Oktober 2003. Bij de grote baas van een tv-zender rinkelt de telefoon. Aan de andere kant van de lijn hangt een briesende Lei Clijsters. Excuses wil hij. En wel meteen. Live op antenne. Of de zender in kwestie hoeft tot het einde der dagen niet meer te hopen op enige commentaar van Kim of haar entourage. De oorzaak van het hele drama ? Een verslaggever, op de hoogte gebracht van Leis herhaalde uitspraken dat België niet klaar was voor een topper als Kim, had het gewaagd om zich tijdens een live uitzending af te vragen of pa Clijsters daar zelf wel klaar voor is.

Met een jaarloon dat de vier miljoen dollar ruim overschrijdt en een mediawaarde die een veelvoud van dat bedrag vertegenwoordigt, is Kim big business. Lei Clijsters beschermt het fort tegen onverlaten die een deel van de koek opeisen en het succes van zijn dochter op zichzelf willen laten afstralen. Een logische en terechte reflex van een vader die ziet dat er van alle kanten getrokken wordt aan een jong meisje dat hij doodgraag ziet. De poppen gaan pas aan het dansen wanneer je die reflex als alibi gebruikt om wild om je heen te slaan en alle normen van fatsoen en realiteitszin overboord te kieperen.

Wanneer je je dochter beklaagt omdat ze zestig procent van haar prijzengeld moet afgeven aan de fiscus, is dat een slag in het gezicht van de gemiddelde supporter. Die moet geen tien, maar veertig jaar aan een stuk werken om op het einde van de rit evenveel geld over te houden als Kim Clijsters tijdens een week op de Masters bij elkaar mept. Wanneer je er door een paar domme uitspraken – waarvan je op voorhand heel goed weet welk effect ze zullen sorteren – voor zorgt dat Justine Henin na een overwinning op de US Open verantwoording moet afleggen over dopinggebruik, is dat de schande voorbij. De schuld bij de pers leggen is dan al te gemakkelijk.

Hoewel de familie Clijsters in een positie verkeert waarin ze het zich kan permitteren om collectief foert te zeggen tegen het journaille, zal die houding de mentale rust van Kim hoe langer hoe meer in het gedrang brengen. De vaudeville van vorige maand is daar een triest voorbeeld van. Kim heeft alle recht om een ticket naar Athene te weigeren, maar ze is het haar publiek verplicht om daar tekst en uitleg bij te verschaffen. En dat doe je door een fatsoenlijke persconferentie te beleggen waarop je in hoogsteigen persoon je keuze toelicht. Niet door een gortdroge mededeling in je dagboek, terloops tussen vrolijk gebabbel over kerstfeestjes en kuuroorden. Niet door te schermen met drogredenen. Niet door denigrerende opmerkingen te lanceren over atleten die de top bereikt hebben in een minder mediagenieke sport.

Wanneer je tot de absolute wereldtop behoort in een sport waar enorme bedragen circuleren en die door miljoenen mensen gevold wordt, bepalen de regels van het spel dat je een publiek figuur bent. Kim heeft alles in huis om die rol met verve op zich te nemen : charme, oprechtheid, panache en ook intelligentie. Daar gaf ze blijk van toen ze besliste om de Fedcupfinale in Moskou links te laten liggen. Kim wilde een duidelijk signaal geven aan de Internationale Tennis Federatie, die liever 130.000 dollar in kas zag dan volle tribunes. Gelijk had ze en geen journalist die het haar kwalijk nam.

Kim heeft het recht op een privé-leven, mentale rust en een afgeschermde omgeving. En neen, ze hoeft niet wereldkundig te maken “hoeveel keer per week ze het met Lleyton doet” û om het met de woorden van Lei zelf uit te drukken. Het recentste diepgaande één-op-één interview dat Kim gaf, dateert echter al van de zomer van 2001. Bij gebrek aan beter vullen journalisten hun kolommen met uit persconferenties geplukte oneliners. Dat zorgt niet alleen voor misinterpretaties, het schildert Kim ook ten onrechte af als een beetje dom, als iemand die geen eigen mening heeft. Lei Clijsters is een schat van een vader, maar Kim verdient een betere pr-man.

Loes Geuens is journaliste bij het zakenblad Bizz en medewerker van Sport/Voetbal Magazine.

door Loes Geuens

Kim verdient een betere pr-man.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content