Wat een schitterend idee van Mazda om een heuse meute MX-5’s op een bevroren meer los te laten! Een geslaagde promotiestunt.

Er bestaan sportievelingen die denken dat je de wagen in de winter enkel kunt gebruiken om van en naar het skistation te rijden. Niets is minder waar! Liefhebbers van wintersport kunnen tijdens de winter ook sporten… op vier wielen. De ijsrace die Mazda organiseerde om de twintigste verjaardag van de MX-5 te vieren, is daar een uitstekend voorbeeld van. Het is eenvoudig: met twintig teams van telkens zes journalisten tracht je de trots van je vaderland hoog te houden. En dat in de meest barre omstandigheden: vriestemperaturen tot -35°C, een bevroren meer zo ver je kunt zien en een kleine roadster, met 160pk onder de motorkap en op spijkerbanden uiteraard.

Bochten bij de vleet

Het circuit op het meer van Kallsjön in het noorden van Zweden is 5km lang (dat is langer dan bijvoorbeeld het circuit van Zolder) en telt meer dan veertig bochten. Tijdens de briefing werd al snel duidelijk dat er op een zigzagparcours zal moeten worden gereden. Het bevat zo veel bochten dat je het onmogelijk uit het hoofd kunt leren en daar komt nog eens bij dat je geen enkel herkenningspunt hebt. Alles is immers wit, vlak en glad. Uit de eerste chrono’s blijkt al gauw dat de Australiërs meesters op het ijs zijn.

Australiërs, zeg je? Zijn daar dan bevroren meren? Geen tijd om daarover na te denken, want ik ben al aan de beurt. Ik geef even gas en mijn achterwielen spinnen als een tol. Na de derde bocht neemt het kinderlijke plezier het al over van de profes-sionele stuurvaardigheden. Zodra je het onder de knie hebt, is er niets zo leuk als met een Mazda MX-5 over een ijsmeer scheuren. Het lijkt wel alsof deze sportkar speciaal voor dit werk is gebouwd. Een keertje flink gas geven en het achterstel begint vervaarlijk te schudden bij het ingaan van de bocht, maar voldoende tegensturen en op tijd remmen zorgt ervoor dat je elegant door de scherpste bocht glijdt. Dit is gewoon speelgoed voor grote mensen! Vermoeiend speelgoed wel: ik heb mijn armen nog nooit zo snel en zo lang van links naar rechts doen bewegen.

“Je ziet helemaal niets”

De volgende ochtend vertrekken we met de (nog bevroren) MX-5’s voor een opwarmingsrondje. Zodra de safety car baan ruimt barst de hel los: nergens op het hele meer kan je nog een hand voor ogen zien door de opstuivende sneeuw. Het is onmogelijk om van op een afstand te zien welke wagen er aan de leiding rijdt. De spijkers van de spijkerbanden boren zich in het ijs en zorgen ervoor dat de voorruit van de achterliggers volledig besneeuwd raakt. De wagens glijden op enkele centimeters van elkaar haast synchroon door de bochten, maar door het sloopwerk van de spijkers ligt de piste er na een halve wedstrijd enorm gehavend bij. De putten zorgen ervoor dat je niet meer zo lekker door de bochten kunt glijden. Er belanden dan ook steeds meer wagens op de sneeuwbergen die het parcours afbakenen. Gelukkig kon ons team de meeste obstakels vermijden en behaalden we de bronzen medaille. Zo keerden we na een onvergetelijk weekend ook nog met een prijs terug naar huis.

DOOR JEAN-FRANÇOIS CHRISTIAENS