Algerije wordt de verrassing, Ghana de ontgoocheling en Kameroen het lachertje. Nigeria raakt wellicht het verst en tegen Ivoorkust zeggen we met z’n allen bye bye. AfrikakennerTom Saintfiet wikt en weegt de vijf Afrikaanse WK-deelnemers.

Tom Saintfiet (41) was bondscoach van Namibië en Ethiopië, kortstondig ook van Zimbabwe en Malawi, en hij trainde een clubelftal in Tanzania. De beslissing van de Nigeriaanse voetbalbond twee jaar geleden om hem aan te stellen als zijn technisch directeur, werd nog voor hij er aan de slag kon ongedaan gemaakt door de Nigeriaanse minister van Sport (zie kaderstuk). Kortom, Saintfiet ként het Afrikaanse voetbal. Zelfs zijn huidige werkgever is Afrikaans: het Wadi Degla van Maged Samy is niet alleen eigenaar van Lierse SK, maar ook van KV Turnhout, de derdeklasser waarvan Saintfiet sinds januari 2014 hoofdcoach is.

1 Algerije: de verrassing

Saintfiet: “Algerije zou wel eens voor de verrassing in de groep van België kunnen zorgen. In de eerste plaats – en dat geldt voor alle Afrikaanse landen – omdat het vol met in Europa voetballende spelers zit. Het sprookje van jongens uit Afrika die de grote wereld ontdekken, is voorbij. Op het vorige WK in Zuid-Afrika had je nog Ghana dat met een grote groep U20-internationals kwam die pas wereldkampioen waren geworden en nog onbekend waren. Nu zijn het allemaal doorgewinterde profs. Bovendien heeft Algerije altijd veel spelers gehad die in Frankrijk voetbalden en daar ook waren opgeleid. Vandaag heeft het spelers bij Inter Milaan, Porto en Valencia. Dat zijn clubs van een nog ietsje hoger niveau.

Vahid Halilhodzic is een ervaren coach die zowel het Afrikaanse als het Europese voetbal goed kent. Hij was bondscoach van Ivoorkust en oogstte successen bij PSG en Rijsel. Zijn filosofie is om goed georganiseerd en verdedigend te voetballen. Iets wat Algerije overigens altijd al deed: Algerije staat voor saai voetbal, heel vervelend om naar te kijken. Veel Noord-Afrikaanse en vooral Arabische landen hebben dat trouwens: veel tiqui-taca, met technisch heel begaafde voetballers, maar zonder een meter vooruit te komen. Algerije doet dat ook en kiest dan voor de snelle tegenaanval. Door een uitstekende traptechniek is het ook op stilstaande fases erg gevaarlijk.

“Ondanks dat de meeste spelers in Europa spelen, kennen we hun namen niet echt. Islam Slimani van Sporting Lissabon is hun beste spits en ook El Arbi Hillel Soudani van Dinamo Zagreb en Sofiane Feghouli van Valencia zijn belangrijke spelers. Maar echte vedetten zijn er niet. Het team staat voorop. Dat heb je met een coach die vooral tactische discipline verwacht. Algerije heeft in zijn kwalificatiepoule nooit uitgepakt met resultaten die de tegenstander wegbliezen. Dit land en zijn trainer spelen vooral resultaatvoetbal met als uitgangspunt: als we voor 0-0 gaan, hebben we toch al een punt. Eén corner of een goede vrije trap kan dan volstaan om de wedstrijd te winnen.

“Algerije is de laatste jaren een stabiel voetballand geworden. Het heeft de toonaangevende rol in Afrika wat overgenomen van Egypte. Dat werd drie keer op rij Afrikaans kampioen, maar met een generatie die ondertussen is uitgebloeid. Ook Tunesië en Marokko hebben het niet meer. Ik verwacht dat België door de eerste ronde komt. Zuid-Korea is volgens mij over zijn top en Rusland schat ik maar middelmatig in. Ik zie Algerije dus de tweede ronde bereiken. Daar zal het vervolgens wel worden uitgeschakeld.”

2 Nigeria: de favoriet

Saintfiet: “Nigeria is van alle Afrikaanse deelnemers mijn grote favoriet. Cijfermatig bekeken heeft het met Stephen Keshi misschien wel de beste Afrikaanse coach. Keshi kwalificeerde Togo heel verrassend voor het WK 2006, waarna hij niet naar het WK zelf mocht omdat zijn bazen vonden dat ze een blanke coach nodig hadden. Dat werd Otto Pfister. Volgens mij verklaart dit Keshi’s frustratie tegenover blanke, Europese trainers. Ik begrijp dat: als je een land plaatst voor het WK en je mag je werk niet afmaken, dan word je nijdig. Nadien heeft hij ook goede resultaten gehaald met Mali, waarmee hij de kwartfinales van de Afrika Cup bereikte. En nu doet hij het met zijn thuisland.

“Nigeria is op papier al jaren het sterkste voetballand op het Afrikaanse continent. In 1994 bereikte het met Clemens Westerhof heel verrassend de kwartfinales, in 1996 werd het onder Jo Bonfrère olympisch kampioen. Sindsdien is het een powerhouse met allemaal spelers die in Europa naam maakten en miljonair zijn geworden. Tegelijk zijn de resultaten ook nooit meer zo goed geweest. Het WK van 2010 viel heel erg tegen met Lars Lagerbäck, die een foute trainerskeuze was. Toen kwam Keshi en hij maakte ze Afrikaans kampioen in 2013. Een beetje verrassend, want niemand had echt rekening met hen gehouden. Keshi selecteerde bewust een aantal lokale spelers en liet grote namen als Joseph Yobo en Peter Odemwingie thuis. Dat getuigde van persoonlijkheid. Nu spelen verscheidene van die local based players op hun beurt in Europa.

“Nigeria heeft één probleem, en misschien is dat ook wel het probleem van Keshi: het speelt altijd aanvallend voetbal. De verdediging is niet hun sterkste punt. De verdedigers spelen wel in Europa, maar maken regelmatig fouten. Ze laten zich graag opbouwend in het spel betrekken, maar vergeten daardoor ook vaak hun verdedigende taken uit te voeren. Er gaan stemmen op om Yobo of Taye Taiwo opnieuw op te roepen, maar Keshi blijft vasthouden aan nieuwe, jongere krachten. Hun keeper is wel erg goed: Vincent Enyeama, die bij Rijsel tussen de palen staat.

“Hun beste spelers staan vooraan. EmmanuelEmenike zit bij Fenerbahçe en is een topspits. Ahmed Musa speelt bij CSKA Moskou en Victor Moses bij Liverpool. Beiden zijn flankaanvallers met een enorme snelheid en kracht. Zij zouden weleens bepalend kunnen zijn. Zeker tegen Iran en Bosnië, die toch in een lager tempo spelen. Met op het middenveld John Obi Mikel van Chelsea erbij heb je een goede basis om aanvallend voetbal te brengen. Voor Mikel wordt het hoog tijd dat hij eens laat zien wat hij kan. Hij zit al van zijn negentiende bij Chelsea, is een groot talent en de draaischijf van Nigeria, maar heeft nog nooit zijn stempel kunnen drukken op een groot toernooi.

“Nigeria zit in een groep met Argentinië, Bosnië en Iran. Volgens mij kan het van alle Afrikaanse deelnemers het verst komen. Minimaal kwartfinale, waar het dan waarschijnlijk Duitsland of België treft. Dat wordt kantje boord. Hoe dan ook kan Nigeria een van de verrassingen worden.”

3 Ghana: de ontgoocheling

Saintfiet: “Ghana stond in 2010 dicht bij de halve finales, tot de gemiste strafschop van Gyan tegen Uruguay na handspel van Suárez. Ik vermoed dat er om die reden opnieuw veel van Ghana wordt verwacht. Zowel in 2006 als in 2010 had het een Servische trainer, respectievelijk Ratomir Dujkovic en Milovan Rajevac. Onbekend in Europa, maar tactisch hebben zij goed werk verricht. Nu staat er met James Appiah een lokale trainer aan het roer. Die deed het eveneens goed, onder meer door zijn team in de barrages voorbij Egypte te loodsen. Anderzijds, die 6-1 klinkt misschien geweldig, maar Egypte is niet meer het grote Egypte wegens wat ik noem het Ivoorkustsyndroom: het zit met een generatie spelers die oud worden en de opvolging staat niet klaar. Appiah heeft bovendien geen enkele ervaring op het hoogste niveau.

“Ghana strandde in 2010 tegen Uruguay, maar in de harten van de voetballiefhebber verdienden zij het toen om door te gaan naar de halve finales. Essien was er door een blessure niet bij en in de selectie zaten heel wat jonge mensen, zoals die Gyan. Veel van die spelers waren enkele maanden voordien wereldkampioen geworden bij de U20. Het waren dus onbekende, hongerige spelers, die nog gretig waren om iets te laten zien. Ondertussen zijn zij ook miljonair geworden. Volgens mij kan dat uitgroeien tot het probleem van Ghana. Gyan verdient zijn geld al enkele jaren in de Emiraten. Natuurlijk is hij nog altijd een goede voetballer, net als Essien, Muntari en Asamoah. Maar die gasten spelen op topniveau en hebben pakken poen geschept. De motivatie om voor dat droomcontract te spelen, die ze in 2010 nog hadden, missen ze nu.

“Hun voetbal is aanvallend, maar meer dan Nigeria in een realistisch systeem. Vaak een 4-4-2, met ook oog voor een goede organisatie. Alleen zit Ghana in een groep met Duitsland, Portugal en de Verenigde Staten. Dan denk ik: sorry, dit verhaal eindigt in de eerste ronde. Voor wie het WK in 2010 als referentie neemt, zou Ghana wel eens de grootste ontgoocheling kunnen worden.”

4 Ivoorkust: de has-beens

Saintfiet: “Ivoorkust leidt dan weer aan het Jean-Marc Guillousyndroom. Guillou heeft het huidige Ivoorkust voor bijna zeventig procent gevormd. Zijn academie in ASEC Mimosas is nog steeds in Franse handen, maar Guillou is er al lang weg en de kwaliteit vandaag is niet dezelfde. De huidige selectie is grotendeels geboren in 1986, ’87 en ’88. Daarachter komt het grote niets. Het zijn nog steeds de Tourés, Gervinho’s en andere Kalous rond wie het draait. Didier Drogba is zelfs al 36. Tenminste, als dat zijn echte leeftijd is, want misschien is hij wel ouder. Roger Milla heeft op zijn 41e ooit nog gescoord op een WK, maar om met zo iemand op topniveau te presteren? Ik weet het niet.

“De huidige generatie is te oud geworden. Die ploeg is al tien jaar dezelfde en heeft in die tien jaar niets gepresteerd. In de Afrika Cup bijvoorbeeld heeft ze vreemd genoeg nooit iets klaargespeeld. Bij Manchester City kan Touré het elftal nog op sleeptouw nemen omdat hij er omringd is door jonge en dynamische spelers. Drogba mag erg geliefd zijn in Europa, op een internationaal toernooi heeft hij nog nooit potten gebroken. Dit zijn miljonairs die het allemaal al eens hebben meegemaakt. Brazilië wordt hun laatste WK: hoe hongerig zullen ze nog zijn? Ik heb mijn twijfels. Volgens mij is de gretigheid weg.

“Met Sabri Lamouchi hebben ze een Franse bondscoach die op internationaal niveau geen enkele ervaring heeft. Als speler viel hij als laatste uit de Franse selectie voor het WK 1998. Als trainer heeft hij nooit iets gepresteerd. Het gevaar is ook dat ze te aanvallend zullen spelen. Met die manier van voetballen vrees ik dat ze te veel ruimte zullen weggeven. Tegen België kwamen ze van 2-0 terug naar 2-2, maar dat was een vriendschappelijk duel. Bovendien lag het meer aan België dan aan hen.

“Hun groep – met Japan, Colombia en Griekenland – wordt in Afrika de makkelijkste van alle Afrikaanse deelnemers genoemd. Dat wil ik nog zien. Volgens mij is Colombia erg sterk, zelfs zonder Falcao. Het heeft ook een erg goede trainer: José Pekerman werd drie keer wereldkampioen met Argentinië onder 20 jaar en was ook bondscoach van het A-team. Tactisch is hij erg vernuftig. Japan heeft dan weer zo veel maturiteit, met spelers die in Europa spelen, dat zij volgens mij tweede worden. Ik zag ze in het Koning Boudewijnstadion tegen België aan het werk: dat was tiqui-taca met heel veel snelheid en infiltratie. Ik ga er dus van uit dat Colombia en Japan doorgaan, en dat zelfs Griekenland niet makkelijk te bespelen zal zijn voor een Ivoorkust dat in mijn ogen niets bijzonders heeft. Ik verwacht dus dat we na de eerste ronde bye bye mogen zeggen tegen de Ivorianen.”

5 Kameroen: het lachertje

Saintfiet: “Kameroen wordt het lachertje van het WK. Het heeft een bijzonder moeilijke kwalificatie achter de rug die werd afgedwongen door een lokale bondscoach, die daar al vele jaren zat: Jean-Paul Akono. Plots moesten ze een buitenlander hebben. Ik was zelf ook kandidaat, maar Puma wilde een Duitse trainer. Met andere woorden: de kledingsponsor heeft bepaald wie er bondscoach werd. Dat is Volker Finke geworden. Een heel sympathieke man waarschijnlijk, maar iemand die totaal geen voeling heeft met het internationale voetbal. Hij was vijftien jaar trainer van Freiburg, faalde bij zijn eerste buitenlandse avontuur in Japan, en faalde vervolgens ook als technisch directeur van Keulen. Hij werkte nooit eerder in Afrika, was nooit eerder bondscoach, spreekt nauwelijks Frans of Engels. De enige reden dat hij daar zit, is dat hij er is gedropt door Puma. De Kameroense minister van Sport heeft hem nog willen wisselen vlak voor het WK en er is aan gedacht om andere mensen naast hem te zetten. Want één ding is zeker: het gaat de verkeerde kant op.

“Ik vermoed dat Kameroen laatste wordt, achter Brazilië, Mexico en Kroatië. Dat heeft niet alleen met Brazilië en Mexico te maken, maar ook met de bijzonder moeilijke campagne die het zelf achter de rug heeft en met het feit dat het een verkeerde trainer aanstelde, met wie het bovendien niet klikt. Finke is gekomen kort na het Afrikaans landenkampioenschap in mei 2013, waarop Kameroen als enige van de vijf Afrikaanse WK-deelnemers niet aanwezig was. Om een rol van betekenis te spelen is er net te weinig kwaliteit. Hun enige topper is Samuel Eto’o en die is al een dagje ouder, net als Webo. Alleen Makoun van Rennes, die in een vrije rol achter de spitsen speelt, en voormalig Ajacied Enoh op zes zijn interessante spelers. Maar als geheel klopt het niet. Ik verwacht er dus niet veel van: verder dan ronde één komt Kameroen niet.”

DOOR JAN HAUSPIE – BEELDEN: BELGAIMAGE

“Ik zie Algerije de tweede ronde bereiken. Daar zal het vervolgens wel worden uitgeschakeld.”

“Bij Kameroen heeft de kledingsponsor bepaald wie er bondscoach werd.”

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content