

“Iedereen wou nog altijd wel elke match winnen, maar als je na 25 jaar zonder titel twee keer op rij kampioen wordt, krijg je automatisch, onbewust wat decompressie. Als je verliest, is het net iets minder erg en het is evenmin abnormaal dat het merendeel van de spelers dan meer focust op de Europese wedstrijden. Er was nog altijd veel kwaliteit aanwezig, maar mede door de vele wissels ontbrak bij sommigen de ervaring en het vertrouwen om het verschil te maken. Enkelen hielden ook niet meer zo van de coach, omdat ze vonden dat hij niet iedereen correct behandelde. Dat zorgde voor steeds meer stress. Met zo veel verschillende mentaliteiten in de kleedkamer was het enorm moeilijk werken.

“Mijn eerste seizoen bij Standard was de cohesie het grootst. Oguchi ( Onyewu, centrale verdediger, nvdr) hielp me veel en ook de verstandhouding met Dante ( de linksback aan de overkant, nvdr) verliep uitstekend. Als er toen iemand een slechte pass gaf, spande een ploegmaat zich extra in om dat recht te zetten. Vorig seizoen gebeurde dat niet, integendeel, het zorgde vaak voor spanningen. Er waren minder automatismen en er zat minder balans in ons spel. Als je vreest dat de ruimte achter jou open zal liggen, ga je als back niet zo offensief spelen en ben je dus makkelijker te verdedigen. Het werd almaar duidelijker dat het voor de club en voor veel spelers tijd was voor vernieuwing.”

Dante en Igor De Camargo, bij Standard twee van je Braziliaanse vrienden, spelen ondertussen bij Borussia Mönchengladbach. Ben jij minder geschikt voor de Bundesliga?

“Voor hen is het er gemakkelijker, omdat ze groter en fysiek wat sterker zijn. Anderzijds: toen ik in België aankwam, werd ook gezegd dat het spel mij hier niet zo lag. Na een halfjaar was ik aangepast. Nu ik pas een contract tekende bij Club Brugge denk ik niet veel meer aan de toekomst. Ik zal hier mijn best doen en dan zien we wel wat er gebeurt.”

Psychologe Paula

Toen je eind 2006 met je landgenoten Felipe Soares en Fred Burgel bij Standard aankwam, gaf je de technische staf onder leiding van Michel Preud’homme de indruk de minst getalenteerde van de drie te zijn. Didier Frenay zou het later in Het Nieuwsblad ooit als volgt formuleren: ‘Na zes maanden heette het dat Marcos een speler voor UR Namen was.’

Felipe ( linksback, nvdr) viel meer op door zijn individuele acties, maar kreeg het moeilijk om zich op tactisch vlak aan het voetbal hier aan te passen, werd mij later verteld. Ik bleef in het begin rustig in mijn hoekje, zei niet veel en nam mijn tijd om het hier gewoon te worden, maar ik twijfelde nooit. Na het seizoen vertrok ik op vakantie en keerde ik terug met de instelling om het tegendeel te bewijzen van wat veel mensen beweerden.”

Je huwde toen in het tussenseizoen in Brazilië en bracht je vrouw Paula mee naar Luik.

“We zijn nu acht jaar samen en zij speelt een grote rol in mijn leven. Elk belangrijk moment in mijn carrière was ze aan mijn zijde. Ze is psychologe en liet alle werkaanbiedingen varen om mij bij te staan. Dat is een beetje het probleem van Fred ( centrale verdediger, nvdr) geweest, denk ik: zeker toen hij naar de Vlaamse club Dender moest verhuizen, voelde hij zich vaak eenzaam en kreeg hij het moeilijk in het hoofd. Het is niet gemakkelijk om hier als Braziliaan alleen te zijn.”

Je vetpercentage was te hoog, je miste duelkracht en je positiespel was slecht, heette het.

“Ik deed wel wat krachttraining, maar het belangrijkste was de tactische aanpassing. In Brazilië staat een rechtsback in 3-5-2, maar ook in 4-4-2, alleen op de flank. Zijn tegenspeler is de linksback van de tegenstander. Als er bijvoorbeeld een aanvallende middenvelder in zijn rug duikt, moet een van de twee verdedigende middenvelders hem opvangen. Hier werkt het helemaal anders. In de Braziliaanse competitie wordt er ook meer op techniek en minder direct en op kracht gespeeld dan in België. Dat was toch een hele verandering.

“Maar met mijn gewicht kende ik nooit problemen. Voorheen woog ik altijd 74 à 75 kilo, maar bij Standard mocht het maar 71 meer zijn. Ik dacht: hoe moet ik dááraan raken? Met aangepaste training en met hulp van de diëtist is het mij gelukt, maar veel is er eigenlijk niet veranderd. Ik mag nog alles eten, maar niet elke dag McDonald’s natuurlijk. ( lacht)”

Rivaal Ronaldinho

Je bent net als Ronaldinho geboren in Porto Alegre. Kennen jullie elkaar?

“Hij is een jaar of drie ouder dan ik en groeide op bij Grêmio, de grote concurrent van Internacional. Ik sprak één keer met hem, toen hij na een beloftederby onze kleedkamer binnenkwam.”

Bij Internacional speelden sterren als Dunga, Falcão, Lucio en Taffarel.

“Internacional staat al zijn hele geschiedenis bekend om zijn uitstekende jeugdopleiding. Er is een structuur, met onder meer een internaat, die je bij weinig andere Braziliaanse clubs vindt. De selectie begint op 13 jaar. Van die leeftijd af train je elke dag. Voor kinderen die uit arme gezinnen komen, is de druk van de familie om te slagen als profvoetballer heel groot, maar voor mij verliep alles naturel. Ik stopte pas met studeren om prof te worden toen ik 21 was. Een jaar later werd ik uitgeleend aan Caxias. Mano Menezes, momenteel coach van Ronaldo en Roberto Carlos bij Corinthians, was er trainer en kende mij van de tijd dat hij bij de jeugd van Internacional werkte. Toen hij daarna naar Grêmio ging, wou hij mij naar daar halen, maar door de enorme rivaliteit tussen beide clubs lukte dat niet. Internacional was op dat moment een enorm sterke ploeg, het won zelfs de finale van de wereldbeker voor clubelftallen tegen Barcelona. Verder dan vier wedstrijden in de basis kwam ik niet. Toen Dominique D’Onofrio eind 2006 met een makelaar naar Brazilië kwam, zag hij mij aan het werk en zo ben ik dus bij Standard beland.”

Op je shirt staat ‘Camozzato’, je Italiaanse familienaam, en niet ‘Marcos’, je Braziliaanse roepnaam. Omdat het volgens de voorzitter van Internacional beter is om naam te maken in Europa?

“Het is mijn eigen beslissing, maar ik denk niet dat het veel verschil maakt.”

Je beschikt over een Braziliaans én een Italiaans paspoort. Voel je je Italiaan?

“Ja, toch wel, mijn mentaliteit is meer Europees dan Braziliaans. Ik ben een heel rustig iemand.”

Klopt het dat je ook nog Belg wilt worden?

“Mocht ik ooit beslissen om Belg te worden, dan zal het alleen zijn met het oog op een selectie voor de nationale ploeg.”

Inspiratiebron God

In drie en een half jaar scoorde je nog maar één keer, tegen Charleroi in het eerste jaar dat je bij Standard speelde. Waarom maakt een toch offensieve back als jij niet iets vaker een doelpunt?

“Mijn spelstijl is toch meer om op de flank aan te vallen en dan te centeren.”

Het eerste seizoen leverde je veel assists …

“… het tweede minder, en het derde …

… nóg minder. Welgeteld twee.

“Het zijn ook de tactiek en het spel van de ploeg die mee bepalen of er ruimte wordt gecreëerd waar je als back in kunt lopen en of er op een center voor doel op het juiste moment de juiste beweging wordt gemaakt.”

Je vader en je broer zijn dokter, je zus is psychiater en je vrouw psychologe: welk advies gaven ze je vorig seizoen?

“( lacht) Het is zeker een gewoonte van psychologen en psychiaters om constant andere mensen te analyseren, maar met mij deden ze het nog nooit. Mijn vrouw helpt mij veel, we praten vaak en onze filosofie is dezelfde: niet alleen geld is belangrijk, ook de levenskwaliteit is dat. Een professionele voetbalcarrière duurt niet lang, maar ook een profvoetballer moet kunnen genieten van het leven. Beiden zijn we heel rustig. Over voetbal wordt thuis maar weinig gesproken. Nu we in Europa wonen, proberen we in onze vrije tijd zo veel mogelijk steden en landen te bezoeken. We zijn al in Duitsland, Nederland en Frankrijk geweest en willen alleszins ook nog het deel verkennen waar mijn overgrootvader vandaan komt: Italië, maar ook Spanje en Portugal.”

Je draagt een kruisje om de hals. Hoe belangrijk is godsdienst voor jou?

“Ik ben niet-praktiserend katholiek. In het leven spelen niet uitsluitend aardse krachten een rol. God is voor mij een hogere inspiratiebron die mij helpt bewust te leven, de juiste beslissingen te nemen en dankbaar te zijn voor alle kansen die ik krijg. Het is belangrijk voor mijn sereniteit.”

door christian vandenabeele – beelden: reporters

Mijn mentaliteit is meer Europees dan Braziliaans.

Mocht ik ooit beslissen om Belg te worden, dan zal het alleen zijn met het oog op een selectie voor de nationale ploeg.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content