De 55-jarige Brusselse advocaat van Italiaanse afkomst Daniel Vedovatto heeft op het Heizelproces de belangen verdedigd van de families van 27 doden en 18 gewonden – in totaal stelde hij zich daarmee 144 keer burgerlijke partij. Door zijn contacten met de families van de slachtoffers (drie, vier keer per jaar) kreeg Vedovatto zicht op hun verwerking van het verdriet. Maar : “Het is nooit mijn rol geweest om dat te achterhalen. Elke mens is baas van zijn verdriet. Ik weet dat Otello Lorentini de aanstichters niet heeft vergeven. Maar ik zou het voorbeeld kunnen geven van de vrouw van Domenico Russo. Ze was vijf maanden zwanger toen haar man op de Heizel omkwam. Bij onze laatste ontmoeting was ze in het gezelschap van een nieuwe levenspartner en zag ze er gelukkig uit. Ze was jong, ze heeft haar leven heropgestart, maar ik denk niet dat ze het vergeten is.”

Hoe is het proces verlopen ?

Daniel Vedovatto : “De Belgische justitie heeft goed gefunctioneerd : die drie niveaus van jurisdictie afwerken in zes jaar tijd, dat is niet kwaad. Op het niveau van de straffen heeft men de verantwoordelijkheid van iedereen goed geïndividualiseerd. Ik spreek nu als advocaat, want als mens en voetballiefhebber blijft het schrijnende besef : je gaat niet naar een voetbalstadion om er te sterven. Maar het juridisch apparaat is nu eenmaal een koude machine. Hoewel. Het deed pijn om Albert Roosens te horen verklaren dat het Heizelstadion zich in een perfecte staat bevond en om de Uefa te horen beweren dat ze niks met het drama te maken had. We dienden voor die laatste kwestie toch een verzoek tot dagvaarding voor een correctionele rechtbank in. De advocaten van de Uefa meldden zich dan in groep en gewapend met dikke dossiers om te bewijzen dat ons verzoek onaanvaardbaar was. De rechter gaf ons 24 uur de tijd om dat dossier te lezen en erop te reageren. We wezen op de hoeveelheid documenten en de termijn werd uitgebreid tot drie dagen. Met mijn vriend Michel Delorge stortte ik me op de dossiers, we lazen alles door, bijna zonder slapen. Toen ik weer voor de rechtbank verscheen, was ik uitgeput en mijn pleidooi leed daaronder. In eerste oordeel kregen de advocaten van de Uefa gelijk en ze kwamen me op een arrogante toon zeggen : ‘Heb je het nu begrepen ?’ Dat misprijzen ten overstaan van de slachtoffers heeft de families veel pijn gedaan. Maar we wilden niet dat de Uefa door de mazen van het net glipte. We hebben volhard en zowel in beroep als in cassatie gaf het hof ons gelijk. De hooligans hadden veertig advocaten voor hun kar gespannen en dan waren er nog een tiental anderen voor de andere partijen. De Uefa alleen had drie advocaten afgevaardigd. En dat waren allemaal advocaten die veel beter geïnstalleerd waren dan ik, een prille dertiger.”

Er werd in die tijd beweerd dat de Vereniging van de Families van de Slachtoffers alleen maar op geld uit was.

“Ik wil hier beklemtonen dat de burgerlijke partijen het minst van allemaal over geld hebben gepraat. De families van de slachtoffers behielden op elk moment hun waardigheid. Het probleem was dat er geen provisies waren. De verzekeringsmaatschappijen wilden niet betalen en ze speelden het spel smerig door de advocaten te verplichten zich keihard op te stellen. Maar eens het vonnis was uitgesproken, kwamen ze redelijk snel met geld over de brug.”

Die schadevergoedingen vormen een delicaat onderwerp. De families willen zich over die kwestie niet uitspreken, zonder twijfel omdat je op het leven van een zoon of een vader geen geldwaarde kunt plakken.

“Er zijn twee soorten schade : de morele en de materiële. Die laatste schade werd berekend op basis van twee factoren : enerzijds de vergoeding van de reële kosten, anderzijds de compensatie voor de gemiste inkomens. De families werden voor alle kosten vergoed. De gemiste inkomens werden bepaald op basis van de belastingaangiften. In België heerst evenwel een mentaliteit om het strikte minimum uit te keren. Slachtoffers die niet werkten, werd geen enkele economische waarde gegeven. Maar wat doe je bijvoorbeeld met kinderen ? Hoe kan je becijferen hoeveel geld een familie verliest die een winkel heeft en waarvan de enige zoon, die deze handel kan overnemen, de dood vond in het Heizeldrama ?

“Het probleem werd nog aangedikt doordat de belastingaangifte in Italië niet verplicht was. Een van de slachtoffers was een vader van vijf kinderen, die in jaren geen belastingaangifte had ingediend. Hij was gemeenteraadslid en bouwondernemer en hij had alleszins voldoende inkomen gegenereerd om zijn gezin jarenlang riant te onderhouden. In principe had zijn familie geen recht op een schadevergoeding. Maar dat betekende dat je die mensen strafte voor een feit dat niets met het Heizeldrama van doen had.

“De bedragen voor de morele schade werden als volgt vastgelegd : 6200 euro voor het verlies van een echtgenoot, 4340 euro voor een inwonend kind dat zijn vader verloren had, 2000 euro voor een niet-inwonend kind dat zijn vader verloren had, 4340 euro voor het verlies van een enig kind. Die bedragen zijn te vermeerderen met 7 procent intresten.”

Wie heeft betaald ?

“De Belgische staat, de Uefa en de Belgische voetbalbond – via hun verzekeringsmaatschappijen.”

Wat is het totaalbedrag van de uitkeringen ?

“Iets meer dan vijf miljoen euro.”

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content