DAVID NAKHID

© KOEN BAUTERS

Vorig jaar kwam David Nakhid opnieuw in de belangstelling toen hij zijn kandidatuur bekendmaakte om FIFA-voorzitter te worden. Vandaag is de man die begin jaren negentig twee jaar voor Waregem voetbalde regelmatig terug aan de Gaverbeek.

In Waregem schrokken ze even toen in oktober 2015 David Nakhid (52) zich kandidaat stelde als voorzitter van de FIFA. Nakhid, afkomstig uit Trinidad, was van 1990 tot 1992 bij SV Waregem een creatieve middenvelder. ‘Jullie typeerden mij ooit treffend na een match: zocht en vond oplossingen.’

Na zijn vertrek hield Nakhid in België alleen contact met zijn vriend Manu Karagiannis. Tegenwoordig komt hij na meer dan 20 jaar afwezigheid opnieuw regelmatig in Waregem. Hij ontmoette er zijn huidige partner Eveline.

Nakhid: ‘Ik had nooit uit België weg mogen gaan. Toen ik van Grasshopper Zürich naar Waregem vertrok, zei de manager van Grasshopperme: ‘Je gaat naar een land met weinig inwoners maar met een voetbalcompetitie van een erg hoog niveau.’ Na twee jaar in België wou ik naar PAOK Saloniki, omdat mijn ex-vrouw Griekse was. Germain Landsheere (toenmalig manager, nvdr) zei: ‘Je kan niet zomaar weg. Je kan wel naar Standard.’Ik werd boos, en ging toch naar PAOK. Tot ze me na vier maanden niet meer betaalden. Toen keerde ik terug naar Grasshopper, waar ik met Leo Beenhakker werkte en met Alain Sutter, Ramon Vega en Giovane Elber voetbalde.’

BEIROET

De volgende halte was Saoedi-Arabië, waar Nakhid een mooi aanbod kreeg van een rijke sjeik. ‘Na één dag wilde mijn toenmalige vrouw, die alleen maar gesluierde vrouwen zag, daar weg. Toen trok ik naar Washington. Op een dag kreeg ik daar telefoon van iemand uit Libanon die mijn nummer had gekregen van die Saoedische sjeik. Hoe vaker hij me belde, hoe geïrriteerder ik werd. Op een dag stelde hij een deal voor. Als ik drie dagen ging kijken, kreeg ik 5000 dollar. Zonder verplichtingen. Bij aankomst kreeg ik het geld cash. In Beiroet sprak Rafik Hariri,die erevoorzitter van Al-Ansar was, me aan. Ik had op dat moment geen idee dat hij een van de machtigste mensen uit het Midden-Oosten was.

‘Tot mijn verrassing voelde ik me goed in Beiroet, dus tekende ik een contract bij Al-Ansar.’ In het Libanon van net na de burgeroorlog won Nakhid drie titels en drie bekers en werd hij uitgeroepen tot Speler van het Jaar. Tot op een dag achttien Afrikaanse profvoetballers bij hem aanbelden en hun wanhopige economische situatie uitlegden: ‘Daar zat ik dan, als goed betaalde prof in een prima appartement. Pakte ik gewoon verder mijn geld of klaagde ik die wantoestanden aan?’ Het werd het tweede. De Libanese voetbalwereld was not amused met Nakhids protest. Om hem onder druk te zetten werd de voetballer in de gevangenis gestopt. ‘Een cel met honderd gedetineerden en twee bedden. Het was er zo koud dat ik mijn jas de hele tijd aanhield.’ Met zijn status en relaties kwam hij vrij. Hij verliet meteen het land en trok naar de MLS. ‘Ik wilde graag in Washington voetballen, maar niet de speler, wel de MLS beslist waar je naartoe gaat. Ze stuurden me naar Boston.’

Hij werkte er met voormalig Italiaans international Walter Zenga (‘de grootste opschepper die ik ooit in het voetbal ontmoette’) en had een conflict met Edwin Gorter, ex-Lommel. ‘Gorter maakte een gore opmerking over de huidskleur van een meisje uit Trinidad dat Miss Universe werd. Later wilde hij me op training slaan. Hij kreeg een boete, ik mocht blijven, maar eigenlijk wilde ik weg.’

ZLATAN

Zo belandde hij bij Malmö. ‘Fantastische mensen, leuke stad maar véél te koud. Ik had er een jonge ploegmaat tegen wie ik op een dag zei: ‘Als jij het niet maakt, zal het alleen aan jou gelegen hebben.’ Zijn naam? Zlatan Ibrahimovic. Daarna ben ik nog een paar jaar in de Arabische Emiraten gaan voetballen.’

Later haalde hij zijn ex-trainer Beenhakker als bondscoach naar Trinidad. Na zijn loopbaan vestigde hij zich definitief in Beiroet, waar hij een voetbalacademie opende, die hij nog steeds runt, met als motto ‘learning is winning‘. Vandaag pendelt hij tussen Beiroet en Washington, met tussenstops in Doha, Moskou en Waregem.

Half oktober 2015 besloot hij om zich kandidaat te stellen als FIFA-voorzitter. ‘Ik wilde iets doen aan de economische achtergronden van het voetbal. Om te verhinderen dat er in de toekomst alleen gevoetbald zou worden in Europa, terwijl de rest van de wereld daarnaar moest kijken.’ Hij maakte in zijn campagne één kapitale fout. ‘Ik had de steun van de vijf landen die je nodig hebt. Tot ik bij een gesprek met de vertegenwoordiger van de Verenigde Staten vroeg waarom de VS elke keer de Gold Cup organiseerden. Of dat ook niet één keer door een Caraïbisch land kon gebeuren? Die man werd plots heel nerveus. Waarop hij een van de vijf landen die mij genomineerd hadden, de Amerikaanse Virgin Islands, vroeg om op Jérôme Champagne te stemmen. Dat gebeurde de dag voor de inschrijvingen afgesloten werden. Zo had ik geen tijd meer om bij nieuwe landen steun te zoeken.’

Bang dat hij zelf meegesleurd zou worden in een systeem waar corruptie om de hoek loert, was hij niet: ‘Ik corrupt? Ik was de eerste die Jack Warner, lang de machtigste man uit het Amerikaanse voetbal, aanklaagde. Ik was toen 23 en noemde hem een leugenaar.’

Heeft hij nu zijn lesje geleerd of gaat hij zich straks opnieuw kandidaat stellen? ‘Natuurlijk. Gianni Infantino is niet de man die het voetbal gaat redden. Wat hij doet, het aantal deelnemers op een WK verhogen, is puur populisme. Ik heb een plan, ik ga dat op het juiste moment toelichten.’

DOOR GEERT FOUTRÉ – FOTO KOEN BAUTERS

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content