Maandag 25/7
Is dat even afkicken ! Geen Tour meer. Dat zal enkele dagen ontwenningsverschijnselen met zich meebrengen, vrezen wij. De Tour is steeds meer een talkshow in plaats van een wielerwedstrijd geworden. Een diarree van woorden. Geen gebaar van de nietigste renner of het wordt door veertien deskundigen geanalyseerd, urenlang becommentarieerd en geschraagd door gewichtige theorieën van onmisbare duiding voorzien.
Zijn ze een uur na aankomst van de bezemwagen eindelijk uitgeluld en hebt u thuis net de tijd gehad om in de rapte een boterhammetje te verorberen, dan beginnen ze in alle Journaals opnieuw. En pas bent u daarvan bijgekomen of het is tijd voor de laatavondshows, waarin tot en met de laatste toeschouwer langs het parcours zijn drie minuten krijgt.
Tienduizend miljard woorden zijn er de voorbije drie weken over de Tour gesproken. Waarvan de helft door Michel Wuyts. Een hesp voor wie een vraag kan bedenken waarop die jongen het antwoord niet weet. De geboortedatum van een tante van de vrouw van een Kazak uit de Liberty-Segurosploeg ? Maar man toch, uit het blote hoofd. Wie was vijfde in de vierde rit van de Ster van Bessèges in 1984 ? Een makkie : Kim Andersen. Welk beroep had de vader van Gösta Petterson ? Dat is al wat moeilijker, want die heeft er vier verschillende gehad. Te weten… enzovoort enzovoort.
Toch zijn er nu en dan momenten die al dat getater de moeite waard maken. Zoals meester-Tourverteller Robert Janssens in ‘Tour 2005’, over de gele trui die president Valéry Giscard d’Estaing in 1975 overhandigde aan Bernard Thévenet. Daar mocht geen reclame op, omdat dat niet paste voor een president. Maar ze hadden die trui zo licht gemaakt dat je er los doorheen keek en dus toch de beroemde blokjes van Peugeot zag staan. Dat verhaal kenden wij eerlijk gezegd niet.
En wij stonden ook pfaff van Bert Roesems, die met twee miniatuurrennertjes op de tafel aantoonde dat op kop rijden met iemand in je wiel minder inspanningen vergt dan op kop rijden zonder iemand in je wiel. Bert had het zelf ook pas ontdekt nadat hij met Tom Steels in een windtunnel was gaan oefenen. De renner die op kop rijdt beukt namelijk een kegel door de lucht, die zich achter hem weer sluit. Dat half metertje achter de fiets, waar de linkse en de rechtse luchtstroom weer bij elkaar komen, zorgt voor een vacuüm waarin geen luchtdruk zit en dat afremt. Als er iemand in je wiel zit, komen die twee luchtstromen pas achter de tweede renner weer bij elkaar, zodat de koprijder dat afremmende vacuüm niet achter zich heeft en dus minder energie moet leveren.
Verbluffend, niet ? Dat wij zo oud moeten worden om iets zo eenvoudigs in te zien. Eddy Merckx mag eeuwig Joop Zoetemelk dankbaar zijn. Zonder Joop had Eddy veel harder moeten fietsen.
Zondag 31/7
Zaterdag is het Anderlecht-La Louvière. Vele ogen zullen gericht zijn op Silvio Proto, misnoegd turend vanop de bank, maar nog meer ogen zullen gericht zijn op hij om wie het in voetbal eigenlijk altijd zou moeten draaien : de bal. Ploft hij of ploft hij niet ? En raakt Walter Baseggio toch nog speelklaar ? Dat zijn de twee prangendste vragen van het eerste competitieweekend.
Het schijnt dat Michel Verschueren er zich persoonlijk mee heeft beziggehouden. Eerst de matchbal van volgende zaterdag doormidden gesneden, met het scheermesje waarvan Frank Vercauteren afstand heeft gedaan. Vervolgens aan de binnenkant een drietal extra lagen leer gelooid. Dan een schokdempende substantie ingebracht, waarvan de samenstelling geheim blijft maar die zou gebaseerd zijn op een mengsel van siliconen en gemillimeterde grijze haartjes. En tot slot het geheel dichtgenaaid met een speciale kruissteek, en van geplastifieerde lijm voorzien.
Ziedaar de Adidas Mister Michel. Onverwoestbaar ! Ze mogen er met een tank overheen rijden, ze mogen er een kudde krolse olifanten mee laten voetballen, Margriet Hermans mag erop gaan zitten, die bal geeft geen krimp. Zoals de man naar wie hij genoemd is. Al zijn wij niet zeker dat die Margriet Hermans op zich zou laten zitten.
door Koen Meulenaere
‘De Adidas Mister Michel.’
