In het tussenseizoen stonden de Franse media er bol van: Pascal Dupraz (Evian) die een vlammende persconferentie geeft waarin hij Hervé Renard (Sochaux) persoonlijk aanvalt, Roland Courbis (Montpellier) die Sochaux, dat nochtans op flink wat sympathie kon rekenen, vakkundig de grond inboorde, de woordenoorlog tussen Christian Gourcuff (Lorient) en Laurent Blanc (PSG), René Girard (Lille) die de eigen aanhang met de vinger wees… Kortom, de coaches wisten het hoofd maar zelden koel te houden, terwijl ze doorgaans niet eens een goeie reden hadden om zo licht ontvlambaar te reageren.

Of overdrijven we?

“Helemaal niet”, meent Ariël Jacobs. “Vlak voor onze uitwedstrijd in Evian had Dupraz de fans van Evian opgezet tegen Valenciennes en ons op die manier uitermate gemotiveerd. We wonnen de extreem belangrijke uitwedstrijd en toen we in de kleedkamer kwamen na de wedstrijd vroeg ik mijn spelers om het wat rustiger aan te doen. De volgende week verloren we en Dupraz deed er meteen nog een schepje bovenop door te zeggen: wie laatst lacht, best lacht. Hij stond duidelijk onder druk, vandaar dat hij zelfs in het openbaar zijn eigen bestuur afviel.

“Courbis kennen we allemaal. Dat hij lacherig deed over Valenciennes, had alles te maken met het feit dat zijn Montpellier er op dat moment heel slecht aan toe was. Toen we met de bus onderweg waren naar het stadion, werden we plots opgehouden in een smalle straat. Zomaar, zonder reden. Als je een beetje ervaring hebt, weet je al snel wat er speelt. En ja hoor, vijf minuten later reed de bus van Montpellier ons voorbij en konden we plots weer door. Courbis wilde koste wat het kost als eerste in het stadion aankomen. Psychologische oorlogvoering dus. Er zijn vast spelers die daarvan onder de indruk zijn, maar als iemand mij dat had gelapt toen ik nog speelde, zou ik me zeker dubbel geplooid hebben tijdens de wedstrijd.

“Wat Gourcuff betreft, liggen de zaken toch anders. Hij heeft Lorient zo ongeveer zelf uit de grond gestampt. Wie Lorient zegt, zegt Gourcuff. Toen hij in Valenciennes kwam spelen, was hij een beetje verzuurd. Hij zei dat Lorient het mooiste voetbal van Frankrijk speelde en vond dat belangrijker dan goede resultaten neerzetten. Toen hij met Lorient tegen PSG aantrad, voegde hij er nog aan toe dat zij de miljoenen hebben, maar dat het echte werk in Lorient geleverd wordt.

“Renard is nog een ander paar mouwen. Ik heb gehoord hoe hij zijn spelersgroep meedogenloos aanpakte. Ik snap zelfs niet hoe hij zijn spelers de volgende dag nog onder ogen durfde te komen. Christophe Galtier van Saint-Etienne ging trouwens ook uit de bocht. Na een teleurstellend gelijkspel in eigen huis tegen een kleine ploeg zei hij op de persconferentie: ‘Hoe wil je nu dat wij een wedstrijd winnen als we maar met z’n zessen spelen?’ Vervolgens somde hij de vijf spelers op die volgens hem ondermaats presteerden.

“Laurent Blanc komt ook vaak ietwat arrogant over, maar hij is zowel voor als tijdens en na de wedstrijd zeer correct. Ik was evenwel niet verrast te lezen dat de media gewag maakten van een seizoen waarin de meeste coaches zich uitermate prikkelbaar getoond hebben.”