De bevrijding

© belgaimage

Eén dag nadat Club Brugge op Anderlecht de zeventiende titel uit de geschiedenis had behaald, gingen de bestuurders weer over tot de orde van de dag. Zo is het bij Club Brugge altijd geweest: niet te lang stilstaan bij het verleden, maar werken aan de toekomst. Daarbij zal de vraag of Philippe Clement trainer blijft de komende weken overheersen. Dat Clement zegt dat zijn hart bij Club Brugge ligt, zal best zo zijn, maar dat soort uitspraken moeten altijd worden genuanceerd. Als het erop aankomt, denken ook trainers aan zichzelf en nieuwe opportuniteiten.

Philippe Clement had dit seizoen een groot aandeel in het succesverhaal van Club Brugge. Hij behield de rust in de groep, ook de afgelopen weken toen er in de kleedkamer een aantal fricties opborrelden. En hij deed de juiste tactische verschuivingen. Daar hoorde ook de tijdelijke verbanning van Hans Vanaken naar de bank bij, een ingreep die velen niet begrepen, maar die de middenvelder uiteindelijk prikkelde. Dat Clement dat achteraf niet wilde uitgelegd zien als zijn grote gelijk, toont zijn bescheidenheid.

Ook zonder Clement zal Club Brugge niet in elkaar storten. Minder dan een halfuur na het eindsignaal van de wedstrijd op Anderlecht liet voorzitter Bart Verhaeghe desgevraagd horen dat blauw-zwart ook met andere trainers kampioen werd. Het is de sterkte van Club Brugge: er staat een dusdanige structuur dat iedereen in te wisselen valt. Ook op het veld. Over het vertrek van Krepin Diatta werd nooit meer gesproken. Ook al omdat Club met de komst van Noa Lang de transfer van het jaar deed.

Bij Club Brugge is iedereen inwisselbaar. Ook de trainer.

Club Brugge vierde de titel donderdagavond als een bevrijding. Ook dat toont dat het de voorbije weken leefde in de wurggreep van de stress. Het was hoogspanning op alle fronten. Dat er midden het feestgedruis naast supporters ook spelers de coronamaatregelen negeerden, is niettemin onbegrijpelijk. Juist Club was het slachtoffer van deze pandemie die sommigen buitenspel zette en het spelritme brak. Noa Lang bijvoorbeeld, die zich nu in de roes van de euforie vergaloppeerde met een pijnlijke uitspraak. Dat past niet bij een club die zich naar buiten altijd waardig probeert te gedragen.

Zo zijn de lichten van deze competitie sinds zondagavond gedoofd. Met een eindeloos trainersfeuilleton als rode draad. KRC Genk werd de verdiende tweede en bracht tijdens deze play-offs het meest sprankelend spel, gestuurd door een altijd aanvallend denkende trainer als John van den Brom. Die moet straks allicht zonder zijn topschutter Paul Onuachu werken aan andere patronen. Het is het lot van iedere trainer. Zeker voor buitenlandse voetballers blijft België een doorgangsstation. De kracht van Genk is dat het via Dimitri de Condé een neus heeft voor het opdelven van buitenlands talent.

De bevrijding
© BELGAIMAGE

Nood aan versterking is er ook voor Anderlecht als het zijn groeiproces wil verderzetten, allicht ook zonder de gehuurde Lukas Nmecha. Vincent Kompany, die met zijn heldere analyses na de wedstrijden vaak indruk maakte, heeft uit de ervaringen van de voorbije jaren ongetwijfeld veel geleerd en zijn romantische denkbeelden opzijgezet. En wat brengt de toekomst voor Antwerp nu Luciano D’Onofrio daar verdwijnt? Valt Frank Vercauteren met zijn realistische denkbeelden nog te houden in een club die hoger wil mikken?

Relatief kort zal de voetbalzomer zijn. Op het moment dat op het EK de eerste bal rolt, zijn een aantal clubs uit 1A alweer aan het trainen. Zo draait de carrousel altijd maar door. Ook voor de redactie van dit blad, dat volgende week een 156 dikke EK-special uitbrengt. De gids voor een toernooi waarin de Rode Duivels geschiedenis proberen te schrijven.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content