Jurgen Van Goolen maakt zijn herintrede in het wielerpeloton na een voorjaar van, alweer, veel pech. ‘Achteraf bekeken ben ik er fier op dat ik nooit mijn kop heb laten hangen.’

Aan het einde van het interview zegt hij : “Het doet me plezier dat je niets over Tom Boonen gevraagd hebt.” De zinloze vergelijking met zijn generatiegenoot en grote concurrent in de jeugdreeksen is Jurgen Van Goolen meer dan zat. Wie beoordeeld wordt tegenover de successen van de Balense zegekoning, moet altijd vaststellen dat de vergelijking in zijn nadeel uitvalt. Maar geldt dat in principe niet voor het hele wielerpeloton ?

Hij is 26 ondertussen en de jaren dat hij door kenners het grootste Belgische wielertalent in jaren werd genoemd, liggen achter ons. Diezelfde kenners hadden nooit geloofd dat Jurgen Van Goolen in zijn vijfde jaar bij de profs nog steeds zonder overwinning zou zitten. “Binnen de vijf jaar rijdt die gast top vijf in de Tour de France”, sprak toenmalig bondscoach José De Cauwer in de winter van 2004. Die steile verwachtingen heeft Van Goolen nog niet kunnen waarmaken. Door pech, luidt zijn eigen verklaring ; omdat hij mentaal te broos is en te weinig een winnaar, vond men bij Quick-Step, waar het voormalige jeugdtalent eind vorig seizoen moest opkrassen. Dirk Demol, ploegleider bij Discovery Channel, was echter niet vergeten dat Van Goolen bij de jeugd zijn leeftijdsgenoten overklaste en bood de Brabander een eenjarig contract aan.

Dat ene seizoen waarin Van Goolen zich kon bewijzen tegenover zijn Amerikaanse broodheer begon bijzonder slecht. In zijn allereerste koers van het jaar, de Portugese Ronde van de Algarve, maakte Van Goolen een spectaculaire val. “Eigenlijk is het heel dom, heel banaal gebeurd”, verhaalt Van Goolen. “Op een lange, vlakke weg, zonder noemenswaardige obstakels, reed de renner voor mij in een put. Voor ik wist wat er gebeurde, vloog ik over hem heen. Ik kwam hard neer en lag meteen volledig stil. Geen enkele schaafwond had ik. Dat is achteraf mijn pech gebleken : de klap die mijn lichaam heeft moeten verwerken, was des te groter.” Van Goolen dacht aanvankelijk dat zijn tuimel geen al te erge gevolgen had. “Misschien moet ik het Vlaamse openingsweekend missen, maar daarna zit ik weer op de fiets”, liet hij optimistisch optekenen in de kranten. Maar terug thuis van Portugal klonk het verdict bikkelhard : een gebroken heup en een scheur van 4 centimeter in de hamstrings van de linkerdij. “Ik hoorde van de dokters dat ik een zeldzaam geval was. Je moet veel pech hebben om van dat soort val zulke zware letsels over te houden. Of ik nog contact gezocht heb met de renner die mij heeft doen vallen ? Nee, ik weet zijn naam geeneens. Het was een Portugees van een kleinere ploeg, hoorde ik achteraf, die in hetzelfde manoeuvre zijn sleutelbeen heeft gebroken. Behoefte om met hem te praten had ik niet, ik focuste me alleen op mijn eigen revalidatie.”

Hoe gaat het nu met je ?

Jurgen Van Goolen : “Het ergste leed is geleden. Ik ben al enkele weken terug op competitief niveau aan het trainen. Het heeft zijn tijd geduurd, in totaal was ik toch een drie maanden uit roulatie. Ik had vlugger kunnen terugkomen, bijvoorbeeld door voor een operatie te kiezen. Maar de dokters zeiden dat ik dan achteraf waarschijnlijk meer last had gehad, en garanderen dat ik sneller op de fiets zou zitten, konden ze niet. Het leek me het beste om dan maar niets te forceren. Als ik zie waar ik nu sta, dan denk ik dat het de juiste keuze was.”

Je herbegint in de Ronde van Catalonië, meteen een van de zwaarste rittenkoersen in de Pro Tour. Is dat wel verstandig ?

“Catalonië gaat voor mij erg zwaar worden, maar ik zal moeten doorbijten. De extra koersdagen zijn momenteel meer dan welkom. Toch kan het niet de bedoeling zijn dat ik Catalonië ga uitrijden. Op dat parcours bestaat het gevaar dat ik mezelf opblaas, en ik zou voor de Ronde van België ( die op 24 mei start in Oostende en op 28 mei eindigt in Huy, nvdr) nog een paar dagen willen recupereren.”

Vorig jaar won Discovery Channel de Ronde van Catalonië met Yaroslav Popovych. Dan kan de ploeg er nu toch niet naartoe trekken om te toeristen ?

“Binnen het team bestaat nochtans de afspraak om het klassement links te laten liggen. Popovych heeft dit jaar andere doelen om naartoe te leven.”

Wordt hij jullie kopman in de Tour?

“Nee, daarvoor denk ik toch in eerste instantie aan George Hincapie. Popovych is eerder de man voor de tweede lijn. Allez, voor zover ik zicht heb op de vorming van de Tourploeg. Ik ken die jongens voorlopig alleen van de winterstages. Erg veel contact hebben wij nog niet gehad.”

Wanneer verwacht je opnieuw te koersen op het hoogste niveau ?

“Ik weet niet goed welke timing ik daarop kan plakken, want het is voor mijzelf niet duidelijk hoe ver ik conditioneel sta tegenover de rest van het peloton. Sinds vorig najaar heb ik geen competitie meer gezien, op die vier dagjes in Portugal na. Ik start in Catalonië en in de Ronde van België met beperkte ambities. Daarna rijd ik nog de Ronde van Zwitserland, en vervolgens bereid ik me via twee kleinere rittenkoersen voor op mijn vijfde Vuelta. Maar vraag me niet welke van die koersen voorbereiding gaan zijn en in welke ik ga uitpakken. Op dit moment in mijn loopbaan zijn alle wedstrijden voor mij belangrijk.”

Want je hebt een contract voor één seizoen. En daarvan is bijna de helft voorbij zonder dat je hebt kunnen koersen.

“Ja, maar de ploegleiding begrijpt mijn situatie ook wel. Ik heb gewoon pech gehad, het zou niet eerlijk zijn dat ik daar nog eens extra voor gestraft word. Ik ben enorm gemotiveerd uit de winter gekomen. Als de beste ploeg ter wereld je een nieuwe kans geeft, doet dat wonderen voor je zelfvertrouwen. Ik zou ook, voor het eerst in mijn carrière, de kans krijgen om een volledig voorjaar te rijden – bij Quick-Step bleek dat nooit mogelijk. Tja, het heeft niet mogen zijn … Gelukkig is het seizoen nog lang genoeg om iets te tonen. Ik mag niet blijven stilstaan bij kansen die toch niet meer terugkomen. Het enige wat ik nu kan doen, is mij honderd procent blijven inzetten en zorgen dat ik mezelf niets te verwijten heb. Natuurlijk wil ik zo vlug mogelijk zekerheid over mijn contract van volgend seizoen. Maar ik besef dat ik dat niet in eigen handen heb.”

Hoe heb je het mentaal verwerkt dat je een kruis mocht maken over je voorjaar ?

“Dat was even slikken, vooral omdat ik er zo veel van verwacht had. ( even stil) Op het einde van vorig jaar heb ik mijn moeder verloren. Enkele maanden later gebeurt dan dit. Ik heb mijn portie tegenslagen wel gehad, hoop ik. Achteraf bekeken ben ik er fier op dat ik nooit mijn kop heb laten hangen. Vanaf dag één heb ik al mijn energie gestopt in mijn revalidatie. Het is heel belangrijk geweest dat ik meteen het vertrouwen vanuit de ploeg gevoeld heb. De ploegleiding stelde zich vanaf het begin heel menselijk op. Ook toen ik nog lang niet in aanmerking kwam om te koersen, belden ze geregeld. Op ieder moment had ik het gevoel dat ik nog steeds bij het team hoorde. Ze hebben me niet links laten liggen toen het even minder ging. Ik apprecieer dat enorm.”

Je legt daar veel nadruk op. Is het die menselijkheid die je bij Quick-Step, je vorige werkgever, gemist hebt ?

“De laatste jaren zeker wel. Tja, ik weet nu wat het verschil tussen beide teams is.”

JEF VAN BAELEN